Z HISTORII PALESTYNY I LEWANTU

                     Tajemnice  Ziemi Świętej,  Egiptu i żydowskiej  Ściany  Płaczu.        

          Zagadnienia  dotyczące  Bliskiego Wschodu wraz z  historią  tego regionu są

 prawie w ogóle nie  znane. Jest to bardzo ważne  z powodu  problemu islamskiej emigracji

 a także dlatego,  że ludzie nie znają przeważnie  w  ogóle  regionu  Bliskiego Wschodu.

Kojarzą  ten region  prawie wyłączenie z  religią  islamską  oraz  wojnami  lokalnymi  ,

 tak zwanymi  konfliktami  między  arabami  i żydami  albo  Iranem  i żydami  lub innymi  krajami.

Nieznana  jest  na ogół  prawdziwa  historia  tego regionu  jak też prawda  o  religii islamskiej.

W 19 stuleciu był to zapadły, zacofany i biedny kąt  Imperium Tureckiego.

Palestyńscy Arabowie, którzy są w znacznej części zislamizowanymi potomkami starożytnych narodów  byli w Imperium Tureckim obywatelami drugiej kategorii, z którymi Turcy zbytnio się nie liczyli. Wbrew kłamstwom o „ziemi bez ludzi”, w Palestynie mieszkało 600 tysięcy ludzi, w większości muzułmanów, istniała niewielka arabska klasa średnia, a rozległe obszary rolnicze były od pokoleń uprawiane przez mieszkańców kilkuset wsi.

KIM SĄ ARABSCY   PALESTYŃCZYCY W  GAZIE.

Przywykło się w powodu niewiedzy i cenzury na kwestie rasowe i narodowościowe pisać o różnych narodach i państwach  Bliskiego Wschodu jako Arabach,  pisze   się Palestyńczykach  jak o Arabach a nawet o terrorystach  arabskich,  ale Arabowie powstali na gruncie islamizacji oraz narzuconego języka  arabskiego tym narodom, które same po wiekach utraciły swoją tożsamość etniczną i kulturową na skutek przymusowej islamizacji.

Nieznajomość  swojej  etnogenezy i narodowości skutkuje  brakiem   tożsamości  narodowej i jest  swego  rodzaju  psychopatologią; to tak jakby komuś zmienić  kod genetyczny a w połączeniu z  inną  narzuconą  religią i wyznaniem dochodzi do  jeszcze większej  deformacji.

                                Muzułmanie nie tworzą islamu. To islam tworzy muzułmanów.

                             Palestyńczycy nie są    żadną  ludnością ‘arabską ‘ .

Początki Palestyńczyków są złożone i różnorodne. Region nie był pierwotnie arabski – jego arabizacja była konsekwencją włączenia Palestyny ​​do szybko rozwijającego się tak zwanego  imperium arabskiego w pierwszym tysiącleciu , co najbardziej znaczące podczas muzułmańskiego podboju Lewantu w VII wieku. Palestyna, wówczas część bizantyjskiej diecezji wschodniej , region hellenizowany z dużą populacją chrześcijańską, znalazła się pod politycznym i kulturowym wpływem arabskojęzycznych dynastii muzułmańskich.

Od podboju aż do XI wieku połowa światowych chrześcijan żyła w nowym porządku muzułmańskim i przez ten okres nie podjęto próby ich nawrócenia.  Z biegiem czasu jednak znaczna część istniejącej populacji Palestyny ​​uległa arabizacji i stopniowo przeszła na islam.  Podobnie jak inne „arabizowane” narody arabskie, arabska tożsamość Palestyńczyków, oparta w dużej mierze na przynależności językowej i kulturowej , jest niezależna od istnienia jakiegokolwiek faktycznego pochodzenia arabskiego.

Przed siódmym stuleciem i islamskim podbojem  i arabizacją Lewantu głównymi językami używanymi w Palestynie, wśród społeczności głównie chrześcijańskich i żydowskich , były aramejski , grecki i syryjski .  Arabski był również używany w niektórych obszarach.  Arabski palestyński, podobnie jak inne odmiany dialektu lewantyńskiego , wykazuje znaczący wpływ na leksykon z języka aramejskiego.

Języka tego używali początkowo jedynie Aramejczycy, ale na początku I tysiąclecia p.n.e. rozpowszechnił się na całym Bliskim Wschodzie, stając się tamtejszym lingua franca.

Od Iranu aż po Egipt w mowie i piśmie większość ludności używała aramejskiego.

                         W latach 634 – 640 Palestyna została podbita przez Arabów.

                          Stąd  zaczęto nazywać potem  miejscową  ludność  Arabami .

W latach 636-640 bizantyjska i chrześcijańska Palestyna została podbita przez arabską armię kalifa Umar ibn al-Chattab (591-644), jednego z twórców potęgi imperium muzułmańskiego. W 1947 r. ONZ przedstawił projekt podziału Palestyny na dwie części: żydowską i arabską (  arabską z powodu  zarabizowania  czyli  zmuzułmanienia  ludności ) zakładający oddanie ponad połowy terytorium

Palestyny państwu żydowskiemu (Izraelowi) oraz umiędzynarodowienie Jerozolimy.

Niezależne państwo palestyńskie nie sprawowało pełnej suwerenności nad ziemią, w której Palestyńczycy żyli w czasach nowożytnych. Palestyna była administrowana przez Imperium Osmańskie do I wojny światowej, a następnie nadzorowana przez brytyjskie władze mandatowe. Izrael został założony w niektórych częściach Palestyny ​​w 1948 r., a po wojnie arabsko-izraelskiej w 1948 r . Zachodnim Brzegiem rządziły Jordania , a Strefa Gazy Egiptem , przy czym oba kraje nadal zarządzały tymi obszarami, dopóki Izrael nie zajął ich w wojnie sześciodniowej .

Palestyna, Państwo Palestyna (patrz: Autonomia Palestyńska) – państwo nieuznawane, uznane przez przynajmniej jedno państwo członkowskie ONZ, znajdujące się na terenie historycznej Palestyny. Terytorialnie ma obejmować obszar Strefy Gazy i Zachodniego Brzegu Jordanu, który jest aktualnie okupowany przez Izrael. Jeszcze jako Autonomia Palestyńska uzyskała 29 listopada 2012 roku status nieczłonkowskiego państwa obserwatora ONZ (138 głosów za, 9 przeciw, 41 wstrzymujących się od głosu, 5 nieobecnych na głosowaniu), czyli status taki sam jaki w ONZ posiada Stolica Apostolska. Nazwa „Państwo Palestyna” określa byt polityczny, postulowany przez palestyński ruch narodowy, obejmujący całość lub część historycznej Palestyny. Według władz palestyńskich w połowie 2011 roku Palestynę za państwo uznawały 122 państwa członkowskie ONZ.

Informacje te jednak są niewiarygodne, brak w nich potwierdzeń uznania przez zainteresowane państwa, a w niektórych wypadkach podano nieprawdę – m.in. Rządy  polskie   dotychczas nie uznały państwa Palestyna. Z drugiej strony, Ambasada Palestyny istnieje w Warszawie, a w roku 1988 w trakcie dyskusji w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ nad rezolucją 43/177 wiceminister spraw zagranicznych PRL Jan Majewski uznał suwerenny akt parlamentu palestyńskiego dotyczący deklaracji o stworzeniu państwa.

Palestyńczycy przedstawiani są  najczęściej jako terroryści i wyjęci spod prawa pariasi .

Na przykład  Ugarit- Ras  Szamra

Miasto było prężnym ośrodkiem handlowym na szlakach łączących Mezopotamię z Cyprem, Egiptem i Kretą. W ruinach Ugarit odkryto świątynie , fortyfikacje i resztki pałacu w stylu wzorowanym na architekturze egejskiej.

Wyroby z kości słoniowej i brązu wykazują podobieństwo do wyrobów egipskich.  Mury obronne tego miasta wskazują na silne wpływy architektury egejskiej  czyli greckiej.

Odkryto także groby typu mykeńskiego,   czyli grecką, ceramikę pochodzącą z Cypru i Egiptu. W mieście  odkryto także świątynię   Baala  pogańskiego boga ale na  stelli widać wyraźnie faraona w  pszencie  ,a nie jakiegoś  bożka.

Tak zwany Wizerunek Baala na steli z Ugaritu (XV/XIII wiek p.n. Poza   tym ten Baal Hammon  był identyfikowany był przez Greków w Kronosem, a przez Rzymian z Saturnem.   Ale  tego sami   zarabizowani Palestyńczycy na  pewno nie wiedzieli.    

Lewant (od wł. levante – wschód) – pochodzące z języka włoskiego określenie państw leżących na wschodnim, azjatyckim wybrzeżu Morza Śródziemnego. Granice wyznaczają: Morze Śródziemne, Taurus, Mezopotamia, pustynie Półwyspu Arabskiego i Morze Czerwone.  Obszar ten obejmuje dzisiejsze państwa: Syrię, Jordanię, Liban, Izrael oraz Autonomię Palestyńską. W szerszym znaczeniu do Lewantu zalicza się również Azję Mniejszą (Turcja) i Egipt.

Palestyna , kraj  antycznych narodów  biblijnych znany  przeważnie z doniesień    o toczącej  się tam wojnie .

A  teraz  przekręcony na Arabów:

 Naród  egipski jest bardzo liczny ,ale nie wie  o sobie kim  jest! Zamieszkują przecież starożytny egipski Bliski Wschód,  Jordanię ,Syrię, Irak,  Iran,Palestynę, Turcję,  Izrael i inne  kraje .  I są zmieszani z Grekami.

Na  zdjęciu 1   po lewej  : Władze Egiptu deportowały palestyńską czyli arabską pisarkę Bisana Al-Adwana z Egiptu po tym, jak przez tydzień trzymał ją na posterunku policji. Bisan mieszka w Egipcie od dziecka i zarządzała Ibn Rushd .

To jest rasowa  Egipcjanka  !

2. Grecka Ahed Tamimi zamieniona na  arabską Palestynkę .

Pamiętajmy, że  starożytnym  Egiptem rządzili  aryjscy  Grecy z dynastii Ptolemeuszy i  w Egipcie oraz w  ówczesnej Palestynie mieszkali także   Grecy. Współcześni Palestyńczycy są  wymieszani, i mają  dwa różne  wyglądy .

Dane oficjalne twierdzą, że Palestyńczycy  dawniej  znani jako Filistyni (hebr. ‏Plisztim – „przybysze, wędrowcy”, eg. Peleset, arab. ) – lud zamieszkujący w starożytności tereny południowego wybrzeża Kanaanu położone na zachód od Judei. Pochodzenie etniczne Filistynów nie zostało rzekomo definitywnie ustalone.

 Plisztim i Peleset – to Arabowie zrobili z nich  Palestyńczyków. Filistyni wzmiankowani są w źródłach egipskich i asyryjskich, a przez Biblię opisywani są jako jeden z głównych przeciwników starożytnych Izraelitów.

Ziemia Filistynów stanowiła wąski pas ziemi wzdłuż wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego (zwanego w Starym Testamencie niekiedy „Morzem Filistynów”).

Zgodnie z przekazem biblijnym Filistyni zamieszkiwali tereny od Szichoru, na granicy Egiptu, aż do granicy Ekronu na północy. Rzekę Szichor utożsamia się czasem z Rzeką Egipską (Wadi al-Arisz).

Późniejsi komentatorzy identyfikowali „Potok Egipski” z Wadi al-Arisz, a także z potokiem Besor wspomnianym w 1 Księdze Samuela. Jednocześnie Księga Rodzaju podaje granicę z Egiptem jako Nahar Micrajim („Rzeka Egipska”). Jako że hebrajski wyraz nahar oznacza dużą rzekę, zrozumiałe wydaje się, iż chodzi o Nil. A  przede wszystkim  Kanaan.   

Według Biblii Filistyni zamieszkiwali tereny Kanaanu już podczas inwazji Hebrajczyków pod wodzą Jozuego.    Bogate domostwa filistyńskie miały kształt prostokąta lub kwadratu i posiadały wewnętrzny, zadaszony dziedziniec.  Ceramika filistyńska zachowuje formy ceramiki mykeńskiej, ale wyróżnia się  motywami dekoracyjnymi.

Ptolemeusze (albo Lagidzi) – dynastia grecka pochodzenia macedońskiego panująca w starożytnym Egipcie w latach 304–30 p.n.e., w południowej Syrii, Libanie i Palestynie w latach 301–200 p.n.e., na Cyprze do 58 p.n.e. i w latach 48–30 p.n.e. oraz w Cyrenajce do 96 p.n.e.

 Potem na tych terenach panowało Cesarstwo rzymskie a następnie  helleńskie  chrześcijańskie  Bizancjum .

Faraon w  klatce – muzeum

Jakoś dziwnie  na  zdjęciu  wnętrza  tego muzeum  widać  egipskiego króla  – faraona.

Muzeum Kultury Filistynów Corinne Mamane Museum of Philistine Culture) – muzeum archeologiczne w Aszdod, w Izraelu. Zajmuje się badaniem kultury Filistynów, żyjących niegdyś w rejonie miasta.

Jest jedynym muzeum na świecie poświęcone kulturze Filistynów. Było to pierwsze muzeum, które otwarto w Aszdod w 1990 roku .Opis biblijny wspomina o Aszdod jako głównym mieście Filistynów (Księga Jozuego 15:46; 1 Księga Samuela 6:17).

Miasta wykopane na obszarze przypisanym Filistynom świadczą o starannym planowaniu miasta, w tym stref przemysłowych. Sam przemysł oliwek  obejmuje około 200 instalacji oliwy z oliwek. Inżynierowie szacują, że produkcja tego miasta mogła wynosić ponad 1000 ton, co stanowi 30 procent obecnej produkcji Izraela. Istnieją znaczne dowody na istnienie dużego przemysłu  sfermentowanego napoju. Znaleziska obejmują browary, winiarnie i sklepy detaliczne sprzedające piwo i wino. Kufle do piwa i kratery winne są jednymi z najczęstszych znalezisk garncarskich.

Fenicjanie byli przede wszystkim narodem największych żeglarzy starożytności i kupców. Znana była powszechnie starożytnym odwaga i przedsiębiorczość Fenicjan, które skłaniały ich do żeglugi po otwartym oceanie i odkrywania nowych lądów. Fenicja  to starożytne  Kanaan, egipska  prowincja. Opracowali ekspansywną morską sieć handlową, która przetrwała ponad tysiąclecie, stając się dominującą potęgą handlową większości klasycznej starożytności.

Robert SP Beekes zasugerował pre-greckie pochodzenie tego etnonimu. Najstarszą potwierdzoną formą tego słowa w języku greckim może być mykeńska po-ni-ki-jo , po-ni-ki ,  zapożyczona ze starożytnego Egiptu : fnḫw  (dosłownie „stolarze”, „drwale”; prawdopodobnie w odniesieniu do słynnych cedrów libańskich, z których Fenicjanie byli dobrze znani), chociaż to pochodzenie jest kwestionowane.

Greckie słowo może również pochodzić bezpośrednio z endonimu Fenicjan; kraj był znany jako as (Pūt), a jego ludzie jako (Pōnnim)  .W   egipskich listach z Amarny z XIV wieku pne ludzie z regionu nazywali siebie Kenaani lub Kinaani , co odpowiada Kananejczykowi . Wspólna tożsamość kananejska została stopniowo podzielona na regionalne podgrupy, z których Fenicjanie byli jedną, dlatego nadal używali Kananejczyków jako jednego z ich własnych nazw.

Tak więc, znacznie później, w szóstym wieku p.n.e., Hekataeus z Miletu pisze, że Fenicja była poprzednio nazywana χνα khna , nazwa, która Filon z Byblos później przyjęty do jego mitologii, jak jego eponimem dla Fenicjan: „ Khna który był  nazywany Phoinix ”

 Kartagińczycy, którzy wywodzą się z fenickich osadników, stali się główną cywilizacją w piątym wieku pne. Ich grecko egipskie  imperium, które utrzymywało silną tożsamość fenicką rozciągało się na zachodnie wybrzeże Morza Śródziemnego i na jego wysokości rzuca wyzwanie nowo powstałej Republice Rzymskiej. Zniszczenie Kartaginy przez Rzym na zakończenie trzeciej wojny punickiej w 146 pne oznaczało koniec ostatniego dużego, niezależnego państwa fenickiego. Od dawna uważany za zaginioną cywilizację rzekomo z powodu braku miejscowych zapisów, odkrycia akademickie i archeologiczne od połowy XX wieku ujawniły Fenicjan jako złożoną i wpływową cywilizację.  Ich najbardziej znanym dziedzictwem jest najstarszy zweryfikowany alfabet na świecie , który przekazali w całym świecie śródziemnomorskim.Alfabet fenicki stanowił podstawę alfabetu greckiego , który z kolei został przyjęty do pisma łacińskiego , dominującego na świecie systemu pisma. Fenicjanom przypisuje się także innowacje w przemyśle stoczniowym, nawigacji, przemyśle, rolnictwie i rządzie.

Warto w tym kontekście ruszyć jeszcze  zarabizowany Egipt.

Egipt (arab.  Miṣr; dialekt egipski Máṣr, /masˤɾ/; łac. Aegyptus; stgr. Αίγυπτος, Aígyptos), nazwa oficjalna Arabska Republika Egiptu (arab. Dżumhurijjat Misr Al-Arabijja) – państwo położone w północno-wschodniej Afryce z półwyspem Synaj w zachodniej Azji.

Egipt graniczy z Izraelem i Palestyną (Strefą Gazy) na północnym wschodzie, Sudanem na południu i Libią na zachodzie. Od północy rozpościera się Morze Śródziemne, a na wschodzie Morze Czerwone.   Staroegipska nazwa kraju oznacza „Czarny Ląd” i odnosi się do żyznych gruntów wzdłuż Nilu, będących przeciwieństwem sąsiadującej z nimi pustyni, „Czerwonego Lądu”.

Arabskie słowo Miṣr, to   oficjalna nazwa kraju.

Rzekomo według pierwotnego asyryjskiego rodzaju pisma słowa Misir / Musur są spokrewnione z hebrajskim słowem (Mitzráyim) oznaczającym kraj lub państwo. Początkowe wąskie znaczenie tego słowa, rozumiane jako Egipt Dolny (Dolny Kraj), zostało rozszerzone na cały kraj (Górny i Dolny Egipt). Nazwy europejskie Egypt, Ägypten, Égypte, Egitto itd. pochodzą z łacińskiego słowa Aegyptus i pierwotnie ze starogreckiego słowa Αίγυπτος (Aigyptos).

Koptowie utrzymują, że są bezpośrednimi potomkami staroegipskiego społeczeństwa z czasów faraonów. Od ich imienia powstało greckie słowo aigyptos, które np. w języku niemieckim przekształciło się w słowo Ägypten. Według innych teorii słowo Aigyptos stanowi kontaminację egipskiego wyrażenia ḥwt-k3-ptḥ, co oznacza „Siedziba duszy boga Ptah”, przy czym jest to także nawiązanie do świątyni Ptaha w Memphis.

Średniowieczny Egipt– okres w dziejach Egiptu obejmujący czasy od  panowania bizantyńskiego do podboju tureckiego. Umownie rozpoczyna się on w roku 395, w którym doszło do ostatecznego podziału Cesarstwa Rzymskiego na wschodnie i zachodnie, a kończy wraz z upadkiem państwa mameluków w 1517 i rozpoczęciem panowania tureckiego. Jakkolwiek istnieje również tendencja do utożsamiania historii średniowiecznego Egiptu tylko z czasami islamskimi.

Wówczas nie wiadomo dlaczego- nie wlicza się do tego okresu panowania bizantyńskiego (395–642).Na mapie widać  panowanie greckiego Bizancjum także w Egipcie. Kolor fioletowy.

Krwawe prześladowania i zaburzenia związane z walkami religijnymi podkopywały supremację greckiego Konstantynopola.  W latach 618–621 kraj został rzekomo podbity przez irańską (perską) dynastię Sasanidów, którzy usiłowali odtworzyć starożytne imperium. Persów zdołał pokonać cesarz bizantyński Herakliusz i w 629 roku przywrócił na krótko władzę grecką nad prowincją. W 633 rozpoczęły się ataki koczowników arabskich, którzy po zajęciu szeregu ziem należących do Bizancjum i Iranu w 640 roku rozpoczęli podbój Egiptu. W 642 roku upadła stołeczna grecko egipska Aleksandria, Stolica Mądrości,a w 645 cały Egipt znalazł się pod panowaniem arabskim.

W 641 roku Egipt został podbity przez Arabów i włączony w skład kalifatu. Pod rządami kalifów prawowiernych i Umajjadów Kościół koptyjski utracił wielu wiernych, którzy przeszli na islam, cieszył się jednak tolerancją ze strony władz. Pomimo nałożenia na Koptów wysokiego podatku religijnego – dżizji, ich Kościół prosperował dość dobrze. Nastawienie muzułmanów do Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego zmieniło się w X wieku wraz z wstąpieniem na tron przedstawicieli dynastii Fatymidów. Zaczęto dyskryminować Koptów ograniczając ich prawa cywilne, zmuszając do noszenia strojów odróżniających ich od muzułmanów, stwarzając przeszkody prawne do publicznego kultu.

W Polsce żyje niewielka społeczność wiernych Kościoła koptyjskiego. Przeważają w niej mężczyźni, Egipcjanie osiadli w Polsce z powodów rodzinnych. Korzystają oni z posługi duszpasterskiej księży koptyjskich z Niemiec. Polscy Koptowie spotykają się na liturgię raz w miesiącu w cerkwi prawosławnej Świętej Trójcy w Warszawie przy ul. Podwale 5.

Arabski podbój Egiptu okazał się trwały .

 Muzułmańscy zdobywcy Egiptu przenieśli stolicę kraju z chrześcijańskiej i greckiej Aleksandrii w głąb kraju. Kilkakrotnie zmieniana, ostatecznie została ustalona w Kairze, który pozostał stolicą i największym miastem Egiptu do dziś.

Egipt ma jedną z najdłuższych historii  sięgającą 6–4 tysiąclecia pne. Uważany za kolebkę cywilizacji , Ancient Egypt wynalazł niektóre z najwcześniejszych rozwoju pisma, rolnictwa, urbanizacji, zorganizowanej religii i rządu centralnego.  Ikoniczne zabytki, takie jak nekropolia w Gizie i jej wielki sfinks , a także ruiny Memfis , Teb , Karnak i Dolina Królów odzwierciedlają tę spuściznę i pozostają ważnym przedmiotem zainteresowania naukowego i popularnego. Długie i bogate dziedzictwo kulturowe Egiptu stanowi integralną część jego tożsamości narodowej, która przetrwała i często zasymilowała różne wpływy zagraniczne, w tym greckie , perskie , rzymskie , arabskie , tureckie i nubijskie . Egipt był wczesnym i ważnym ośrodkiem chrześcijaństwa , ale został w znacznym stopniu z islamizowany w siódmym wieku i pozostaje krajem w przeważającej mierze muzułmańskim , choć ze znaczną mniejszością chrześcijańską .

Islam jest oficjalną religią Egiptu, a arabski jest językiem urzędowym.  Z ponad 100 milionami mieszkańców Egipt jest najbardziej zaludnionym krajem w Afryce Północnej , na Bliskim Wschodzie i świecie arabskim , trzecim pod względem liczby ludności w Afryce (po Nigerii i Etiopii ) i trzynastym pod względem liczby ludności w świat

KONWERSJA

Jeszcze  jedno ważne  zagadnienie   to określenie  nawrócony .

otóż  określenie  'nawracać’  oznacza  zawracać z jakiejś niewłaściwej drogi, czy postępowania  albo  religii  , a  w  tym  przypadku  chodziło o  konwersję  wyznaniową  czyli  przekręcenie    na inną  religię  wraz ze  zmianą  tożsamości  narodowej.

Ramallah – miasto w środkowej Palestynie, ok. 15 km na północ od Jerozolimy.

Ramallah znajduje się pod palestyńską administracją, na terytorium Autonomii Palestyńskiej.

Jest to stolica Autonomii Palestyńskiej.

Prawosławny Patriarchat Jerozolimy liczy ponad 150 tysięcy wyznawców w Izraelu, Autonomii Palestyńskiej, Jordanii, niektórych krajach Afryki i Ameryki oraz w Australii. Główną świątynią Patriarchatu jest zabytkowa bazylika Grobu Świętego w Jerozolimie.

Gdyby wszyscy Palestyńczycy  byli  chrześcijanami , to nie byliby tak traktowani  i  mieliby  międzynarodową ochronę w wielu  rządach innych  chrześcijańskich państw, które  bały się islamu  oraz  muzułmanów. A  tak  byli   traktowani  jak  jakiś  naród  podległy i zależny ,bo też  sam Koran  o tym świadczy, czyli coś  gorszego .

Palestyńczycy zwracają uwagę głównie na wyznanie, dlatego arabscy chrześcijanie w oczach palestyńskich muzułmanów nie są do końca Arabami, a raczej zwolennikami Zachodu ale działo  się tak  dlatego,

że Palestyńczycy sami nie wiedzieli  że nie są  Arabami i  nigdy nimi nie byli.

Szukali dlatego pomocy w winnych krajach nazywanych arabskim ,które  także nie są arabskie ale  zostały zislamizowane .

RELIGIA TO MIECZ WIELKA  KULTURA I CYWILIZACJA

Palestyńczycy twierdzą, że  są  potomkami Fenicjan.

Fenicjanie 

Późniejszą nazwą Fenicji jest Chna (Kanaan). Według innej opinii nazwa Fenicja została nadana przez Greków, a sami Fenicjanie nazywali swój kraj Kanaanem.

Fenicjanie byli  narodem największych żeglarzy starożytności i kupców. Znana była powszechnie starożytnym odwaga i przedsiębiorczość Fenicjan, które skłaniały ich do żeglugi po otwartym oceanie i odkrywania nowych lądów. Przodowali oni w budownictwie okrętowym, dzięki czemu mogli się przemieszczać po całym basenie Morza Śródziemnego.

Najdawniejszym celem wypraw fenickich (oraz miejscem zakładania kolonii) był Cypr.

Później przyszła kolej na inne wyspy Morza Śródziemnego: Sycylię, Maltę, Sardynię, Korsykę oraz Afrykę Północną (Kartagina). Do najdalej położonych kolonii należały Tarszisz (Tartessos) i Gadessa (dziś Kadyks) w Hiszpanii, skąd przywożono niezmiernie wtedy cenione srebro. Na obszarze dzisiejszego Maroka istniały kolonie Liksus i Thymiaterium. Żeglarze feniccy pływali również daleko za Gibraltar (m.in. na Wyspy Cynowe identyfikowane zazwyczaj z Brytanią). Według przekazów Herodota na polecenie egipskiego faraona Necho II prawdopodobnie opłynęli Afrykę.

Fenicjani odkryli Wyspy Kanaryjskie i Maderę, najprawdopodobniej również Azory i Wyspy Zielonego Przylądka.

Istnieją przesłanki do postawienia tezy, że starożytni Fenicjanie lub Kartagińczycy dopłynęli do Brazylii. Świadczą o tym różne fakty, znaleziska i źródła starożytne (Pauzaniasz, Pomponiusz Mela, Diodor Sycylijski). Pauzaniasz podaje, że „na zachodzie, na oceanie znajduje się wyspa, której mieszkańcy mają czerwoną skórę, a włosy podobne do końskich ogonów”. Natomiast Diodor Sycylijski opisuje, że Kartagińczycy odkryli, zapędzeni przez burzę, wielki, poprzecinany spławnymi rzekami i zamieszkały przez liczną ludność, nieznany kraj. Miał on leżeć na wprost Libii tj. Afryki, ale daleko na oceanie, „na wiele dni żeglugi” od jej wybrzeży.

Odkryli oni Wyspy Zielonego Przylądka, że znali oni zjawisko pasatu północno-wschodniego, który przez znaczną część roku w okolicach tych wysp wieje w kierunku południowo-zachodnim, czyli w kierunku wybrzeży brazylijskich. Również dzięki niemu Krzysztof Kolumb dotarł z Wysp Kanaryjskich do wysp środkowamerykańskich.

Innym dowodem są tzw. inskrypcje „fenickie”, odkrywane w całej Brazylii, również w głębi lądu, począwszy od XVI wieku przez kolonizatorów portugalskich.

 Fenicja była jednym z najlepiej rozwiniętych gospodarczo krajów starożytności. Najważniejszą rolę odgrywało tu bardzo dobrze rozwinięte rzemiosło i zaawansowane rolnictwo. Fenicjanie słynęli zwłaszcza z eksportu towarów luksusowych, takich jak przedmioty wytapiane z metali czy szkła (sztukę wytapiania przejęli z Egiptu). Fenicjanie handlowali też kością słoniową, barwionymi tkaninami (sławna purpura tyryjska).

Stworzyli na stokach górskich tarasowy system uprawy sadów owocowych i winnic. Fenicjanie jako zapłatę uzyskiwali najczęściej szlachetne kruszce, złoto,  srebro  i inne.

Najważniejszym źródłem dochodu miast fenickich był dalekomorski handel metalami, jak: srebro, cyna i ołów – sprowadzanymi z Hiszpanii, cyna – z Wysp Brytyjskich, miedź – z Cypru, czy złoto – z Afryki i Hiszpanii.

Najdonioślejszym wynalazkiem jest niewątpliwie pismo alfabetyczne, powstałe w II połowie II tysiąclecia p.n.e. na obszarach Syrii i Fenicji. Wiele wynalazków  jak wytapianie szkła, kruszców, metali  to ich zasługa.  Za najpiękniejszy barwnik uchodziła fenicka purpura. Fenicjanie uważani są również za wynalazców mydła i pieniędzy jako środka płatniczego.

Sztuka fenicka w budownictwie opierała się na wzorach egipskich (groby szybowe i świątynie w Gubal), lecz w Ugarit odkryto groby z obwarowaniami i protodromosem z II tysiąclecia p.n.e. oraz ruiny rezydencji podobnej do pałacu Mari, wskazujące na oddziaływanie kultury helladzkiej. Jako budulec najczęściej używany był kamień ciosowy, ale mniejsze pomieszczenia kuto niekiedy w litej skale (Amrit). O kunszcie artystów fenickich świadczy fakt, że zostali oni powołani do budowy świątyni Salomona w Jerozolimie.  O czym to świadczy?  Że  świątynia  ta   nie  była  żydowska  ani  izraelska! A  nazwa  została dorobiona w  biblii  hebrajskiej.

Rzeźbiono z gliny i brązu, podobnie jak w Anatolii. Z kamienia powstał sarkofag Achirama i nekropolie sydońskie (np. sarkofag króla Tabnit). Charakterystyczne są też drobne rzeźby z kości słoniowej inkrustowane złotem i wysadzane szlachetnymi kamieniami. Fenicjanie znali się na gliptyce. Wytwarzano pieczęcie cylindryczne z motywami egipskimi i mezopotamskimi, takimi jak gemmy czy skarabeusze.Najbardziej charakterystycznym zabytkiem Fenicji jest grobowiec króla Ahirama z Byblos. Postać króla spoczywa na leżącym lwie, po brzegach grobowca biegnie fryz z postaciami ludzkimi, składającymi królowi ofiary. Nad fryzem biegnie kant, ozdobiony liśćmi lotosu. Brzeg wieka posiada napis z XIII w. p.n.e. Fenicjanie produkowali wiele bogato zdobionych wyrobów z brązu i metali szlachetnych z akcentami irańskimi, kaukaskimi, egipskimi, anatolijskimi. W ceramice znajdowało się wiele przetworzonych motywów ornamentalnych zapożyczonych z greckiej  Egei.

W VII wieku p.n.e. kultura fenicka stopniowo ulegała wpływowi kultur asyryjskiej, perskiej i hellenistycznej. Dłużej przetrwała poza Fenicją, w jej koloniach, gdzie przybrała lokalny charakter. Najwyraźniej różnice widać na Cyprze, Sardynii i w Kartaginie.

Fenicjanom przypisuje się również innowacje w przemyśle stoczniowym, nawigacji, przemyśle, rolnictwie i rządzie. Uważa się, że ich międzynarodowa sieć handlowa sprzyjała ekonomicznym, politycznym i kulturowym podstawom klasycznej cywilizacji zachodniej .

Egipcjanie mieli  nadmorskie miasta, takie jak Byblos, Arwad i Ullasa, ze względu na ich kluczowe geograficzne i handlowe powiązania z wnętrzem (przez rzeki Nahr al-Kabir i Orontes ). Miasta zapewniły Egiptowi dostęp do handlu mezopotamskiego, a także obfitych zapasów rodzimego drewna cedrowego regionu, którego nie było odpowiednika w ojczyźnie Egiptu.

W połowie XIV wieku fenickie miasta-miasta były uważane przez Egipcjan za „miasta uprzywilejowane”. Za najważniejsze uznano Tyre, Sydon, Bejrut i Byblos. Fenicjanie mieli znaczną autonomię, a ich miasta były dość dobrze rozwinięte i dobrze prosperujące. Byblos było najwyraźniej wiodącym miastem poza samym Egiptem; był to główny ośrodek produkcji brązu i główny koniec cennych towarów, takich jak cyna i lapis lazuli, pochodzących z Afganistanu. Sydon i Tyre również wzbudziły zainteresowanie egipskich urzędników, rozpoczynając rywalizację, która obejmie następne tysiąclecie.

Linie  handlowe  Fenicjan  czyli Egipcjan  – kolor czerwony.

Prowadzenie   gospodarki śródziemnomorskiej można przypisać fenickim marynarzom i kupcom, którzy w X wieku pne przywrócili handel na duże odległości między Egiptem a Mezopotamią.

Na początku epoki żelaza Fenicjanie zakładali porty, magazyny, targowiska i osadnictwo na całym Morzu Śródziemnym, aż po południowe Morze Czarne. Kolonie powstały na Cyprze , Sardynii , Balearach , Sycylii i Malcie , a także na wybrzeżach Afryki Północnej i Półwyspu Iberyjskiego. Fenickie srebro rudy datowane na ten okres ma proporcje izotopów ołowiu odpowiadające rudom na Sardynii i Hiszpanii, co wskazuje na zasięg fenickich sieci handlowych.

 W dziesiątym wieku pne Tyr stał się najbogatszym i najpotężniejszym fenickim państwem miejskim, szczególnie za panowania Hirama I (ok. 969–936 pne). Za rządów księdza Ithobaala (887–856 pne), Tyr rozszerzył swoje terytorium aż do Bejrutu (włączając swojego dawnego rywala Sydonu) i do części Cypru; ten niezwykły akt agresji był najbliższy Fenicjanom kiedykolwiek utworzeniu jednolitego państwa terytorialnego.

Gdy jego królestwo osiągnęło największy zasięg terytorialny, Ithobaal ogłosił się „królem Sydończyków”, tytuł, który miał być używany przez jego następców i wspominany zarówno w greckich, jak i żydowskich sprawozdaniach.

Późna epoka żelaza przyniosła szczyt fenickiej żeglugi, handlu i działalności kulturalnej, szczególnie między 750 a 650 pne. Wpływ fenicki był widoczny w „orientalizacji” greckich konwencji kulturalnych i artystycznych. Wśród ich najpopularniejszych towarów były cienkie tkaniny, zazwyczaj barwione fioletem tyryjskim . Homera Iliada, który został złożony w tym okresie odniesienia Jakość fenickich odzieżowych i metalowych towarów.

Kartagina została założona przez Fenicjan pochodzących z Tyru.

Fenicjanie służyli jako pośrednicy między odmiennymi cywilizacjami rozciągającymi się na Morzu Śródziemnym i Bliskim Wschodzie, ułatwiając wymianę nie tylko towarów, ale także wiedzy, kultury i tradycji religijnych. Ich rozległej i trwałej sieci handlowej przypisuje się położenie fundamentów gospodarczo i kulturowo spójnego regionu Morza Śródziemnego, który byłby kontynuowany przez Greków  oraz Rzymian.

Związki fenickie z Grekami były głębokie. Wydaje się, że najwcześniejszy zweryfikowany związek rozpoczął się od cywilizacji minojskiej na Krecie (1950–1450 pne), która wraz z cywilizacją mykeńską (1600–1100 pne) uważana jest za protoplastę klasycznej Grecji. Badania archeologiczne sugerują, że minojczycy stopniowo importowali towary z Bliskiego Wschodu, style artystyczne i zwyczaje z innych kultur za pośrednictwem Fenicjan.

Fenicjanie przywozili do Egiptu kłody cedru za znaczące sumy  i wino, począwszy od VIII wieku. Handel winem z Egiptem jest wyraźnie udokumentowany przez wraki statków odkryte w 1997 roku na otwartym morzu, 50 kilometrów (30 mil) na zachód od Askalonu w Izraelu.  Piece garncarskie w Tyre i Sarepcie produkowały duże słoje z terakoty używane do transportu wina. Z Egiptu Fenicjanie kupowali złoto nubijskie .

Skądinąd pozyskiwali inne materiały, być może najważniejszy z nich to srebro , głównie z Sardynii i Półwyspu Iberyjskiego . Cyna do produkcji brązu „mogła pochodzić z Galicji z wybrzeża Atlantyku lub południowej Hiszpanii; alternatywnie mogła pochodzić z północnej Europy ( Kornwalii lub Bretanii ) przez dolinę Rodanu i przybrzeżne Massalia ”.

Strabon twierdzi, że istniał bardzo lukratywny handel fenicki z Wielką Brytanią na cynę przez Cassiterides, którego lokalizacja jest nieznana, ale mogła znajdować się u północno-zachodniego wybrzeża Półwyspu Iberyjskiego.

Fenicjanie rozwinęli bazę przemysłową produkującą różnorodne towary zarówno do użytku powszechnego, jak i luksusowego.Fenicjanie opanowali  techniki takie jak szklarskim , grawerowane i okucia (w tym, żelaza, brązu i złoto), kość słoniowa rzeźba i drewna. Fenicjanie byli pionierami masowej produkcji i sprzedawali różne produkty luzem. Stali się wiodącym źródłem wyrobów szklanych w starożytności, wysyłając tysiące butelek, koralików i innych szklanych przedmiotów przez Morze Śródziemne.  Wykopaliska kolonii w Hiszpanii sugerują, że używano także koła garncarskiego.

Ich kontakt z kulturami greckimi  pozwolił im produkować towary na określone rynki. Iliada sugeruje fenicką  odzież i metalowe wyroby były wysoko cenione przez Grecji.  Specjalistyczne towary zostały zaprojektowane specjalnie dla zamożniejszych klientów, w tym płaskorzeźby i tablice z kości słoniowej, rzeźbione małże muszle, rzeźbiony bursztyn i drobno szczegółowe i pomalowane jaja strusie.

Najcenniejszymi towarami fenickimi były tkaniny barwione fioletem tyryjskim , które stanowiły znaczną część fenickiego bogactwa. Fioletowo-purpurowy barwnik pochodzący z hypobranchial gruczołu w Murex morskiego ślimaka, raz obficie dostępne na wodach przybrzeżnych wschodniego Morza Śródziemnego, ale wykorzystywane do lokalnego wyginięcia. Fenicjanie mogli odkryć ten barwnik już w 1750 roku pne.  Fenicjanie założyli drugie centrum produkcji barwnika w Mogador , w dzisiejszym Maroku .

Wyłączne panowanie Fenicjan nad produkcją i handlem barwnikiem w połączeniu z pracochłonnym procesem ekstrakcji uczyniło go bardzo kosztownym. Później purpura tyryjska została powiązana z klasami wyższymi i wkrótce stała się symbolem statusu w kilku cywilizacjach, w szczególności wśród Rzymian. Asyryjskie zapisy hołdu od Fenicjan zawierają „szaty z jaskrawych kolorów”, które najprawdopodobniej zawierały purpurę tyryjską. Chociaż wzory, ozdoby i hafty używane w tkaninach fenickich były najwyraźniej dobrze cenione, techniki i szczegółowe opisy są nieznane.

Fenicjanom przypisuje się również wynalezienie triremy , która była uważana za najbardziej zaawansowany i najpotężniejszy statek w starożytnym świecie śródziemnomorskim i ostatecznie została przyjęta przez Greków.

Fenicjanie opracowali kilka innych wynalazków morskich. Amfora , rodzaj pojemnika stosowane dla towarów zarówno suchych i płynnych, był starożytny fenicki wynalazek, który został znormalizowany pomiar objętości od blisko dwóch tysięcy lat. Pozostałości samoczyszczących się sztucznych portów odkryto w Sydonie, Tyrze, Atlit i Akrze.  Pierwszy przykład prawa morskiego pojawia się również na Bliskim Wschodzie. Fenicjanie kontynuowali swój wkład w kartografię w epoce żelaza.

W 2014 roku w pobliżu wyspy Gozo na Malcie znaleziono około 50-metrowy fenicki statek handlowy . Datowany na 700 rok pne, jest to jeden z najstarszych wraków znalezionych na Morzu Śródziemnym.  Pięćdziesiąt amfor, które kiedyś zawierały wino i oliwę, było rozrzuconych w pobliżu

Fenicjanie mieli wiele wspólnego z innymi Kananejczykami, w tym język, religię, zwyczaje społeczne i monarchiczny system polityczny skupiony wokół miast-państw.

Co  przesądza  o ich  narodowości jako  egipskiej.  Tym nie  mniej,  Egipcjanie  byli zawsze  związani z  Grekami  oraz  grecką  kulturą,  nauką  i religią  i wzajemnie na siebie oddziaływali  przez  całe  tysiąclecia  aż do  zaprowadzenia w Egipcie  islamu.  W  czasach rzymskiej  okupacji w SyroPalestynie,    żyli razem   Egipcjanie z  Grekami.

Nazwa Kanaan zapisana za pomocą egipskich  hieroglifów jako kAnana (ze Steli Merenptaha).

Historia  prowincji egipskiej  czyli Kaananu została  zafałszowana .

Oto ci   egipscy – co widać  po kolorze skóry  kananejczycy  pisani jako:

Grupa cudzoziemców azjatyckich, ewentualnie Kananejczyków, oznaczonych jako Aamu ( ꜥꜣmw ), z liderem oznaczonego jako Hyksos , odwiedzających egipskiego faraona    Khnumhotepa II c.  1900 pne. Grobowiec XII dynastii, urzędnika Khnumhotepa II , w Beni Hasan

Khnumhotep II –  ẖnmw-HTP  egipski Wielki Wódz z Nome Oryx (nomesu 16 Górnym Egipcie ) (20 wiek pne). Jest dobrze znany ze swojego grobowca w Beni Hasan i jego dekoracji.

 Filistyni byli starożytnym ludem żyjącym na południowym wybrzeżu Kanaanu .

 Są znani z biblijnego konfliktu z Izraelitami . Podstawowym źródłem informacji o Filistynach jest Biblia hebrajska , ale najpierw o nich świadczą płaskorzeźby w świątyni Ramzesa III w Medinet Habu , gdzie nazywane są Peleset .

  Źródła deuteronomistyczne opisują „Pięciu władców filistyńczyków” , którzy mają siedzibę w pięciu miastach-stanach południowo-zachodniej Lewantu : Gaza , Aszkelon , Aszdod , Ekron i Gath  od Wadi Gaza na południu do rzeki Yarqon na północy. Ten opis przedstawia ich jako jednego z najbardziej niebezpiecznych wrogów Królestwa Izraela . Angielskie słowo Filistyńczyk pochodzi od Philistin ,  Philistinus , od hebrajskiego Pəlištî , liczba mnoga Pəlištîm , co oznacza osobę ;

termin „Palestyna” ma to samo pochodzenie.

Wszystkie te  nazwy są  pokrewne  i  oznaczają  Egipcjan!

 Nie  istniało  bowiem  żadne  państwo  palestyńskie , ale  Egipt  i  jego prowincja  Kanaan. Nie  było także  nigdy  żadnych  Palestyńczyków,  zostali  ukuci  żeby  wykasować ich egipską  narodowość . Sama zaś  nazwa  Filistyni  także  została ukuta,  chodziło o Fenicjan   ściśle związanych    z  Grecją. Nazwa  Philistyni  jest grecka od philo+ sofer  oraz  phi. Liczba  phi- oznacza  złoty podział, boską  proporcję  oraz  szerokość  geograficzną. Wiele proporcji Partenonu uznaje się za zachowujące złoty podział.

Tak więc  Palestyńczycy  są  Egipcjanami.

 Są to potomkowie Hema : przodek Kusz, Egipt i Put oraz Kanaan, których ziemie obejmują część Afryki, Syrii-Palestyny ​​i Mezopotamii.

Etymologia jego imienia jest niepewna; niektórzy uczeni powiązali to z terminami związanymi z boskością, ale boski lub pół-boski status dla Ham jest mało prawdopodobny !?!

A  jednak wydało się !

Niestety,  Palestyńczycy  nie znają  swojej egipskiej historii. 

Nie znają jej nawet sami Egipcjanie zamienieni na  arabów.

Warto  nieco  im  przypomnieć  tę  historię.

Ozyrys The  Mighty One jest mitologicznym ojcem boga Horusa , którego koncepcja opisana jest w micie Ozyrysa (mit centralny w wierzeniach starożytnego Egiptu ). Mit opisuje Ozyrysa jako zabitego przez jego brata, Seta, który chciał tronu Ozyrysa.

Horus – egipski bóg nieba, opiekun monarchii egipskiej. Panujący faraon utożsamiał się z nim i przyjmował jego imię. Czczony pod postacią sokoła lub człowieka z głową sokoła .Horus uosabiał cały Egipt. Horus jest jednym z najstarszych i najbardziej znaczących bóstw w religii starożytnego Egiptu. Horus notowany jest w zapisie hieroglificznym jako ḥr.w. Rekonstruuje się wymowę tego zapisu jako *Ḥāru. Nazwa oznacza sokoła. Przyjmuje się, że Horus tłumaczony był jako odległy wznoszący się ponad.  Horus był bóstwem królewskim.

Król od samego początku – od okresu pre- i wczesnodynastycznego był porównywany bądź utożsamiany z Horusem. Horus objawiał się w osobie króla, król był żyjącym Horusem.

Horus  został  zafałszowany przez  brytyjskich

             egiptologów na sokoła a  był to orzeł.  Sokół   to ptak  używany do polowania.

Odległy ,wznoszący się ponad , latający wysoko poza  zasięgiem.

Orzeł symbolizuje słońce, niebiosa, ogień, pożar, dzień, powietrze, pioruny, wiatr, początek, wszechwładzę, wróżbę, wyrocznię, modlitwę, łaskę, długowieczność, odnowienie, odrodzenie, nieśmiertelność, chrzest, wniebowstąpienie, chwałę, władzę, majestat, natchnienie, geniusz, aspiracje, męskość, heroizm, zwycięstwo.

Orzeł jest jednym z najstarszych symboli ludzkości. Zarówno Grecy jak i Persowie poświęcali go słońcu. Orzeł stanowił dla nich symbol wzniosłości oraz duszy związanej z najwyższym bogiem niebios, będącym dla nich podstawą duchowości. Dla Greków orzeł był znakiem boga Zeusa. Z kolei Druidzi postrzegali orła jako symbol wszechmocnego boga, który obserwuje świat z wyższych sfer niebieskich.Orzeł jest ptakiem, którego życie jest związane ze światłem oraz takimi żywiołami jak ogień i woda. Charakteryzuje go nieustraszony lot, szybkość oraz brak strachu przed burzą i piorunami, które zazwyczaj są atrybutami Stwórcy. Orzeł jest również symbolem dziedziczonej przez pokolenia szlachetności, władzy i waleczności. Tak jak lew na ziemi, orzeł jest uważany za króla nieba. Mając skrzydła, przelatuje między jednym światem a drugim, wspierając i prowadząc dusze do celu.Już w czasach prehistorycznych orzeł stanowił symbol siły i władzy.

Także we współczesnym Egipcie Horus cieszy się dużą popularnością. Być może przetrwała ona dzięki szacunkowi jakim Arabowie darzyli sokoły łowcze. Państwowe linie lotnicze EgyptAir używają podobizny sokoła Horusa jako logo. Klasa biznesowa nazwana jest „Horus Class”. Statki płynące po Nilu mają także namalowane na szczęście oko Horusa na dziobie.

Oko Horusa w staroegipskiej symbolice oznaczało boską opiekę i boską władzę królewską (w tym przypadku jako Oko Horusa lub Oko Ra). Jako symbol przedstawiane było na podobiznach Izydy   Matki. W języku egipskim symbol Oka Horusa określano  Udżat.

Te  dwa  ptaki są dość podobne ,dlatego  łatwo można  je było  pozamieniać  …..

Sokół wędrowny (Falco peregrinus) – gatunek średniego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). Gatunek kosmopolityczny; zasiedla wszystkie kontynenty z wyjątkiem Antarktydy. Z rodziny  jastrzębiowatych. Rodzina  ptaków rzędu szponiastych. Już w wieku XVIII  brytyjscy arabo-żydzi zaczęli wywozić z  całego  Bliskiego Wschodu  czyli kraść  między  innymi egipskie  zabytki z państwa  faraonów, co tylko się dało, żeby  pozbawić  Egipcjan  wiedzy o  ich  religii  i kulturze i fałszować  egipskie  papirusy i inne  artefakty,  żeby   ich trzymać w   gettcie  islamskim. Nie  tylko zresztą Egipcjan .

 Faraon  . Orzeł czy sokół ? Raczej orzeł.

Orzeł przedni, zys (Aquila chrysaetos) – gatunek dużego ptaka szponiastego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae) zamieszkujący m.in. północną Afrykę.Łacińska nazwa rodzajowa Aquila oznacza po prostu orła. Z kolei drugi człon nazwy – chrysaetos – pochodzi z języka greckiego, od słów chrysos – złoto, oraz aietos – orzeł i oznacza „złotego orła”. Odnosi się ona natomiast do złotawego odcienia upierzenia orła przedniego z tyłu głowy i szyi.

Gniazduje na niedostępnych półkach skalnych w górach oraz na drzewach na nizinach.

Zdobyczy wypatrują, siedząc na półce skalnej lub drzewie albo szybując i krążąc na niewielkiej wysokości (czasem jednak do 100 m). Mogą ją wypatrzeć z odległości nawet kilku kilometrów. Następnie w błyskawicznym locie składają skrzydła i chwytają ofiarę znajdującą się na ziemi szponami. Mogą tak nawet zmiażdżyć jej czaszkę.

Paleta  Narmera. Faraon   zamierza  się  maczugą  na  wroga .

Narmer lub Menes (stgr. Μήνης u Diodora, Μιν u Herodota, Minajas u Józefa Flawiusza) – uważany za twórcę i założyciela państwa „Obydwu Krajów”, czyli Górnego i Dolnego Egiptu oraz I dynastii. Na  palecie  raczej  widnieje  orzeł  przedni a nie sokół  ptak wędrowny.

Jedno z jego boskich  imion, Meni, oznacza tego, który trwa.W dokumentach ze wczesnego okresu dynastycznego występują dwa imiona: Narmer oraz Hor-Aha. W związku z tym pojawiły się spekulacje. Część badaczy twierdzi, że była to jedna i ta sama osoba. Inni zaś w osobie noszącej drugie z imion upatrują syna i następcę faraona.   Miał się zasłużyć nie tylko zjednoczeniem kraju, ale również stworzeniem sieci kanałów irygacyjnych i założeniem miasta Memfis (nazwa późniejsza), w którym wzniósł świątynię Ptaha. Pochowany w Umm al-Kaab w Abydos.

Ptah (czyt. pta) – bóg memficki. W mitologii egipskiej jest to bóg stwórca, stojący na czele Wielkiej Trójki Bogów. Razem z lwiogłową Sechmet i Nefertumem tworzyli w Memfis triadę. Ptah był opiekunem sztuk i rzemiosła. Występował pod postacią człowieka, z ogoloną głową i laską (będącą połączeniem symbolu anch, berła uas i filaru dżed) w ręku.  Za syna Ptaha uznano Nefertuma oraz półboga a  raczej wcielenie  boskie Imhotepa – wielkiego uczonego i mędrca arcykapłana i budowniczego piramidy Dżasera.

Imhotep (czasami wymawiane jako A.mhotep lub Ii-em-Hotep, egip. ii-m-ḥtp) – pierwszy architekt i lekarz znany z imienia z pisanych źródeł historycznych, wezyr faraona Dżesera.

Najprawdopodobniej należał do rodziny królewskiej i dzięki własnym wysiłkom stał się jedną z najważniejszych osób w państwie. Służył jako kanclerz faraona i najwyższy kapłan boga Ra w Heliopolis.Był uważany za syna boga Ptaha. Był czczony jako geniusz i opływał w tytuły. Jego pełna tytulatura to Kanclerz Króla Dolnego Egiptu, Pierwszy po Królu Górnego Egiptu, Administrator Wielkiego Pałacu, Dziedziczny szlachcic, Najwyższy Kapłan Heliopolis, Budowniczy, Rzeźbiarz, Twórca Waz Pana. Przypisuje się mu stworzenie egipskiej medycyny i autorstwo Papirusu Edwina Smitha, opisującego lekarstwa, choroby i obserwacje anatomiczne. Papirus Edwina Smitha został prawdopodobnie napisany ok. 1700 p.n.e. ale możliwe, że został stworzony z tekstów starszych o ok. 1000 lat. Być może jest również twórcą zasad etycznych z których wywodzi się Przysięga Hipokratesa.

Jest twórcą piramidy schodkowej w Sakkarze w Egipcie datowanej na ok. 2630-2611 p.n.e. za panowania III dynastii. Zespół grobowy Dżesera zaprojektował wzorując się na wcześniejszych konstrukcjach, wprowadzając jednak także wiele innowacji. Przykrywając pierwotną mastabę czterostopniową piramidą, podwyższoną następnie do sześciu stopni, wzniósł budowlę o wysokości około 60 metrów. Typowe dla architektury ceglano-trzcinowej motywy odtworzył w nowatorski sposób m.in. zwieńczając kolumny imitacją kwiatów lotosu. Nowością, także zastosowaną po raz pierwszy przez Imhotepa, była integracja w jedną całość, dotychczas rozdzielanego, grobowca i okręgu kultu grobowego.

Ponadto przypisuje mu się inne budowle (m.in. nieukończoną piramidę schodkową Sechemcheta). Obok prekursorskich prac w architekturze, przeprowadził pierwszą reformę kalendarza.

Dwa tysiące lat po śmierci urósł do rangi boga. Kanon Turyński nazwał Imhotepa Synem Ptaha i kobiety o imieniu Chroduanch (którą nazywano córką Ba-neb-dżeda). Tradycja utrwalana przez wieki historii i niezwykły intelekt jaki mu przypisywano przyczyniły się do faktycznego ubóstwienia. W okresie Nowego Państwa utrwalił się wizerunek Imhotepa jako patrona skrybów, którzy na cześć swojego świętego wylewali, przed rozpoczęciem zapisków, kilka kropel wody z dzbanów.

Był także uznawany za patrona rzemiosła i medycyny Z czasem, gdy stał się popularny w całym Egipcie, zwracano się do niego w modlitwach ze sprawami życia codziennego oraz składano mu wotywne figurki. Obchodzono także rocznicę jego urodzin, śmierci i pogrzebu.

Grecy utożsamiali go z Bogiem   Zeusem / Asklepiosem, szybko stał się również patronem lekarzy. W czasach rzymskich kult Imhotepa obejmował obszar od Aleksandrii po Meroe. Jego świątynie funkcjonowały m.in. na File oraz w Sakkarze, gdzie miał kaplicę zwaną przez Greków Asklepejonem (pełniła ona funkcję szpitala).

Nie  tylko Palestyńczycy ale także muzułmański Egipt  nie  zna  swojej wielkiej  historii  i religii : Niezwykłe odkrycie ponad 100 nienaruszonych sarkofagów 14.11.2020

Władze Egiptu ogłosiły odkrycie ponad 100 nienaruszonych starożytnych sarkofagów pochodzących z późnej epoki i okresu panowania dynastii Ptolemeuszy. Sarkofagi, zawierające unikalne eksponaty, znajdowały się 12 metrów pod ziemią w starożytnej nekropolii Sakkara na południe od Kairu. Miejsca pochówku dawnych władców egipskich oraz ówczesnych arystokratów jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.Jest to największe w tym roku odkrycie tego typu w Egipcie, a archeolodzy spodziewają się znaleźć w tym rejonie kolejne podobne sarkofagi.W otwartych trumnach znajdują się unikalne stroje pogrzebowe oraz tablice z hieroglifami. Sarkofagi były w dobrym stanie i przeznaczone były dla elit, najwyższych urzędników i kapłanów.

Tajemnice Saakary

Podczas konferencji prasowej, na której obecnych było kilkudziesięciu dyplomatów i setki dziennikarzy, prześwietlono jedną z mumii. Dzięki temu określono jej wiek, płeć i sposób zmumifikowania.- Zadbano o najmniejsze szczegóły, a jej twarz jest bardzo piękna – skomentował sekretarz generalny Najwyższej Rady ds. Starożytności Mostafa Waziri.
Minister antyków i turystyki Khaled al-Anany powiedział z kolei, że Saakara nie ujawniła jeszcze wszystkich swoich tajemnic, a pracujący tam specjaliści wciąż odkrywają kolejne starożytne miejsca pochówku. Do tej pory wydobyto ponad 40 posągów bóstw oraz masek pogrzebowych, pochodzących z różnych okresów historii Egiptu. Trafią do muzeów w całym EgipciePo skatalogowaniu wszystkie znaleziska będą wystawione w kilku muzeach w całym Egipcie, m.in. we wciąż czekającym na otwarcie Wielkim Muzeum Egipskim w Gizie. Kolejne umieszczone będą w Kairze. Misja archeologiczna w Sakkarze trwa od 2018 roku i będzie kontynuowana także w kolejnym. Władze Egiptu mają nadzieję, że liczne odkrycia archeologiczne przyciągną do kraju turystów i przyczynią się do rozwoju sektora turystycznego, który znacząco ucierpiał w ostatnich latach wskutek niepokojów społecznych w kraju oraz epidemii koronawirusa.

Egipt: Odkrycie ponad setki nienaruszonych starożytnych sarkofagów /MOHAMED HOSSAM /PAP/EPA     https://wydarzenia.interia.pl/swiat/news-egipt-niezwykle-odkrycie-

IMHOTEP, CZŁOWIEK STAROŻYTNEGO RENESANSU

Na podstawie : https://antinousgaygod.blogspot.com

JAKIEŚ  3000 lat przed tym, jak Antinous odwiedził Mennefer-Memphis w październiku 130 rne, Egipcjanie ubóstwiali innego  starożytnego człowieka renesansu Imhotepa … egipski mag, lekarz, pisarz, mędrzec, architekt, astronom, wezyr i kapłan . Liczne talenty i ogromna wiedza Imhotepa wywarły taki wpływ na naród egipski, że stał się on pierwszą osobą niekrólewskiego pochodzenia, która została ubóstwiona .  Imhotep, czyli „ten, który przychodzi w pokoju”, urodził się w Ankhtowe, na przedmieściach Memfis w Egipcie. Miesiąc i dzień jego narodzin są zapisywane dokładnie jako szesnasty dzień Epifi, trzeci miesiąc egipskich żniw (odpowiadający 31 maja), ale rok nie jest ostatecznieodnotowany.

Wiadomo, że Imhotep był współczesnym (żyjącym w tym samym okresie) faraona, czyli króla Egiptu, Zosera (znanego również jako Neterikhet) z III dynastii. Ale szacunki dotyczące okresu jego panowania różnią się rzekomo nawet o trzysta lat, przypadających między 2980 a 2600 pne
Ojciec Imhotepa, Kanofer, znany architekt, był później znany jako pierwszy z długiej linii mistrzów budowlanych, którzy przyczynili się do powstania egipskiego działa za panowania króla Dariusza I (522–486 pne). Jego matka, Khreduonkh, która prawdopodobnie pochodziła z prowincji Mendes, jest dziś znana z tego, że wraz z synem została ubóstwiona, co było  egipskim zwyczajem.

Jako wezyr Imhotep był głównym doradcą Zosera zarówno w sprawach religijnych, jak i praktycznych, a także kontrolował wydziały sądownictwa (system sądowniczy), skarbu, wojny, rolnictwa i dyrekcji generalnej.

Rzekomo nie ma żadnych zapisów historycznych o działaniach Imhotepa jako postaci politycznej, ale jego mądrość jako doradcy religijnego została powszechnie uznana po tym, jak zakończył straszny głód (poważny niedobór żywności), który dominował w Egipcie podczas siedmiu lat panowania Zosera.
Pierwszym cudem przypisywanym Antinousowi był obfity wylew Nilu w 131 roku naszej ery.

Ukończenie tego zajęło dwadzieścia lat – niezbyt długo, biorąc pod uwagę nowość idei i stan nauk konstrukcyjnych w epoce brązu (między 3000 pne a 1100 r.),

Okresie rozwoju, w którym metale, zwłaszcza brąz, były używane do produkcji pierwszy raz.
Imhotep chciał, aby grobowiec pomieścił wstąpienie faraona do nieba.

 W tym celu planował ulepszyć płaskie, prostokątne mastaby lub wbudowane ławki, które były tradycyjnymi konstrukcjami nagrobnymi. Piramida została podniesiona na szczycie mastab bazowych w pięciu mniejszych stopniach, jeden na drugim.

Dodał przejście po stronie północnej wychodzące w górę w konstrukcji z komory sarkofagu (gdzie przechowywana jest kamienna trumna trzymająca mumię) siedemdziesiąt pięć stóp pod ziemią.
Całkowita wysokość piramidy i podstawy wynosi niecałe dwieście stóp, niewyobrażalnie duża jak na jedną konstrukcję przed projektem Imhotepa.

Projekt w Sakkarze został zaprojektowany w całości jako sposób na odprawienie przez zmarłego rytuałów jubileuszowego festiwalu, czyli Hebsed. Kompleks składał się z wielu innych budynków, a także ozdobnych słupów o wysokości około trzydziestu siedmiu stóp.
Ochrona króla i jego darów pogrzebowych – około 36 000 naczyń z alabastru, dolomitu, aragonitu i innych cennych materiałów – była drugą podstawową funkcją miejsca pochówku.
Cały kompleks był otoczony kamiennym murem o wysokości około trzydziestu pięciu stóp. Imhotep dodał kilka fałszywych wejść, aby zrzucić potencjalnych łupieżców grobowców. Ostatecznie skarb króla został opuszczony przez pionowe szyby wokół grobowca do długiego korytarza, sto stóp pod ziemią.

Wykopanie tego właśnie korytarza bez jakichkolwiek maszyn jest niesamowitym osiągnięciem według współczesnych standardów.
Kiedy Antinous i Hadrian odwiedzili Egipt w 130 roku naszej ery, stali na szczycie płaskowyżu w Sakkarze i podziwiali osiągnięcia Imhotepa.
Jest prawdopodobne, że Imhotep był architektem i mistrzem budowniczym wielu innych projektów ukończonych w okresie czterdziestu lat Trzeciej Dynastii, chociaż żaden z nich nie dorównuje wielkością ani wpływom stylistycznym do miejsca pochówku w Sakkarze.

W świątyni znajdowały się również sale poświęcone nauczaniu metod medycznych i zachowaniu materia medica, która szczegółowo opisuje całą egipską wiedzę medyczną, która mogła faktycznie pochodzić z Imhotepa.Imię Imhotepa było często łączone z tak potężnymi bóstwami, jak Thot, Bóg Mądrości, Izyda, cudotwórca i Ptah, uzdrowiciel i starożytny bóg Memfis.

Chociaż osoby królewskie zostały ubóstwione przez Egipcjan, Imhotep jest wyjątkowy jako pierwszy  człowiek znany pod własnym imieniem jako bóg pod względem mocy równy tylko Re (główny Bóg-Słońce). Imhotep był także członkiem wielkiej triady Memphis, z Ptah, ojcem Imhotepa pośród bogów i Sekhmet, boginią związaną z porodem.Jest dziś przedmiotem dyskusji, ile reputacji Imhotepa jako uzdrowiciela chorób wynika z umiejętności medycznych, a ile z jego umiejętności magicznych i uzdrawiających rytuałów. …….tak piszą  liczni fałszerze, żeby tylko nie uznać w  nim samego Boga.

I co na  Egipcjanie  powiedzą  ?  Jaką  mają wielką  historię a nie  oszusta Mahometa ?

Warto pamiętać, że w starożytnym Egipcie bardzo prężnie rozwijała się nauka – dziedziny takie jak  psychologia, matematyka, architektura, medycyna  i inne  nauki powstawały właśnie w kraju Sphinksa i cała  cywilizacja.

Historia edukacji w Egipcie arabskim

Jako  taka  edukacja została wprowadzona pod auspicjami osmańskiego paszy Muhammada Ali, który panował w latach 1805-1848. Zapoczątkował wówczas podwójny system edukacji: jeden służył przesłaniu do tradycyjnych szkół ( Mansourya ), a drugi zwany Madrasa (arabskie słowo oznaczające szkołę) dla elitarnych urzędników państwowych. Mansourya uczył uczniów podstaw czytania i pisania poprzez zapamiętywanie i recytowanie wersetów Koranu bez nacisku na eksperymentowanie, rozwiązywanie problemów lub uczenie się przez działanie; podczas gdy Madrasa oferowała bardziej nowoczesną edukację pedagogiczną.

Ali Pasha wysłał dwie zorganizowane misje studenckie na studia do Paryża. Zaangażowanie Francji w edukację egipską nie było początkowo projektem rządowym, ale raczej ewoluowało, aby stać się projektem rządowym pod koniec rządów Paszy. Pierwsza misja była osobistym przedsięwzięciem mającym na celu utrzymanie przy życiu ducha ekspedycji napoleońskiej z 1798 roku poprzez nieformalny kulturowy imperializm. Rząd francuski był zaangażowany w drugą misję studencką w 1844 r.

Motywacją były ich kolonialne interesy w Afryce Północnej. Pod brytyjską kontrolą, 1882–1920, możliwości edukacyjne zostały znacznie ograniczone. Brytyjski władca Lord Cromer miał negatywne doświadczenia w Indiach, gdzie zaawansowana edukacja doprowadziła do indyjskiego nacjonalizmu, który był wysoce krytyczny wobec Brytyjskiego Raju. W Egipcie Cromer zmniejszył budżet na edukację, zamknął wiele wyspecjalizowanych instytucji policealnych i przestawił program nauczania na tematy zawodowe. Nałożono czesne, które ogranicza dostępność dla większości Egipcjan.

Obecnie.

Nie jest tajemnicą, że w egipskich szkołach jest więcej wolnego niż zajęć w ciągu roku. Same wakacje trwają prawie 5 miesięcy, oprócz tego w czasie roku szkolnego ciągle jest jakaś przerwa w zajęciach.Oczywiście święta, zarówno muzułmańskie jak i chrześcijańskie to dni bez nauki, do tego dochodzą wszystkie święta państwowe, a także wiele innych dni „agaza” czyli urlopu, z bliżej nikomu nieznanego powodu.

Mimo, że nauka trwa naprawdę krótko i czasowo jest jej mało, Egipcjanie uparcie twierdzą, że poziom nauczania jest wysoki, a uczniowie muszą wiele pracować nad zdobyciem wiedzy. Fakt, że w większości szkół wolny jest tylko jeden dzień tygodniowo, nie rekompensuje jednak ogromnej ilości czasu spędzanego poza szkołą. Klasy w szkołach państwowych są przeładowane – moja szwagierka ma „tylko” 45 uczniów, podczas, gdy w wielu, szczególnie mniejszych miejscowościach klasy potrafią liczyć 70-80 dzieci.

Spowodowane jest to brakiem szkół, brakiem nauczycieli, brakiem funduszy, oraz, a może przede wszystkim – potwornym przeludnieniem. Egipt liczy sobie już prawie 100 mln mieszkańców i ciężko zapewnić wszystkim odpowiedni poziom edukacji, opieki zdrowotnej czy miejsc pracy.

W Kairze i innych dużych miastach Egiptu istnieje wiele szkół prywatnych, do których uczęszczają dzieci dyplomatów oraz pochodzące z wysokich warstw społecznych. Szkoły te są drogie, lecz zazwyczaj poziom ich jest również odpowiednio wysoki. Natomiast już w Sharm el Sheikh prywatne szkoły, oprócz pobierania wysokiego czesnego (około 2,5-3 tys. dolarów rocznie), nie oferują niczego specjalnego. Nauczyciele są najczęściej zupełnie przypadkowymi osobami, bez wykształcenia pedagogicznego, cudem jest, jeśli skończyły chociaż pokrewny kierunek z przedmiotem, którego są nauczycielami. Sharm el Sheikh to jednak nisza, zamieszkiwana przez nielicznych, najczęściej również migrujących ludzi, tak więc tamtejszy poziom edukacji może nie mieć dużego wpływu na przyszłość dziecka, które rok czy dwa będzie uczęszczało do jednej z pseudoszkół.

Jednak najważniejszym i najtrudniejszym problemem do rozwiązania będzie zmiana mentalności muzułmańskiej…..
A szkoda, bo w Egipcie jest mnóstwo bardzo zdolnych i inteligentnych dzieci….

Egipt ma bardzo rozbudowany system szkolnictwa wyższego. Około 30% wszystkich Egipcjan w odpowiedniej grupie wiekowej studiuje na uniwersytecie. Jednak tylko połowa z nich kończy studia.

Niskie pensje oferowane przez system szkolnictwa publicznego w Egipcie przyciągają pracowników o niskich kwalifikacjach. Badanie przeprowadzone w 1989 r., dokumentujące biurokrację egipskiego Ministerstwa Edukacji, wykazało, że roczne wynagrodzenie nauczycieli w Egipcie wynosi średnio 360 USD. Późniejsze badanie przeprowadzone w 2011 r. Wykazało, że nauczyciele zarabiają średnio 460 dolarów rocznie, co stanowi mniej niż połowę średniego rocznego dochodu na mieszkańca w kraju.

W związku z niską jakością nauczycieli w Egipcie brakuje im podstawowego zaplecza psychologicznego, które pozwoliłoby im radzić sobie z uczniami. Kary cielesne są powszechną praktyką w egipskich szkołach, mimo że nie zostały one szczegółowo omówione w literaturze.

Niestety, nic się nie  zmieni w Egipcie  dopóki nie zmieni się  religia oraz  nauka  własnej  historii.

Uważa się, że  międzynarodowa sieć handlowa  Fenicjan  wspierała ekonomiczne, polityczne i kulturowe podstawy cywilizacji zachodniej ( innej  nie było). Nazwa Fenicjanie , podobnie jak Latin Poenī (Poenicus , później pūnicus ), pochodzi od greckiego Φοίνικες ( Phoínikes ). Słowo oοῖνιξ phoînix oznaczało zmiennie „fenicką osobę” należącą do  Boga Ra- Boga Słońce.

Mityczny ptak feniks również nosi tę samą nazwę.    Feniks (gr. φοίνιξ foínix, łac. phoenīx) – mityczny ptak uznawany za symbol  słonecznego boga Ra oraz wiecznego odradzania  się.  Za pośrednictwem Greków, Rzymian i wczesnochrześcijańskich Ojców Kościoła to powiązanie z nieustanną odnową przeniesiono na symbol stworzenia, które w określonych odstępach czasu ginie, ażeby powstać na nowo. Feniks najczęściej był portretowany na tle Słońca ze skrzydłami wzniesionymi do lotu.

Faraon Amen-em-opet

 'Temu  co czyni  zło,  i wrzuca   je  do kanału,  muł  rzeczny  przyniesie  je  z powrotem’.

Kanał to  kanalia. Ale  kanał  – mówi się  po  polsku,  co  znaczy jakieś  dno.

Muzułmańscy Egipcjanie  zapewne nie wiedzą co  to są za  symbole.

Mieli    taką wspaniałą    kulturę  państwa  faraonów i zostali  islamistami.

Foto po lewej – Powstanie  Warszawskie 1943 dwa  miesiące                            

Foto po prawej obok – Palestyna   kilkadziesiąt lat-  oraz  kolor  zielony-  tereny zabrane  egipskim Palestyńczykom przez ‘  ziemię  obiecaną.’

Mapa  starożytnego  Egiptu- kolor żółty.

Platforma edukacyjna Ministerstwa Edukacji Narodowej.

 https://epodreczniki.pl/a/starozytny-egipt/

Syro- Palestyna.

Prowincje greckiego  Imperium Bizantyjskiego na obszarze Palestyny w 400 roku.

Kanaan  obecnie  Izrael.

GRECKA  TIBERIADA 

Tyberiada , obecnie w  Dystrykcie  Północnym  Izraela ,została założona w latach 17-22 przez króla Heroda Antypasa, który uczynił z niej stolicę swojego królestwa w Galilei. Nazwa miasta Tiberias została nadana na cześć cesarza Tyberiusza. W okresie panowania rzymskiego miasto było nazywane Tyberiada w  rzymskiej prowincji  Galilea.   Nowy Testament wspomina o mieście jako o Tyberiadzie położonej nad Jeziorem Tyberiadzkim, nad którym swoją działalność koncentrował Jezus Chrystus. Herod Antypas wybudował na wzgórzu swój pałac. Antypas osiedlił tam wielu Greków z wiejskiej Galilei i innych części swoich ziem, aby zaludnić swoją nową stolicę i zbudował pałac na akropolu . Bardzo często Jezioro Tyberiadzkie jest nazywane jeziorem Genezaret albo Jeziorem Galilejskim, czasami Morzem Galilejskim.

Prestiż Tyberiady był tak wielki, że Morze Kinneret zaczęto nazywać Jeziorem Tyberiadzkim. Po śmierci Agryppy I w 44 kontrolę nad miastem przejął rzymski prokurator. W 61 Herod Agryppa II wcielił miasto do swojego królestwa.

Wykopaliska pokazały też, że na miejscu pałacu Heroda Antypasa została wzniesiona w IV wieku bizantyjska bazylika. Na miejscu bazyliki odkryto mozaiki oraz znaleziono monety z podobizną Jezusa  (  z okresu bizantyńskiego, gdyż na  tych ziemiach znajdowało się greckie Cesarstwo  Bizantyńskie –  to jest Wschodniorzymskie).

Wykopaliska w Tyberiadzie prowadził Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie i Departament Starożytności, przy finansowym wsparciu z funduszy miejskich, oraz Uniwersytetu Browna z Rhode Island. Tetrarcha Galilei Herod Antypas pobudował miasto w stylu grecko-rzymskim, zmieniając jego nazwę na Autocratoris na cześć cesarza Oktawiana Augusta. Przez 23. lata było jego stolicą, aż w 19 roku n.e. wybudował Tyberiadę. Było to wielkie miasto, które w I wieku było najważniejszym ośrodkiem politycznym Galilei. Uważa się, że w tym czasie Rzymianie wybrukowali drogę rzymską prowadzącą z miasta na południe do Samarii. Archeolog James Strange napisał, że w mieście znajdowały się liczne budynki użyteczności publicznej – archiwa, skarbiec, zbrojownia, banki, amfiteatr, łaźnie, a także targowiska, na których sprzedawano ceramikę, szkło, wyroby metalowe, biżuterię i różnorodne produkty żywnościowe.

Byli tam również tkacze, sprzedawcy odzieży oraz sklepy oferujące meble, kosze, perfumy i tym podobne towary.  Żydowski historyk Józef Flawiusz nazwał miasto „Perłą Galilei”.

Badania archeologiczne odsłoniły znaczną część starożytnego miasta Seforis. Odkryto dobrze zachowaną główną ulicę Cardo, która jest w całości wybrukowana. Pod nogami można zobaczyć tutaj wyżłobione przez koła wozów szczeliny w kamieniach. Na kamieniach odkryto także kilka wyrytych symboli, w tym menorę i zapis starożytnej gry przypominającej  wg idiotów lub samych żydów  współczesną grę w kółko i krzyżyk. Ten symbol to  krzyż  grecki w  kole  solarnym.

Wzdłuż ulicy były położone domy mieszkalne. W zachodniej części wzgórza odkryto kompleks budynków użyteczności publicznej, w tym podobno, o ile to prawda – żydowską mykwę. Na północnych stokach zachował się pochodzący z I wieku duży teatr rzymski. Został on w znacznej większości wykuty w zboczu góry i był przeznaczony dla 4,5 tys. widzów (siedzenia dla publiczności były wykute w kamieniu). Jego średnica wynosi 45 metrów. Teatr nosi ślady poważnych zniszczeń.

W pobliżu jest położona dawna rzymska willa otoczona atrium i perystylem. Jest to jedno z najcenniejszych znalezisk w Seforis. Archeolodzy odkryli w jej wnętrzu wspaniałe mozaiki podłogowe, które są w całości udostępnione zwiedzającym. Jedna z nich przedstawia portret zamyślonej młodej kobiety, nazwanej „Mona Lizą Galilei”. Ciekawe są również mozaiki przedstawiające greckiego boga Dionizosa oraz duża mozaika przedstawiająca uroczystości pomiaru wody w rzece Nil (przy pomocy urządzenia zwanego nilometrem). Inne mozaiki zawierają postacie zwierząt oraz rośliny. Wykopaliska przeprowadzone w 1994 roku   podobno odkryły w północnej części stanowiska archeologicznego pozostałości starożytnej synagogi z końca V lub początku VI wieku.

Był to prostokątny budynek o wymiarach 15 x 7 metrów. Sala modlitewna była zwrócona w stronę Jerozolimy. Na jej podłodze odkryto mozaikę przedstawiającą sceny biblijne i napisy w języku aramejskim. W celu ochrony pozostałości synagogi wzniesiono drewnianą konstrukcję z dachem.

Język  aramejski   był językiem językiem fenickim.

Po aramejsku spisane są niektóre fragmenty Starego Testamentu (Ezd 4,8−6,18; 7,12−26; Dn 2,4b−7,28; Jr 10,11; Rdz 31,47). Poza tym hebrajski biblijny odznacza się wieloma naleciałościami z aramejskiego (na poziomie ortograficznym, fleksyjnym, gramatycznym czy składniowym) .

Alfabet aramejski – jeden z najstarszych alfabetów, wykazuje znaczne podobieństwo z alfabetem fenickim.

Wszystko zaczęło się 15 lat temu, gdy archeolodzy z Uniwersytetu w Jerozolimie rozpoczęli prace nad poszerzeniem muzeum w Wieży Davida. Ku ich wielkiemu zaskoczeniu okazało się, że tuż pod ziemią kryją się niezwykłe ruiny – szczątki ogromnego trzykondygnacyjnego pałacu. Jak pisze „Washington Post”, po latach szczegółowych badań naukowcy są przekonani, że to tu rozegrała się jedna z najsłynniejszych scen Nowego Testamentu. Proces Jezusa, którego Piłat wydał na śmierć. Do dziś przetrwały grube mury, skomplikowany system kanalizacyjny i przestronne 20-metrowe wejście do pałacu. 

Zostało  zburzone  więzienie a nie  pałac  !

Ruiny położone w zachodniej części starego miasta w Jerozolimie idealnie zgadzają się według naukowców z miejscem opisanym w Ewangelii św. Jana. Pozostałości pałacu, który w czasach otomańskich służył jako więzienie, już wkrótce mają być udostępnione wiernym, którzy z całego świata pielgrzymują do Jerozolimy.     Poniżej :  Zachowana mozaika podłogowa z synagogi w Tyberiadzie,  VI-XI wiek a  widać  grecki wieniec  i greckie  litery ! Obok:  Pozostałości bramy krzyżowców w Tyberiadzie ,ale jest element greckiej  architektury  z  typową  grecką  plecionką i greckim  kwiatonem.

Kłamstwa rozpoczęły się dawno temu. Według ST, starożytny Egipt to kraina bałwochwalstwa, tyranii i niewolnictwa.To na to szkalowanie Ezzat się jeży, bo to właśnie nakazy starożytnej religii Egiptu zostały w całości przejęte przez jej chrześcijańskich następców. Nieżyjący prof. Breasted, w pięknym wprowadzeniu do swojego klasyku z 1933 „Świt sumienia”  [Dawn of Conscience] pisze tak:

Egipcjanie posiadali standard moralności dużo wyższy od zawartego w Dekalogu (Dziesięć Przykazań), tysiąc lat wcześniej, nim napisano Dekalog.A zatem Ezzat tego nie wymyśla. Breasted jest jednym z najbardziej szanowanych historyków. I pogląd głoszony przez Ezzata, że znaczna część materiału w ST jest sfabrykowana, zniekształcona i splagiatowana – jest prawdziwy.

Na przykład mądrość Amenemope, przechowywana na egipskim papirusie w British Museum, została przetłumaczona na hebrajski w późnym średniowieczu stała się źródłem całej sekcji Księgi Przysłów w Starym  Testamencie.  Nasze dziedzictwo moralne pochodzi z szerszej przeszłości ludzkiej, starszej niż Hebrajczycy i doszła do nas raczej przez Hebrajczyków, niż od nich. Człowiek wzniósł się na wysokie standardy moralne na 2.000 lat, zanim powstał naród hebrajski – pisze Ezzat.

Źródło:

http://www.darkmoon.me/2015/the-first-jewish-lie-the-old-testament-fabrication-that-the-israelites-were-slaves-in-egypt/   

 Autor: John Kaminski  Tłum. Ola Gordon.

Kananejczycy (nazwa od akad. kinahhu (purpura), także: Chananejczycy) – starożytny lud rzekomo  zachodniosemicki, przybyły do Palestyny i Libanu (Syropalestyna) z Półwyspu Arabskiego pod koniec III tysiąclecia p.n.e. Według Biblii Kananejczycy pochodzili od Kanaana, ale syna Hema (  nie  Chama) . Już w III tysiącleciu p.n.e. Kananejczycy wykształcili wysoką kulturę materialną i duchową oraz alfabetyczne pismo klinowe (Ras Szamra (Ugarit), Ebla). Zamieszkiwali ziemie dzisiejszego Izraela, Palestyny, Libanu, Syrii i Jordanii. Stworzyli kulturę, która w ogromnym stopniu wpłynęła nie tylko na Bliski Wschód, ale również odbiła swoje piętno daleko poza jego granicami.

                 Żydzi ortodoksyjni  skąd  te  pejsy  ? Z  greckiej kultury minojsko -mykeńskiej !

Według Biblii wśród migrujących starożytnych ludów posługujących się językiem semickim, którzy prawdopodobnie osiedlili się w tym regionie, byli (między innymi) Amoryci , którzy wcześniej kontrolowali Babilonię. Hebrajska Biblia wymienia Amorejczycy w Tabeli Peoples ( Book Rodzaju 10: 16-18a). Amoryci odegrali znaczącą rolę w  historii Kanaanu,  bo  Amoryci  to ludzie z kraju nomu egipskiego Amurru.

W stuleciach poprzedzających pojawienie się biblijnych Hebrajczyków, ziemie  Kanaanu i południowo-zachodniej Syrii stały się dopływami egipskich faraonów.

Za Totmesa III (1479–1426 pne) i Amenhotepa II (1427–1400 pne) regularna obecność silnej ręki egipskiego władcy i jego armii zapewniała wystarczającą lojalność Amorytów i Kananejczyków. Niemniej jednak Totmes III zgłosił nowy i niepokojący element populacji.

 Habiru lub (w języku egipskim) „Apiru” są zgłaszani po raz pierwszy. Byli to  rozbójnicy ,

mordercy i  nożownicy wyjęci spod prawa. Habiru SA-GAZ ( sumeryjski ideogram nazywany „ rozbójnikiem ” po akadyjsku ), a czasami Habiri (słowo akadyjskie) był opisywany w Mezopotamii za panowania sumeryjskiego króla, Szulgiego z Ur III , ich pojawienie się w Kanaanie zwiastowało  serię  nieszczęść.

14  grudnia 2020. Izrael. Świat w szoku. Odkryto ołtarz boga Pana

Od kilku lat archeolodzy gruntownie przeszukują jeden z pierwszych kościołów, który powstał na terenie Izraela. Trafili jednak na ciekawe odkrycie, które czekało na nich w tym miejscu 1800 lat!

Naukowcy kilka lat temu postanowili bliżej przyjrzeć się jednemu z najstarszych kościołów na świecie. Jego ruiny znajdują się na terenie dzisiejszego Izraela w okolicy Banias. Kilka dni temu doszło do niewiarygodnego odkrycia. Okazało się, że kościół powstał w starej świątyni, która poświęcona była starożytnym bogom. Świątynia ta jest 200 lat starsza od kościoła. Archeologom udało się znaleźć 1800-letni ołtarz, który poświęcony był starożytnemu bogu Panu. Na ołtarzu widnieje napis.

Odszyfrował go prof. Avner Acker z Uniwersytetu Bar-Ilan. Według niego napis mówi „Atenejusz ( imię  greckie)  syn Susipatera, złożył ślubowanie i poświęcił ołtarz Heliopolitanus Pan” .

Ołtarz został ponownie wykorzystany przez chrześcijan. Prof. Adi Erlich, wykładowca Uniwersytetu w Hajfie, zauważa, że został on postawiony w takim miejscu, by upokorzyć tych, którzy wciąż wierzyli w mitologiczne bóstwa.

Jak to  skomentować?

Heliopolitanus-  to imię  Boga  Słońce- nie słońca, czyli Imię  Boga  Najwyższego  znanego w  czasach antyku jako Helios. Słowo  politanus  ma związek z  greckimi  politejami czyli państwami  miastami. Wniosek  z tego, że  ten Bóg  Słońce  czyli  Helios  był  tam czczony,  Potem został  wyrugowany i zamieniony  na boga  słońca, żeby z  Greków  robić  prymitywnych  pogan.

Zaś  słowo  Pan-  zostało  dodane-w  greckiej  kulturze  ani religii  nie było polskiego słowa  Pan !

Rzekomy Pan   to Faun, Faunus) – wywodzący się z Arkadii grecki bóg opiekuńczy lasów i pól, strzegący pasterzy oraz ich trzód. W rzymskim panteonie bogów Pan utożsamiany był z Faunem (Faunusem) .Jest z tym   stereotypowym   objaśnieniem pewien  problem.

Wielu współczesnych uczonych uważa, że Pan wywodzi się od zrekonstruowanego proto-indoeuropejskiego  imienia  * Péh-usōn. Péh-usōn ma pochodzenie ze współczesnym angielskim słowem „pastwisko”. Uważa się, że bóg Rygwedy Pushan jest pokrewny Panu.

Związek między Panem i Pushanem został po raz pierwszy zidentyfikowany w 1924 roku przez niemieckiego uczonego Hermanna Collitza. Znana forma imienia Pan jest zapożyczona od wcześniejszego greckiego  Παων, pochodzącego od słowa strażnik, ten, który czuwa.

Według Edwina L. Browna, imię Pan jest spokrewnione z greckim słowem ὀπάων „towarzysz”.

                        Ponieważ towarzyszy  ludziom od  początku ich  istnienia

                                       i wszystko o nich wie  zawsze  i wszędzie.

                          ……………………………………………………

HEROD

Od roku 47 p.n.e. był namiestnikiem Galilei mianowanym przez swojego ojca, a od 46 r. p.n.e. namiestnikiem Celesyrii i Samarii z ręki Sekstusa Cezara. W latach 37 – 4 p.n.e. król Judei   jako  namiestnik Rzymu.  W latach 20. I wieku p.n.e. królestwo Heroda obejmowało, prócz Palestyny, też część dzisiejszej Jordanii, Libanu i Syrii. Sprawny władca i zarządca, znany z zainicjowania budowy wielu monumentalnych budowli (m.in. port w Cezarei, Twierdza Antonia widoczna z Via Dolorosa  a  żydzi   dorobili  sobie, że  także  był  budowniczym ich  drugiej świątyni.

Masada jest   to  starożytna fortyfikacja w Southern District of Izraela położonq na szczycie skalnego odosobnionym płaskowyżu .Znajduje się na wschodnim krańcu Pustyni Judzkiej , z widokiem na Morze Martwe, 20 km (12 mil) na wschód od Aradu .Herod Wielki zbudował  tu dla siebie dwa pałace na górze i ufortyfikował Masadę między 37 a 31 rokiem p.n.e.

Według   sfałszowanego  historyka Józefa Flawiusza , miało tu rzekomo  miejsce  oblężenie Masady przez rzymskich żołnierzy z 73 do 74 CE , w końcu wojny żydowskiej , zakończonej  samobójstwem masowym żydowskich rebeliantów ukrywających  się  tam. Jednak dowody archeologiczne odnoszące się do tego wydarzenia są w najlepszym razie niejednoznaczne i całkowicie odrzucone przez   wielu uczonych. Przerobiony rzymski  historyk Józef Flawiusz pisze, że miejsce to zostało po raz pierwszy ufortyfikowane przez władcę Hasmoneusza Aleksandra Janneusza w pierwszym wieku pne.Jednak jak dotąd podczas wykopalisk archeologicznych nie udało się zidentyfikować żadnych pozostałości budowli z okresu Hasmoneusza ,bo w  ogóle  takich nie było  !

W Masadzie  – która na  przestrzeni wieków  była  grobowcem- odkryto szczątki maksymalnie 28 osób , prawdopodobnie 29, w tym płód . Szczątki 25 osobników znaleziono w jaskini na zewnątrz i pod południową ścianą. W łaźni Pałacu Północnego znaleziono szczątki kolejnych dwóch mężczyzn i kobiety.

Spośród pozostałości łaźni , mężczyźni różnie i nieprzekonująco oceniani byli jako w wieku 40 i 20–22 lat lub 22 i 11–12 lat, ale szczątki zębów obu wydają się być w wieku 16–18 lat; a samica została opisana jako 17-18 lat. Jednak szkieletowe szczątki samców były niekompletne, a jedynie włosy (pełną głowę z warkoczami), ale nie znaleziono kości samicy. Analiza kryminalistyczna przeprowadzona oczywiście  przez  żydów  -wykazała, że ​włosy zostały obcięte z głowy kobiety ostrym narzędziem, kiedy jeszcze żyła, co jest praktyką zalecaną w Biblii ( Powtórzonego Prawa 21: 10–12 ) i zwoju świątyni z II wieku pne. , podczas gdy warkocze wskazują, że była mężatką.

Na podstawie dowodów antropolog Joe Zias i kryminalista Azriel Gorski uważają, że szczątkami mogli być   jednak  Rzymianie, których rebelianci schwytali, kiedy zajęli garnizon.

Jednak elity rabiniczne –doszły do​​wniosku, że są to szczątki żydowskich obrońców i w lipcu 1969 r. zostali oni ponownie pochowani jako Żydzi podczas ceremonii państwowej. Datowanie węglem tekstyliów znalezionych ze szczątkami w jaskini wskazuje, że pochodzą one z okresu buntu, obecne były również kości wieprzowe (czasami zdarzało się to podczas rzymskich pochówków z powodu ofiar ze świń  lub spożywania wieprzowiny ); oznacza to, że szczątki mogą należeć do nieżydowskich żołnierzy rzymskich lub cywilów, którzy okupowali to miejsce przed oblężeniem lub po nim.

Na płaskowyżu odkryto pozostałości kościoła bizantyjskiego z V i VI wieku  .

Nie znaleziono budynków Hasmoneów

Zespół Yadina nie mógł wykryć żadnych pozostałości architektonicznych z okresu Hasmoneusza, jedynymi znaleziskami mocno datowanymi na ten okres są liczne monety Aleksandra Jannaeusa . Badacze spekulowali, że południowo-zachodni blok Pałacu Zachodniego i budynki pomocnicze na wschód i południe od niego mogą być Hasmoneuszem, opierając się na podobieństwach do Bliźniaczych Pałaców w Jerychu . Jednak ich kopacze nie byli w stanie dokonać żadnego odkrycia archeologicznego, które byłoby w stanie potwierdzić to przypuszczenie.

Niedokładny opis

Według Shaye Cohena, archeologia pokazuje, że relacja Józefa Flawiusza jest „niekompletna i niedokładna”. Józef Flawiusz pisze tylko o jednym pałacu; archeologia ujawnia dwa. Jego opis północnego pałacu zawiera kilka nieścisłości, a on podaje przesadne dane dotyczące wysokości murów i wież. Relacji Józefa Flawiusza zaprzeczają „szkielety w jaskini i liczne oddzielne pożary”.

Antypater (ur. ok. 113 p.n.e., zm. 43 p.n.e.) – prokurator Judei od 47 p.n.e.,   zafałszowany  jako doradca arcykapłana i króla z dynastii Hasmoneuszy Hirkana II – faktyczny zarządca państwa.Był synem Antypasa I, zarządcy Idumei; bratem Faliona i Józefa. Po śmierci ojca, za panowania Aleksandry Salome, został zarządcą Idumei.  Antypater około 80 p.n.e. poślubił Kypros I, z pochodzenia Nabatejkę. Z tego małżeństwa pochodzili synowie Fazael I, Herod Wielki,

O  pochodzeniu  ‘  Nabatejczyków  ‘  świadczy  ich  kultura:

Kapitele nabatejskie są charakterystycznym elementem dekoracji architektonicznej grobowców fasadowych. Dzielimy je na dwa grupy:

• kapitele koryncko-nabatejskie– bogato dekorowane kapitele roślinne. Wywodzą się zapewne z aleksandryjskich czyli greckich kapiteli korynckich. Nabatejskie motywy roślinne zastąpiły motyw środkowych spiral.

Rzeźba

Nabatejczycy wykazywali się oryginalnością, tworząc niepowtarzalne i oryginalne wzory. Charakteryzują się symbolicznymi przedstawieniami osób, przedmiotów lub idei. W rzeźbie wyróżniamy trzy style, tzw. szkoły rzeźbiarskie:

• grecko-orientalna– powstała przez połączenie orientalnych wpływów ammonickich i aramejskich z hellenistycznymi. Charakteryzują się symetrią elementów twarzy, duże oczy i grube faliste uczesanie. Często używano palmet. Niektóre rzeźby wykazują cechy sztuki partyjskiej z wytrzeszczonymi kulistymi oczami i włosami falistymi lub z lokami. Większość rzeźb pochodzi z sanktuarium w Chirbet et-Tannur, np. dwa przedstawienia bogini Atargatis.
• hellenistyczno-rzymska– powstała w czasach rzymskiej prowincji Arabia. Charakteryzuje się naśladownictwem zarówno sztuki aleksandryjskiej jak i rzymskiej.

No i  :

• arabska – do tej grupy zaliczamy antropomorficzne stele prostokątne z reliefowymi przedstawieniami oczu, nosa i ust. Stele są przedstawione w typie „mówiącym” (z ustami) lub „milczącym” (bez ust). Przedstawienia te znajdują się w południowej Arabii oraz w oazie Tajma. Najczęściej wykuwano je w skalnym reliefie wewnątrz niszy. Są też wolno stojące. Kształtem przypominają płaski prostopadłościan, np. idol z greckiej hellenistycznej  Świątyni Uskrzydlonych Lwów w  Petrze w

                             Stele  to    element  kultury  egipskiej oraz grecko- perskiej.

Stela – ustawiona pionowo płyta z inskrypcją lub płaskorzeźbioną dekoracją o wysokości od kilkunastu centymetrów do kilku metrów, najczęściej kamienna, także pionowa płyta nagrobna.

W cywilizacjach starożytnego Bliskiego Wschodu stele upamiętniały dokonania władców, ich wojny, działalność budowlaną oraz wydarzenia religijne. Rozpowszechnione w starożytnym Egipcie i Grecji, gdzie nabrały charakteru grobowego.

Stele greckie pojawiły się już w okresie archaicznym były wykonane były najczęściej z marmuru lub miękkiego kamienia. Formy i przedstawienia na greckich stelach z czasem stawały się coraz bardziej skomplikowane: najdawniejsze miały kształt prostokątnej płyty zwieńczonej palmetą, a dekoracje wykonane były płaskim konturem. W okresie późniejszym formy stały się bardziej rozbudowane na kształt fasady świątyni greckiej, a przedstawienia stały się bardziej plastyczne (wypukły relief, a nawet pełna, polichromowana rzeźba).

Osobną grupę stel stanowią tzw. stele nagrobne, ustawiane w miejscu pochówku. W starożytnej Grecji głównym motywem umieszczanych na nich przedstawień był zmarły, sam lub pokazany w scenie pożegnania, niekiedy uczty. Wykuwano też jego imię, niekiedy tylko wizerunek, biografię lub epitafium.Stele nagrobne pojawiają się w niemal wszystkich kulturach basenu Morza Śródziemnego.

Stela  egipska oraz  macewy .

                             Jest doprawdy dziwnym, że  do  tej pory żaden  historyk na to nie wpadł  !

CHAM  I KIJ

Chanuka Chanuke lub Chanike), Święto Poświęcenia (Odnowienia), także: Dzień Ognia, u   przerobionego  historyka rzymskiego Józefa Flawiusza, Święto Świateł (hebr.: Chag ha-Orim) – doroczne święto żydowskie trwające osiem dni, począwszy od 25 dnia miesiąca kislew (według kalendarza żydowskiego). Upamiętnia ono ponowne poświęcenie Świątyni Jerozolimskiej ( której nie było ) w roku 165 p.n.e. Z Chanuką związany jest rytuał zapalania świateł, świec lub lampek oliwnych, umieszczonych na specjalnym chanukowym świeczniku – chanukiji.

Geneza   tej rzekomej Chanuki związana jest z wydarzeniami, które miały miejsce w   domniemanej a  raczej wydumanej Świątyni Jerozolimskiej 25. dnia miesiąca kislew 165 lub 164 p.n.e, kiedy władca Palestyny, Antioch IV z hellenistycznej dynastii Seleucydów postanowił zmusić Żydów do porzucenia swych obyczajów, tradycji i wiary mojżeszowej i przyjęcia obyczajów greckich. Władca złupił Świątynię, umieścił w niej greckie posągi, utworzył w niej miejsce kultu Zeusa – czyli prawidłowo – i zbudował ołtarz, na którym złożył ofiarę dwudziestego piątego kislew 167 p.n.e. (lub według innych źródeł – 168 p.n.e). Działania Antiocha IV stały się przyczyną wybuchu powstania narodowowyzwoleńczego, zwanego Powstaniem Machabeuszów

– o którym wiadomo  tylko  z:

Grant M., Dzieje dawnego Izraela, J. Schwakopf (tłum.), Warszawa: Państwowy  Instytut Wydawniczy, 1991,

–  na którego czele stanął Matatiasz z rodu Hasmoneuszy

 –o  którym wiadomo tylko z:

Atlas Biblijny, Warszawa 1990, s. 166 –   z pięcioma synami. Po śmierci Matatiasza dowództwo nad powstańcami objął jego syn – Juda Machabeusz

 – o którym wiadomo  tylko z:

Polski Słownik Judaistyczny oraz Atlas Biblijny, Warszawa 1990, s. 167.

Świątynia Jerozolimska  Bejt Ha-Mikdas) – rzekoma jedyna świątynia judaizmu stojąca niegdyś w Jerozolimie. Jedynym dostępnym źródłem na temat usytuowania, wyglądu i rozmiarów Pierwszej Świątyni jest Biblia. Badania archeologiczne jerozolimskiego Wzgórza Świątynnego nie są możliwe, ze względu na „Kopułę Skały”, wybudowaną na przełomie VII i VIII w. po Chr. przez kalifa Omara. Jest też mało prawdopodobne znalezienie jakiegoś fragmentu Pierwszej Świątyni ze względu na prace budowlane i remontowe wykonane przy Drugiej Świątyni pod koniec ery przedchrześcijańskiej.

Za panowania Heroda Wielkiego Druga Świątynia została rozebrana i wybudowana na nowo wraz z rozległymi, monumentalnymi dziedzińcami. Prace trwały niecałe 10 lat, ostatecznie zostały ukończone ok. 10/9 r. p.n.e. Od tego czasu świątynia była nazywana „Świątynią Heroda”. Świątynia ta należy do okresu Drugiej Świątyni. Nazwę Trzecia Świątynia odnosi się najczęściej do, niezrealizowanych do dziś dnia, projektów odbudowy Świątyni po zburzeniu Świątyni Heroda przez Rzymian w 70 r.

Okazałość Świątyni opisał Józef Flawiusz (Wojna żydowska 5, 5, 6), a w Talmudzie zachowała się następująca wzmianka: Ten, kto nigdy nie widział świątyni Heroda, nigdy w swym życiu nie

widział wspaniałej budowli. Natomiast w Biblii wielkość i okazałość Świątyni jest wzmiankowana   TYLKO w Ewangelii według św. Marka.

Relief z Łuku Tytusa: pochód z trofeami zdobytymi w Jerozolimie, m.in. menorą ze zniszczonej świątyni Salomona

4 sierpnia 70 roku po nieudanym powstaniu Żydów Rzymianie zburzyli Świątynię.

Jedyną pozostałością domniemanej Świątyni są  jakieś  rzekome resztki muru oporowego, powstrzymującego okalające ją mury przed zawaleniem – tzw. mur zachodni, fragment ten jest znany jako Ściana Płaczu. Dopiero od XVI wieku jest ona świętym miejscem judaizmu.  Na pamiątkę traumy związanej ze zburzeniem świątyni w 586 r. p.n.e. i 70 r. n.e. oraz upadkiem powstania Bar Kochby – Żydzi obchodzą smutne, pokutne i postne święto Tisza be-Aw, 9 dnia miesiąca aw.

Ściana Płaczu (hebr. Ha-Kotel ha-Ma’arawi, tłum. mur zachodni) – przypuszczalna – czyli, że może być nieprawdziwa-  pozostałość Świątyni Jerozolimskiej. W chwili obecnej jest to najświętsze miejsce judaizmu. Zachowane mury mogą być fragmentem Drugiej Świątyni wybudowanej na wzgórzu Moria. Ściana Płaczu może być  ale nie musi- częścią Świątyni Jerozolimskiej (muru herodiańskiego), odbudowanej przez Heroda, a zniszczonej przez Rzymian. Nazwa pochodzi od żydowskiego święta opłakiwania zburzenia świątyni przez Rzymian, obchodzonego corocznie w sierpniu. Wierni zgodnie z tradycją wkładają między kamienie ściany karteczki z prośbami do Boga.

Ściana Płaczu była celem pielgrzymek i miejscem modlitwy Żydów od wielu wieków. Pierwsze wzmianki na ten temat pochodzą z IV wieku naszej ery. Poczynając od połowy XIX wieku Żydzi podjęli wiele niezależnych prób wykupienia praw do muru i przylegającej do niego okolicy, jednak żadna z nich nie zakończyła się sukcesem. Z początkiem wieku XX oraz narodzinami ruchu syjonistycznego Mur Zachodni stał się przedmiotem wielu sporów pomiędzy społecznością żydowską a muzułmańską. Muzułmańscy przywódcy religijni obawiali się, że nacjonaliści żydowscy żądania praw do Muru w przyszłości rozszerzyć mogą na całe leżące poza nim Wzgórze Świątynne, na którym niegdyś stała ich Druga Świątynia i dalej na całą Jerozolimę. Gdy zamieszki u podnóża Ściany Płaczu stały się coraz częstsze, w 1930 roku powołano międzynarodowy zarząd sprawujący opiekę nad Wzgórzem Świątynnym i jego okolicą, który ustanowił zasady dostępu do niego dla Żydów i muzułmanów. W 1948 roku, po wojnie arabsko-izraelskiej mur przeszedł pod kontrolę Jordanii i pozostawał pod nią przez 19 lat, aż do zajęcia Jerozolimy przez Izrael w 1967 roku. W czasie tym mur był dla Żydów niedostępny.

Nazwa „Ściana Płaczu” pojawiła się powszechnie w literaturze europejskiej

DOPIERO w XIX wieku.

W języku angielskim ścianę nazwano „Wailing Wall”, francuskim „Mur des Lamentations”, zaś w języku niemieckim „Klagemauer”. Określenia te powstały z tłumaczenia powszechnie stosowanej w języku arabskim nazwy el-Mabka (Miejsce Płaczu). Nazwa ta wywodzi się z żydowskiej tradycji wspominania i opłakiwania faktu zburzenia Drugiej Świątyni z twarzą zwróconą w stronę pozostałego po niej muru. W latach 1920–1930, w czasie zwiększonych napięć na tle Muru, muzułmanie zaczęli nazywać go al-Buraq. Nazwa ta ma źródło w tradycji islamskiej mówiącej, że Mahomet przywiązał do niego swojego skrzydlatego rumaka Buraq’a w czasie swojej „Nocnej Podróży” z Mekki do Jerozolimy i z powrotem.

Nazwa Ściana Płaczu odnosi się zwykle do 57-metrowej części muru będącej zachodnią ścianą kompleksu Wzgórza Świątynnego. Do tej części muru przylega duży plac umożliwiający wiernym modlitwę w jej pobliżu. Całość muru rozciąga się na długości 488 metrów i w znacznej części ukryta jest za zbudowanymi przed nim budynkami. Inne odkryte fragmenty muru to jego 80-metrowa południowa część oraz tzw. Mała Ściana Zachodnia położona w dzielnicy muzułmańskiej Jerozolimy w pobliżu Bramy Żelaznej. Pomimo że dostęp do niej jest utrudniony dla wielu Żydów ma ona specjalne znaczenie, ponieważ zlokalizowana jest bliżej miejsca uznawanego przez nich za święte.

Ściana Zachodnia zbudowana została rzekomo przez Heroda Wielkiego w czasie jej renowacji ok. 19 roku p.n.e. jako ściana podtrzymująca kompleks znajdującej się powyżej Drugiej Świątyni. Herod przebudował wtedy szerokie wzgórze na którym wcześniej stały Pierwsza i Druga Świątynia do jego obecnej postaci.

W części muru przyległej do placu Ściany Zachodniej (Ściany Płaczu) całkowita jego wysokość (razem z częścią ukrytą poniżej poziomu gruntu) wynosi 32 metrów, zaś część odsłonięta wznosi się na wysokość 19 metrów. W skład muru wchodzi 45 rzędów kamieni, z czego 28 znajduje się powyżej poziomu gruntu a 17 poniżej niego.

Najniższych 7 odsłoniętych rzędów powstało w okresie panowania Heroda Wielkiego. Ta część muru powstała z wielkich głazów wapiennych wydobytych prawdopodobnie w jaskiniach Zedekiasza (zwanych także kopalniami Salomona) znajdującymi się pod muzułmańską częścią Jerozolimy lub przywiezionych z kamieniołomów Ramat Szelomo odległych o 4 kilometry na północny zachód od Jerozolimy. Większość z kamieni waży 2-8 ton, niektóre jednak ważą znacznie więcej, zaś największy z nich położony w północnej części Łuku Wilsona ma długość 13 metrów i waży 517 ton.

Na krawędzi każdego z kamieni przy pomocy dłuta utworzono precyzyjne obramowanie szerokości 5-20 centymetrów i głębokości 1,5 centymetra. W czasach Heroda górne 10 metrów muru miało 1 metr grubości i służyło jako podwójna kolumnada (perystaza) okalająca wzniesienie świątynne. Część ta udekorowana była rzędami pilastrów jeszcze  gdy Cesarstwo Bizantyńskie przejęło kontrolę nad Jerozolimą od Rzymian i Persów.

Następne 4 rzędy zostały dodane za czasów panowania Umajjadów w VII wieku.

Kolejne 14 rzędów powstało w czasie Imperium Osmańskiego. Ich dodanie przypisuje się  Mosesowi Montefioremu, który w roku 1866 podwyższył mur „dla ochrony przed słońcem i deszczem tych, którzy przyszli modlić się na świętych pozostałościach naszej świątyni”.

Ostatnie 3 rzędy kamieni zostały dodane przez wielkiego muftiego Jerozolimy w 1967 roku.

Historia

Powstanie muru ( rzekomo w 19 p.n.e.)

Tylko według świętej księgi żydowskiej Tanach Pierwsza Świątynia zwana też Świątynią Salomona została zbudowana na szczycie Wzgórza Świątynnego w X wieku p.n.e. na którym pełniła swoje funkcje do roku 586 p.n.e. gdy została zburzona przez Babilończyków. W roku 516 p.n.e. w jej miejscu powstała Druga Świątynia. W roku 19 p.n.e. Herod Wielki podjął się jej renowacji i rozbudowy. W tym czasie rozbudowane zostały mury podtrzymujące i umacniające powiększone Wzgórze Świątynne.

Dzisiejsza Ściana Zachodnia stanowi rzekomo fragment murów zbudowanych w tym czasie ale mury te  to była świątynia  lub  fragment  pałacu  samego  Heroda  lub zostały zbudowane   wiele wieków później jako  zwykłe  mury obronne być może w  okresie  bizantyńskim  lub w okresie  wypraw  krzyżowych.

W roku 70 n.e. Druga Świątynia została zburzona przez Rzymian po przegranym przez Żydów powstaniu przeciwko Imperium Rzymskiemu

Cesarstwo Rzymskie i powstanie chrześcijaństwa (100–500)

W pierwszych wiekach naszej ery, po stłumieniu przez Rzymian powstania żydowskiego Bar Kochby w 135 roku, Żydom zabroniono wstępu do Jeruzalem. W II i III wieku zakaz ten rozluźnił się nieco, a panujący w tym czasie imperator rzymski zezwalał nielicznym Żydom 9 dnia miesiąca Aw na opłakiwanie i modlitwę na leżącej w pobliżu murów miasta Górze Oliwnej oraz wyjątkowo przeprowadzania obrzędów na Wzgórzu Świątynnym.  W okresie panowania Rzymian znajdujące się wewnątrz muru Wzgórze Świątynne używane było jako miejscowe wysypisko śmieci, a ruiny Drugiej Świątyni przykryła góra odpadków.

Średniowiecze (500–1500)

Istnieje wielu autorów żydowskich z X i XI wieku (np. Aaron ben Meïr, Samuel ben Paltiel, Solomon ben Judah) opisujących modlitwy Żydów pod Ścianą Płaczu. Issac Cheilo, żydowski podróżnik, w roku 1333 opisał przejęcie Palestyny od Rzymian (których w swoim opisie nazywa chrześcijanami) przez arabskiego władcę Umara z 637 roku. Według jego opisu arabski król przed bitwą złożył przysięgę, że w razie wygranej bitwy oczyści ruiny Świątyni z nagromadzonych tam nieczystości. Po bitwie próbował on znaleźć to miejsce, ukryte ono jednak było pod stosami odpadków. Wtedy podszedł do niego stary Żyd i rzekł: Powiem Ci gdzie leży świątynia, ale najpierw musisz przyrzec, że pozostawisz nam Zachodnią Ścianę. Gdy król obiecał tak uczynić, stary człowiek pokazał mu, gdzie należy szukać pozostałości świątyni i Świętego Wzgórza. Król dotrzymał słowa i nakazał oczyszczenie wzgórza, sam symbolicznie rozpoczynając prace. Aby zaś chronić najświętsze miejsce tego wzgórza Kamień węgielny zbudował przepiękny meczet a Ścianę Zachodnią pozostawił Żydom jak przyrzekł. Chelio napisał również: jest to Zachodnia Ściana, która stoi przed świątynią Umara ibn al-Chattab, a którą zwą Bramą Miłosierdzia. Żydzi zwracają się w jej stronę modląc się, jak przykazał Rabbi Benjamin. Od dzisiaj miejsce to stało się jednym z siedmiu świętych miejsc Jerozolimy.

Okres osmański (1517–1917)

W roku 1517 Jeruzalem znalazło się pod panowaniem Turków Osmańskich, którzy pod rządami Selima Groźnego przejęli miasto od Mameluków. Nastawienie Turków wobec Żydów było bardzo pozytywne po tym, jak zostali oni przez nich poparci w czasie wojny z Mamelukami, toteż przyjęli oni do miasta tysiące Żydów wygnanych w tym czasie z Hiszpanii przez Ferdynanda II Katolickiego i Izabelę I Katolicką. Sułtan Sulejman Wspaniały chcąc zapewnić miastu należytą ochronę przed najazdami w przyszłości, zlecił budowę muru obronnego okalające całe miasto, stojącego do dziś.

W drugiej połowie XVI wieku Selim Groźny oficjalnie zezwolił Żydom na modlitwę przy Ścianie, zbudował nawet w jej pobliżu oratorium. Jerozolima rosła, w pobliżu muru powstawało coraz więcej budynków. By dostać się do muru należało przejść przez ciasną plątaninę wąskich uliczek należących do nieistniejącej obecnie dzielnicy marokańskiej.

W maju 1840 w związku ze wzmożonym ruchem wiernych wydano Firman (dekret) zabraniający Żydom układania przed Murem mozaik oraz „podnoszenia głosu i pokazywania ksiąg modlitewnych”. Dekret potwierdzał jednocześnie, że modlącym „zezwala się na dostęp do Ściany tak jak do tej pory”.

W połowie XIX wieku rabin Joseph Schwarz pisał: „Ściana odwiedzana jest przez braci naszych podczas każdego święta. Duży plac u jej stóp często zapełniony jest do tego stopnia, że nie wszyscy mogą modlić się w tym samym czasie. Ściana odwiedzana jest również, choć przez mniejszą liczbę wiernych, w piątki oraz przez niektórych prawie codziennie. Mahometanie nie przeszkadzają nikomu w tych wizytach, jako że wciąż mamy stary Firman wydany przez samego Sułtana Konstantynopola, który mówi, że nikomu dostęp nie może być zabroniony. Pobierają oni wprawdzie od nas specjalny podatek przy przejściu przez Bramę, jest on jednak bardzo niski.”

W miarę upływu lat zwiększająca się liczba przychodzących pod Ścianę ludzi powodowała przeróżne napięcia pomiędzy nimi a mieszkańcami okolicznych domów. Mieszkańcy narzekali na nadmierny ścisk i hałasy, modlący zaś domagali się więcej miejsca. Napięcia te dały początek wielu późniejszym próbom przejęcia (zakupu) ziemi bezpośrednio przylegającej do Muru.

W latach 30. XIX wieku bogaty Żyd Shemarya Luria podjął próbę zakupu domów przylegających do Ściany, zakończoną jednak niepowodzeniem. Około 20 lat później inny bogaty Żyd Abdullah of Bombay próbował zakupić całą Ścianę, jednak z tym samym rezultatem. W roku 1869 rabin Rabbi Hillel Moshe Gelbstein osiedlił się w Jeruzalem. Zorganizował on stoły i ławy, które codziennie przynoszone były na plac przed Ścianą i używane były przez grupy modlących się i studiujących Talmud. Rozpoczął zwyczaj codziennych modlitw [Minjan], które prowadził sam przez wiele lat. Miał również w planach zakup podwórzy paru domów przylegających do Ściany z zamiarem zbudowania na nich trzech niewielkich synagog – dla Sefardyjczyków, chasydów i Perushim. Zachęcał również do odrodzenia starożytnej tradycji „strażników honoru”, którzy zgodnie z Miszną Talmudu w przeszłości stali wokół Wzgórza Świątynnego. Wynajął nawet dom w pobliżu Muru i przez jakiś czas opłacał stojących tam strażników, jednak nie trwało to długo, prawdopodobnie z powodu wyczerpania się funduszy lub niezadowolenia mieszkającej w pobliżu ludności arabskiej.

W roku 1877 wielki mufti Jerozolimy zaakceptował żydowską ofertę zakupu dzielnicy marokańskiej, jednak brak zgody wewnątrz środowiska żydowskiego spowodował, że transakcja nie doszła do skutku. Rok później kolejna próba podjęta przez barona Rothschilda zakończyła się podobnie po tym, jak władze arabskie zażądały, by po usunięciu domów nie budować w ich miejsce nowych budowli. Zgodzili się oni jedynie na posadzenie drzew. Co jednak ważniejsze, Żydzi wciąż nie mieliby pełnej kontroli nad tym terenem, co znaczyło, że nie mogliby zakazać okolicznym mieszkańcom używania placu do własnych celów (jak przeprowadzania mułów itp), co w oczywisty sposób zakłócałoby religijną powagę tego miejsca. Inne przekazy mówią, że powodem załamywania się kolejnych planów przejęcia tego terenu była obawa przed negatywną reakcją ludności arabskiej. W roku 1895 żydowski językoznawca i publicysta rabin Chaim Hirschensohn przy próbie zakupu Ściany natrafił na oszustów i stracił wszystkie swoje oszczędności. Nawet próba chcącej pomóc Żydom w zakupie Palestyńskiej Spółki Rozwoju Ziemi nie powiodła się w przeddzień I wojny światowej.

W pierwszych miesiącach wojny turecki zarządca Jeruzalem Zakey Bey zaoferował sprzedaż dzielnicy marokańskiej gminie żydowskiej za sumę 20 tys. funtów, która to miała zostać wykorzystana do przesiedlania mieszkającej tam ludności muzułmańskiej, zburzenia budynków i posadzenia drzew. Żydom nie udało się jednak uzbierać tej kwoty i kolejna okazja przepadła. Parę miesięcy później, pod naciskiem muzułmanów turecka administracja oficjalnym dekretem zakazała umieszczania stolików i zapalania świec na placu przed Ścianą. Dopiero po dłuższym czasie Chacham Bashi zdołał wycofać ów kontrowersyjny i mocno ochładzający wzajemne stosunki zakaz.

W rzeczywistości nazwą tą określa się zamurowaną w 1541 roku Bramę Złotą,

która znajduje się po drugiej stronie Wzgórza Świątynnego.

Ściana Płaczu – przypuszczalna pozostałość drugiej świątyni Jerozolimskiej ; widać  typowy mur obronny  i to bardzo prosty  nawet prymitywny ,za   to  solidny  i stabilny ,ale i  tak  nie ostał się cały w  czasie  wypraw  krzyżowych.

Wczesne teksty żydowskie odnosiły się do „zachodniej ściany świątyni” , ale istnieje wątpliwość, czy teksty te odnosiły się do zewnętrznej ściany oporowej zwanej dziś „Ścianą Płaczu”, czy też do zachodniej ściany obecnej Świątyni. Najwcześniejsze żydowskie użycie hebrajskiego terminu „ha-kotel ha-ma’aravi”, „Ściana Płaczu”, w odniesieniu do ściany widocznej dzisiaj, było przez XI-wiecznego poetę Ahimaaza ben Paltiela  .

;Ściana Płaczu ; w ok. 1870, wciśnięta  przed domy dzielnicy marokańskiej, sto lat przed ich wyburzeniem .

W 1887 roku baron Rothschild wymyślił   i   ukuł   plan zakupu i zburzenia Dzielnicy Marokańskiej jako „zasługa i zaszczyt dla narodu żydowskiego”  pod  zmyśloną   ‘  ścianę  płaczu .’  

 Proponowany zakup został rozpatrzony i zatwierdzony przez osmańskiego gubernatora Jerozolimy Raufa Paszy oraz muftiego Jerozolimy Mohammeda Tahira Husseiniego.. Nawet po uzyskaniu pozwolenia od najwyższych świeckich i muzułmańskich autorytetów religijnych, transakcja została odłożona na półkę po tym, jak władze nalegały, aby po zburzeniu dzielnicy nie mogła tam odbyć się żadna budowa, można było posadzić tylko drzewa w celu upiększenia okolicy. Dodatkowo Żydzi nie mieliby pełnej kontroli nad tym obszarem. Oznaczało to, że nie byliby w stanie powstrzymać ludzi przed wykorzystywaniem placu do różnych czynności, w tym do prowadzenia mułów, co mogłoby przeszkadzać wiernym .

W 1895 r. Hebrajski lingwista i wydawca rabin Chaim Hirschensohn uwikłał się w nieudaną próbę zakupu zmyślonej Ściany Płaczu i stracił cały swój majątek. 

Próby Palestine Land Development Company mające na celu zakup okolic Ściany Płaczu dla Żydów tuż przed wybuchem I wojny światowej również nie przyniosły skutku. W ciągu pierwszych dwóch miesięcy po przystąpieniu Imperium Osmańskiego do I wojny światowej, turecki gubernator Jerozolimy Zakey Bey zaproponował Żydom sprzedaż Dzielnicy Marokańskiej, która składała się z około 25 domów, w celu powiększenia obszaru dostępnego dla Żydów. ich do modlitwy.

 Poprosił o sumę 20 000 funtów, która zostanie wykorzystana zarówno na reorganizację rodzin muzułmańskich, jak i na stworzenie publicznego ogrodu przed murem. Jednak Żydom w mieście brakowało niezbędnych środków. Kilka miesięcy później, pod naciskiem muzułmańskich Arabów na władze tureckie w Jerozolimie, oficjalnym dekretem Żydom zabroniono ustawiać ławek i zapalać świece pod Murem. Ten kwaśny obrót w stosunkach podjął Chacham Bashi, któremu udało się doprowadzić do uchylenia zakazu. W 1915 roku doniesiono, że Djemal Pasza zamknął mur na wizytę jako środek sanitarny. Prawdopodobnie chodziło o „ Wielkiego ”, a nie o „ Mały ” Djemal Pasza.

W grudniu 1917 roku wojska alianckie pod dowództwem Edmunda Allenby’ego zajęły Jerozolimę od Turków. Allenby obiecał, że „każdy święty budynek, pomnik, miejsce święte, kapliczka, miejsce tradycyjne, darowizny, pobożny zapis lub zwyczajowe miejsce modlitwy w jakiejkolwiek formie trzech religii będzie utrzymywane i chronione zgodnie z istniejącymi zwyczajami i wierzeniami osób, które mają czyją wiarę są święci ”. 

W 1919 r. Przywódca syjonistów Chaim Weizmann zwrócił się do brytyjskiego gubernatora wojskowego Jerozolimy, pułkownika Sir Ronalda Storrsa , i zaoferował od 75 000 £  do 100 000 £  (około 5 milionów funtów według współczesnych terminów) na zakup obszaru u stóp Mur i przegraj lokatorów. Storrs był entuzjastycznie nastawiony do tego pomysłu, ponieważ miał nadzieję, że część pieniędzy zostanie wykorzystana na poprawę edukacji muzułmańskiej. Choć początkowo wydawały się obiecujące, negocjacje załamały się po silnej opozycji muzułmańskiej.  Storrs napisał dwie dekady później:

„Przyjęcie propozycji, gdyby było to wykonalne, pozwoliłoby uniknąć lat żałosnych upokorzeń, w tym okaleczania Muru i chodnika oraz niefachowego ryczenia tragikomicznego arabskiego zespołu podczas żydowskiej modlitwy, a kulminacją byłyby okropne zniewagi 1929 ” .

Na początku 1920 r. pierwszy żydowsko-arabski spór o mur miał miejsce, gdy władze muzułmańskie prowadziły drobne prace naprawcze górnych odcinków muru. Żydzi, uznając prace za konieczne, zaapelowali do Brytyjczyków o ich wykonanie pod nadzorem nowo powstałego Departamentu Starożytności, gdyż mur był starożytnym reliktem.

W 1926 r. Podjęto próbę wydzierżawienia waqf Maghrebi , w skład którego wchodził mur, z planem jego ostatecznego zakupu.  Negocjacje w tajemnicy rozpoczął żydowski sędzia Gad Frumkin, przy wsparciu finansowym amerykańskiego milionera Nathana Strausa .  Przewodniczący palestyńskiego syjonistycznego rządu, pułkownik FH Kisch, wyjaśnił, że celem była „cicha ewakuacja marokańskich mieszkańców tych domów, które później trzeba będzie zburzyć”, aby stworzyć otwartą przestrzeń z miejscami dla starszych wiernych usiąść na.

 Jednak Straus wycofał się, gdy cena stała się wygórowana, a plan nic nie wyszedł.  Waad Leumiwbrew radom Palestyńskiego Syjonistycznego Wykonawcy zażądał od Brytyjczyków wywłaszczenia muru i oddania go Żydom, ale Brytyjczycy odmówili.

W 1928 roku Organizacja Syjonistyczna poinformowała, że John Chancellor , Wysoki Komisarz Palestyny, uważał, że Ściana Płaczu powinna znaleźć się pod kontrolą Żydów i zastanawiał się, „dlaczego żaden wielki żydowski filantrop jeszcze go nie kupił

Zamieszki we wrześniu 1928 roku

W 1922 r. W porozumieniu ze status quo wydanym przez obligatoryjny organ zakazano ustawiania ławek lub krzeseł w pobliżu Muru. Ostatni przypadek takiego zakazu miał miejsce w 1915 r., Ale dekret osmański został wkrótce wycofany po interwencji Chachama Bashiego . W 1928 r. Komisarz dystryktu Jerozolimy Edward Keith-Roach przychylił się do arabskiej prośby o wprowadzenie zakazu. Doprowadziło to do tego, że przy murze stacjonował brytyjski oficer, który pilnował, by Żydzi nie mogli siedzieć. Nie wolno też Żydom rozdzielać płci za pomocą parawanu. W praktyce pojawił się elastyczny modus vivendi i takie ekrany ustawiano od czasu do czasu, gdy duża liczba ludzi gromadziła się, aby się modlić.

Umieszczenie Mechicy podobnej do tej na zdjęciu było katalizatorem konfrontacji między Arabami, Żydami i władzami Mandatu w 1928 roku.

24 września 1928 r., w Dzień Pojednania , brytyjska policja zdecydowała się usunąć siłą parawan służący do oddzielania modlących się mężczyzn i kobiet. Kobiety, które próbowały zapobiec demontażu ekranu, były bite przez policję, która jako pałki wykorzystywała fragmenty połamanej drewnianej ramy. Następnie wyciągnięto krzesła spod starszych wiernych. Odcinek spowodował, że międzynarodowe wiadomości i Żydzi na całym świecie sprzeciwiali się brytyjskiej akcji. Josef Chaim Sonnenfeld , naczelny rabin ultraortodoksyjnych Żydów w Jerozolimie, wystosował list protestacyjny w imieniu swojej społeczności, Edah HaChareidis i Agudas Yisroel stanowczo potępiając profanację świętego miejsca.

Różni przywódcy gminni wezwali do strajku generalnego. W jesziwie Etz Chaim odbył się wielki wiec , po którym wściekły tłum zaatakował lokalny posterunek policji, na którym ich zdaniem ukrywał się brytyjski oficer Douglas Valder Duff .

Komisarz Edward Keith-Roach opisał ekran jako naruszający osmańskie status quo, które zabraniało Żydom wykonywania jakichkolwiek konstrukcji w obszarze Ściany Płaczu. Poinformował społeczność żydowską, że przeprowadzka została przeprowadzona na jego polecenie po otrzymaniu skargi od Najwyższej Rady Muzułmańskiej .

Arabowie byli zaniepokojeni, że Żydzi próbowali rozszerzyć swoje prawa przy murze i tym posunięciem ostatecznie zamierzali przejąć meczet Al-Aksa .  Brytyjski rząd wydał oświadczenie wyjaśniające incydent i obwiniające żydowskiego perełka pod ścianą. Podkreślił, że usunięcie ekranu jest konieczne, ale wyraził ubolewanie z powodu późniejszych wydarzeń.

Szeroka arabska kampania protestacyjna przeciwko domniemanym żydowskim zamiarom i zamiarom przejęcia meczetu Al-Aksa ogarnęła cały kraj i utworzono „Towarzystwo Ochrony Muzułmańskich Świętych Miejsc”.  Waad Leumi odpowiadając na tych arabskich lęków zadeklarowane w oświadczeniu, że „Niniejszym oświadczam stanowczo i szczerze, że żaden Żyd nigdy nie myślał o ingerując praw muzułmanów nad własnymi świętych miejsc, ale nasze Emiraty bracia powinni również rozpoznać prawa Żydów w odniesieniu do miejsc w Palestynie, które są dla nich święte ”.  Komisja zażądała również, aby administracja brytyjska wywłaszczyła mur dla Żydów.

Od października 1928 roku Mufti Amin al-Husayni zorganizował szereg działań, aby zademonstrować wyłączne roszczenia Arabów do Wzgórza Świątynnego i jego okolic. Zamówił nową konstrukcję obok i nad Ścianą Płaczu. Brytyjczycy udzielili Arabom pozwolenia na przekształcenie budynku przylegającego do muru w meczet i dobudowanie minaretu. Muezin został powołany do wykonywania połączeń islamskie modlitwy i Sufi obrzędy bezpośrednio obok muru. Były one postrzegane jako prowokacja przez Żydów, którzy modlili się przy murze.  Żydzi protestowali, a napięcia narastały.

Brytyjska posterunek policyjny przy wejściu na Ścianę Płaczu, 1933 r

Brytyjska policja pod Ścianą Płaczu, 1934

Zwołano brytyjskie dochodzenie w sprawie zamieszek i śledztwo dotyczące głównej kwestii w sporze o Ścianę Płaczu, a mianowicie prawa wyznawców judaizmu do przywieszania do muru przynależności. Najwyższa Rada Muzułmańska przedstawiła dokumenty pochodzące z reżimu tureckiego na poparcie swoich roszczeń. Jednak wielokrotne przypomnienia naczelnemu rabinatowi o sprawdzeniu, na który aparat został dopuszczony, nie wywołały żadnej odpowiedzi. Odmówili, argumentując, że Żydzi mają prawo modlić się przy murze bez ograniczeń.

 Następnie, w listopadzie 1928 r., Rząd wydał białą księgę zatytułowaną „Zachodnia lub płacząca ściana w Jerozolimie: memorandum sekretarza stanu ds. Kolonii”, w której podkreślono utrzymanie status quo.i poinstruował, że Żydzi mogą przynosić tylko „te akcesoria, które były dozwolone w czasach tureckich”.

Kilka miesięcy później Haj Amin skarżył się kanclerzowi, że „Żydzi w coraz większej liczbie przynosili ławki i stoły do ​​ściany, wbijali gwoździe w ścianę i wieszali na nich lampy”.

Latem 1929 roku Mufti Haj Amin Al Husseinni nakazał wykonanie otworu na południowym krańcu alei okrakiem Muru. Dawna ślepa uliczka stała się arterią prowadzącą ze Wzgórza Świątynnego do miejsca modlitwy przy murze. Wąską alejką przepędzano muły, często zrzucając ekskrementy. To, wraz z innymi inwestycjami budowlanymi w okolicy oraz utrudniony dostęp do muru, spowodowało protesty Żydów wobec Brytyjczyków, którzy pozostali obojętni. 

14 sierpnia 1929 r., Po atakach na poszczególnych Żydów modlących się przy murze, 6000 Żydów demonstrowało w Tel Awiwie, krzycząc „Mur jest nasz”. Następnego dnia, po żydowskim poście w Tisza be-Aw , 300 młodych ludzi podniosło flagę syjonistyczną i zaśpiewało Hatikwa przy murze. [Następnego dnia, 16 sierpnia, zorganizowany tłum 2000 muzułmańskich Arabów zstąpił na Ścianę Płaczu, raniąc paciorek i paląc modlitewniki, urządzenia liturgiczne i notatki błagalne. Zamieszki rozprzestrzeniły się na żydowską dzielnicę handlową miasta, a kilka dni później nastąpiła masakra w Hebronie .  Stu trzydziestu trzech Żydów zginęło, a 339 zostało rannych w zamieszkach arabskich, a w trakcie późniejszego procesu tłumienia zamieszek policja brytyjska zabiła 110 Arabów. Był to zdecydowanie najbardziej zabójczy atak na Żydów w okresie rządów brytyjskich nad Palestyną.

W 1930 r., W odpowiedzi na zamieszki 1929 r., Rząd brytyjski powołał komisję „do ustalenia praw i roszczeń muzułmanów i Żydów w związku z Zachodnią lub Ścianą Płaczu” oraz do ustalenia przyczyn przemocy i zapobiegania jej w przyszłość. Liga Narodów zatwierdziła komisję pod warunkiem, że członkowie nie byli Brytyjczycy.

Komisja zauważyła, że ​​„Żydzi nie roszczą sobie praw do muru ani do chodnika przed nim (końcowe przemówienie Rady Żydowskiej, protokół, str. 908)”.

Członkowie Anglo-Amerykańskiego Komitetu Śledczego przy Ścianie Płaczu, 1946

Komisja stwierdziła, że ​​mur i przylegający do niego chodnik oraz dzielnica marokańska były wyłączną własnością muzułmańskiego waqf . Jednak Żydzi mieli prawo do „swobodnego dostępu do Ściany Płaczu w celu nabożeństw w każdym czasie”, z zastrzeżeniem pewnych postanowień, które ograniczały, jakie przedmioty można było przynosić na Mur i zabraniały dmuchania w szofar , co zostało uznane za nielegalne . Muzułmanom nie wolno było zakłócać żydowskich pobożności przez poganianie zwierząt lub w inny sposób.

Zalecenia Komisji zostały wprowadzone w życie rozporządzeniem Rady Palestyny ​​(Ściana Płaczu) w 1931 r., Które weszło w życie 8 czerwca 1931 r.  Osoby naruszające prawo podlegały grzywnie w wysokości 50 funtów lub kara pozbawienia wolności do 6 miesięcy lub obie.

W latach trzydziestych XX wieku, na zakończenie Jom Kipur, młodzi Żydzi co roku wytrwale łamali zakaz szofaru i dmuchali w szofar, co doprowadziło do ich aresztowania i postawienia w stan oskarżenia. Zwykle byli karani grzywną lub karą pozbawienia wolności na okres od trzech do sześciu miesięcy. Komisja Shawa ustaliła, że ​​przemoc nastąpiła z powodu „rasowej wrogości ze strony Arabów, wynikającej z rozczarowania ich politycznymi i narodowymi aspiracjami oraz obawy o ich ekonomiczną przyszłość”.

Podczas wojny arabsko-izraelskiej w 1948 roku Stare Miasto wraz z murem było kontrolowane przez Jordanię . Artykuł VIII porozumienia o zawieszeniu broni z 1949 r. Wzywał do powołania specjalnego komitetu w celu zorganizowania (między innymi) „swobodnego dostępu do miejsc świętych i instytucji kulturalnych oraz korzystania z cmentarza na Górze Oliwnej”.  Komitet obradował wielokrotnie w 1949 r., Ale obie strony wysunęły dodatkowe żądania, a jednocześnie palestyńska komisja pojednawcza naciskała na umiędzynarodowienie Jerozolimy wbrew woli obu stron. Nigdy nie osiągnięto porozumienia, co doprowadziło do oskarżeń w obu kierunkach. Ani izraelscy Arabowie, ani izraelscy Żydzi nie mogli odwiedzać swoich świętych miejsc na terytoriach jordańskich.  Chrześcijanie mogli uczestniczyć w ceremoniach bożonarodzeniowych w Betlejem jako wyjątek.Niektóre źródła twierdzą, że Żydzi mogli odwiedzić mur tylko wtedy, gdy podróżowali przez Jordanię (co nie było rozwiązaniem dla Izraelczyków) i nie mieli izraelskiej wizy podstemplowanej w paszportach.

 Znaleźli się tam tylko jordańscy żołnierze i turyści. Punkt widokowy na górze Syjon, z którego można było oglądać Mur, stało się miejscem, gdzie Żydzi gromadzili się na modlitwie. Dla tysięcy pielgrzymów góra, znajdująca się najbliżej muru pod kontrolą izraelską, stała się miejscem zastępczym dla tradycyjnej ceremonii błogosławieństwa kapłańskiego, która odbywa się podczas Trzech Festiwali Pielgrzymkowych .

Znak „Al Buraq (Ściana Płaczu) Rd”

Podczas rządów Jordanii na Starym Mieście na kamieniach starożytnego muru umieszczono ceramiczny znak drogowy w języku arabskim i angielskim. Przymocowany na wysokości 2,1 metra (6,9 stopy), składał się z ośmiu oddzielnych płytek ceramicznych, a na górze napisano Al Buraq Road w języku arabskim, a poniżej angielską „Al-Buraq (Ściana Płaczu)”. Kiedy izraelscy żołnierze przybyli pod mur w czerwcu 1967 roku, jeden z nich próbował nabazgrać na nim hebrajskiego napisu.

 The Jerusalem Post poinformował, że 8 czerwca Ben-Gurion podszedł do muru i „spojrzał z niesmakiem” na znak drogowy; „to nie w porządku, powinno spaść” i przystąpił do demontażu.Ten akt zasygnalizował punkt kulminacyjny zdobycia Starego Miasta i możliwość ponownego dostępu przez Żydów do ich najświętszych miejsc.O emocjonalnych wspomnieniach tego wydarzenia opowiadają David Ben-Gurion i Shimon Peres .

Pierwsze lata pod rządami Izraela (1967–69)

Deklaracje po podboju

Ikoniczny wizerunek izraelskich żołnierzy wkrótce po zdobyciu muru podczas wojny sześciodniowej.

Po zwycięstwie Izraela podczas wojny sześciodniowej w 1967 r. Ściana Płaczu znalazła się pod kontrolą Izraela. Rabin brygady Shlomo Goren ogłosił po jego schwytaniu, że „Izrael nigdy więcej nie zrzeknie się muru”, stanowisko poparte przez izraelskiego ministra obrony Mosze Dajana i szefa sztabu generała Icchaka Rabina .

Czterdzieści osiem godzin po zdobyciu muru wojsko, bez wyraźnego rozkazu rządu, pośpiesznie przystąpiło do wyburzenia całej dzielnicy marokańskiej , która znajdowała się 4 metry (13 stóp) od muru.  Szejk Eid Meczet, który został zbudowany przez jednego z najstarszych Jerozolimy szkół islamskich , w Afdiliyeh, nazwany na cześć jednego z Saladin „z  synów , został rozebrany, aby zrobić miejsce na placu. Był to jeden z trzech lub czterech, które przetrwały z czasów Saladyna. 106 rodzin arabskich składających się z 650 osób otrzymało nakaz opuszczenia domów w nocy. Kiedy odmówili, buldożery zaczęły burzyć budynki, w których wciąż byli ludzie, zabijając jedną osobę i raniąc kilka innych.

Według Eyal Weizman , Chaim Herzog , który później został szóstym prezydentem Izraela, wziął dużą część kredytu za zniszczenie okolicy:

Kiedy odwiedziliśmy Ścianę Płaczu, znaleźliśmy przymocowaną do niej toaletę … postanowiliśmy ją usunąć i na tej podstawie doszliśmy do wniosku, że możemy ewakuować cały obszar przed Ścianą Płaczu … historyczna okazja, która będzie nigdy nie wracaj … Wiedzieliśmy, że w następną sobotę [sic środę], 14 czerwca, będzie żydowskie święto Szawuot i że wielu będzie chciało się modlić … to wszystko musiało być do tego czasu zakończone.

Wąski chodnik, który mógł pomieścić maksymalnie 12 000 osób dziennie, został przekształcony w ogromny plac, który mógł pomieścić ponad 400 000 osób.

Kilka miesięcy później chodnik blisko ściany został wykopany na głębokość dwóch i pół metra, odsłaniając dodatkowe dwa rzędy dużych kamieni.

Kompleks budynków przy ścianie na południowym krańcu placu, w tym Madrasa Fakhriya i dom, który rodzina Abu al-Sa’ud zajmowała od XVI wieku, ocalono w zniszczeniach w 1967 r., Ale zburzono w 1969 r. Część ściany poświęcona modlitwom została więc przedłużona w kierunku południowym, aby podwoić swoją pierwotną długość, z 28 do 60 metrów (92 do 197 stóp), podczas gdy 4 metry (13 stóp) przestrzeń zwrócona w stronę ściany urosła do 40 metrów (130 stóp).

Wąska aleja o powierzchni około 120 metrów kwadratowych (1300 stóp kwadratowych) przed 1948 rokiem, wzdłuż ściany, używana do modlitwy żydowskiej, została powiększona do 2400 metrów kwadratowych (26000 stóp kwadratowych), a cały plac Ściany Płaczu zajmował 20000 metrów kwadratowych (4,9 akra). ), rozciągający się od ściany do dzielnicy żydowskiej.

Nowy plac, utworzony w 1967 r., Służy do nabożeństw i zgromadzeń publicznych, w tym uroczystości bar micwy i ceremonii zaprzysiężenia nowo pełnoprawnych żołnierzy Sił Obronnych Izraela . Dziesiątki tysięcy Żydów gromadzą się pod murami w święta żydowskie, a zwłaszcza podczas postu Tisza be-Aw , który oznacza zniszczenie świątyni oraz w Dzień Jerozolimy , który upamiętnia ponowne zjednoczenie Jerozolimy w 1967 r. Mur w żydowskie ręce.

W listopadzie 2010 r. rząd zatwierdził 85 mln NIS (23 mln USD) program mający na celu poprawę dostępu z dzielnicy żydowskiej i modernizację infrastruktury przy murze.

Prawosławne zasady

Konflikty wokół modlitwy pod pomnikiem narodowym rozpoczęły się nieco ponad rok po zwycięstwie Izraela w wojnie sześciodniowej, która ponownie udostępniła miejsce Żydom. W lipcu 1968 roku Światowa Unia na rzecz Judaizmu Postępowego , która planowała międzynarodową konwencję ugrupowania w Jerozolimie, zwróciła się do Knesetu po tym, jak Ministerstwo ds. Wyznań zabroniło organizacji organizowania nabożeństw dla osób mieszanych płci przy murze. Komisja spraw wewnętrznych Knesetu poparła Ministerstwo ds. Religii w zakazaniu uczestnikom kongresów żydowskich, którzy przybyli z ponad 24 krajów, oddawania czci na swój sposób. Ortodoksi uważali, że nabożeństwa przy murze powinny być zgodne z tradycyjnym żydowskim prawem dotyczącym oddzielnych miejsc siedzących w synagogach, podczas gdy nieortodoksyjna perspektywa była taka, że ​​„Mur jest świątynią wszystkich Żydów, a nie jedną konkretną gałęzią judaizmu”.

Brama Złota-  eklektyczny  mur,  na  którym widać  liczne  przebudowy oraz   przeróbki.

Brama Złota  jedna z ośmiu bram Starego Miasta Jerozolimy. Jest to jedyna brama prowadząca na Wzgórze Świątynne.

Wychodząc przez nią można było dotrzeć do doliny Cedronu (bez głębszej podstawy utożsamianej z Doliną Jozafata), Getsemani i na Górę Oliwną.

Istniejąca budowla zachowała niektóre elementy ze starożytnej konstrukcji herodiańskiej.

Model Świątyni Jerozolimskiej  – poniżej  czyli pałac  Heroda  z   Bramą Złotą, która  była  przerabiana.

                 HEROD  WIELKI  BYŁ  GREKIEM  I GRECKIM  KRÓLEM  !

                                                          I to wielkim !

Srebrna  moneta Heroda. Legenda: „Basileus Herodon” na awersie i macedoński symbol słońca na rewersie. Żydzi  nienawidzili  Greków, podobnie jak Egipcjan.

Basileus, (gr. βασιλεύς) — tytuł noszony przez władców zarówno greckich miast-państw, jak i monarchii okresu hellenistycznego na język polski tłumaczony jako król. W wielu greckich polis, np. Atenach, po zniesieniu monarchii tytuł ten nosił jeden z najwyższych urzędników wypełniający sakralne obowiązki monarchy (podobnie jak w starożytnym Rzymie rex sacrorum).W okresie nowożytnym władcy Królestwa Grecji także nosili tytuł basileusa, podkreślając w ten sposób związek kraju ze starożytną i średniowieczną przeszłością; oficjalnym tytułem władcy Grecji do roku 1974 był Βασιλεύς των Ελλήνων (Basileus ton Ellinon).

Sfałszowana prożydowska genealogia Heroda Wielkiego:

Antypater (ur. ok. 113 p.n.e., zm. 43 p.n.e.) – prokurator Judei od 47 p.n.e., doradca arcykapłana i króla z dynastii Hasmoneuszy Hirkana II – faktyczny zarządca państwa.

Jedynym źródłem informacji o pochodzeniu dynastii Hasmoneuszy są  tylko księgi

1 Machabejska i 2 Machabejska   ST, co nie    wymaga  komentarza.

Matatias ( matacz)  Hasmoneusz   –    Omri  (umrzyj na sam widok  )

postać biblijna znana ze Starego Testamentu, której historię opisuje 6 rozdział 1 Księgi Królewskiej. Omri  lub Amri  (  podobne do armii)  był  ponoć   głównym lub jednym z głównych dowódców armii izraelskiej w czasach panowania króla Eli w monarchii północnej, który powierzył mu zadanie oblegania filistyńskiego miasta Gibbeton.

Antypater  był synem Antypasa I, zarządcy Idumei; bratem Faliona i Jozefa. Po śmierci ojca, za panowania Aleksandry Salome, został zarządcą Idumei. Antypater około 80 p.n.e. poślubił Kypros I, z pochodzenia Nabatejkę. Z tego małżeństwa pochodzili synowie Fazael I, Herod Wielki, Jozef II i Feroras oraz córkę  Salome I.

Nie istniało imię Herod jako imię greckie !

W wykazie imion greckich występuje imię   Herkulan- od greckiego Boga Herkulesa.

Oraz drugie podobne imię – Heron – imię męskie  pochodzenia greckiego wywodzące się od wyrazu hērōs, co oznacza „mocny, silny, bohater”,  przejęte do łaciny jako Ero // Hero // Heron.

Ewentualnie Heliodor- co by pasowało do słońca na monecie.

Heliodor – imię męskie pochodzenia greckiego.

 Stanowi złożenie słow Helios – „słońce” i dōron – „dar”, a oznacza „dar słońca” lub „dar

Heliosa”   – Boga Słońce  ( a  nie  boga  słońca  od słoni  lub słoniny ).

Nie ma  także  takiego imienia  greckiego jak Salome, od salcesonu

 lub Salomona  ( salmon=  tuńczyk).

Ewentualnie  mogła  to być  Solomea – od Sola –  Sol  Invictus –  Słońce  Niezwyciężone.

Co by  nawet  pasowało do rosyjskiego imienia  Sołomija.

Na  przykład  :

Sołomija Kruszelnycka  ur. 23 września 1872 w Bielawińcach pod Buczaczem, zm. 16 listopada 1952 we Lwowie) –  wybitna śpiewaczka operowa, wokalistka (sopran) i pedagog. Urodziła się w rodzinie księdza greckokatolickiego .

Cytaty  w  opracowaniu  z  Wikipedii i innych  źródeł.       

      O Palestynie i państwie izraelskim, można  szerzej i bardziej szczegółowo

                                        przeczytać w  wikipedii:

                       https://pl.wikipedia.org/wiki/Palestyna_(mandat)