JAK RELIGIA ISLAMU ZOSTAŁA SFAŁSZOWANA

czyli
MUZU MAN

  MUZZLE     oznacza w  angielskim  NAŁOŻYĆ KAGANIEC.  Przenośnie   także zamknąć  usta a  także pysk,  wylot. Do  języka  polskiego  przeniknęła  ta  nazwa z  języka  angielskiego. Trzeba  znać  także  synonimy językowe  oraz idiomy  angielskie .

(…..)  „Islam” jest autentyczną nazwą tej religii objawionej przez Boga. Jest ona zapisana w świętej księdze islamu – Koranie. Religią (sposobem życia) prawdziwą w oczach Boga jest islam!} [Rozdział 3, werset 19] {A od tego, kto poszukuje innej religii niż islam, nie będzie ona przyjęta; i on w życiu ostatecznym będzie w liczbie tych, którzy ponieśli stratę.} [3:85]

Osoba, która praktykuje islam, to „muzułmanin” (po arabsku muslim – przyp. tłum.). Rdzeń s-l-m występuje w języku arabskim w dwóch spokrewnionych ze sobą słowach. Języki arabski, hebrajski (język Starego Testamentu) i aramejski (którego używał Jezus, pokój z nim) należą do jednej rodziny.   Kto ma moc poświadczania? Czy nazwę „islam” nadali sami muzułmanie, czy też Arabowie bądź inni ludzie, albo Prorok Muhammad (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim)? Bądź czy nazwa ta sama w sobie pojawiła się z biegiem czasu?

Odpowiedź brzmi: Nazwy „islam” i „muzułmanie” nie zostały nadane przez Boga.

{Dzisiaj udoskonaliłem dla was waszą religię i obdarzyłem was w pełni Moją dobrocią; wybrałem dla was islam jako religię.} [5:3]  {…On nazwał was muzułmanami, niegdyś i obecnie…} [22:78]

Oto jeden z powodów, dla których nazwa „mahometanin” na określenie muzułmanina jest nie do zaakceptowania, nawet jeśli muzułmanie są naśladowcami Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim). Dlaczego ktoś miałby nazywać ich „mahometanami”, skoro oni mają już swą nazwę – „muzułmanie”?   Nazwa „islam” nie jest jedynie słowem identyfikującym, tak jak na przykład „ryba” – zwierzę morskie posiadające pewne cechy postrzegane jest jako „ryba”, jednak słowo „ryba” samo w sobie nie niesie żadnego znaczenia funkcjonalnego. W przypadku słowa „islam” jest inaczej. To nie tylko słowo identyfikujące, lecz także mające znaczenie funkcjonalne. Znaczenie tego słowa wyraża istotę poglądu i celu tej religii. Ma ono dwojakie znaczenie:

a – poddanie się woli Jednego Jedynego Boga, Boga Prawdziwego,

b – pokój (zawiera ten sam rdzeń co zwrot „as-salamu alejkum” oznaczające „pokój wam”) .

Te dwa znaczenia w rzeczywistości nie są traktowane oddzielnie; są one ze sobą związane. Dlatego najpełniejszym znaczeniem islamu jest „osiągnięcie pokoju poprzez poddanie się woli Jednego Prawdziwego Boga”.

 TYM ”BOGIEM”  MIAŁ  BYĆ  TEN  MAHOMET  ORAZ JEGO  FAŁSZYWE  NAUKI  NIE  SAM  BÓG, zaś  Pan Bóg  nigdzie  nie ani nie napisał ani  nie  mówił  nigdy  o  osiąganiu  pokoju ale o walce. I taka  rozkładowa  nauka  o  osiąganiu pokoju  ( zamiast   wiedzy,  nauki  i orgazmu  przez  zniewolone  kobiety  )    przyczyniła  się  do  ciemnoty  oraz  zapanowania  nad  tymi  ludami  i ich zniewolenia .  W  Czeczenii  biedne dziewczynki w  tej  pseudo  religii uczą  się  poniżenia  od  dzieciństwa  i  muszą  wstawać  na   widok  chłopców  gdy   chłopcy wchodzą  do  klasy  w  szkole,  nie  mogą  się w  niczym  mężowi  sprzeciwić,  nie    mogą się  kąpać w  strojach  kąpielowych  tylko w  chałatach,  nie  mogą  nawet  mieć  własnego  zdania  ani   go wyrażać. Taka   religia  nie jest  religią  ale  reżimem  i dyskryminacją  samych  kobiet,  które w  starożytności  miały  bardzo  wysoką  rangę społeczną,  same  decydowały o wyborze  mężczyzny  i miały  nawet  prawo  do  życia antyludzką zaś  kobieta  jest  uosobieniem  piękna i  została  stworzona  dla  mężczyzny  do  miłowania a  nie  dla  poniżania !                                                                                                                       

  (….) Islam z kolei w pierwszych swych stuleciach rozszerzał się drogą ekspansji zbrojnych, które rozpoczął sam Mahomet, a kontynuowali jego następcy.

To jest prawdziwy wizerunek Mahometa, inne wizerunki  są fałszywe  bez    charakterystycznego   semickiego   i ‘arabskiego’ nosa.

 OBŁUDA  I  MANIPULACJA

Pierwszy raz krew została przelana w styczniu 624 roku. Na rozkaz Mahometa jego ludzie w Nachyli złupili mekkańską karawanę, zabijając jednego z eskortujących ją kupców. Ponieważ działo się to w miesiącu radżab, który dla Arabów był świętym okresem i w którym nie można było dokonywać zabójstw – wśród arabskich medyneńczyków zapanowało wzburzenie. Sam Mahomet nie tknął zdobytych łupów – aż do czasu, kiedy stosowne objawienie oznajmiło mu, że przelewanie krwi w świętym miesiącu jest uspra­wiedliwione powagą grzechów popełnionych przez mekkańczyków.Niedługo potem, podczas pierwszej większej bitwy z mekkańczykami pod Badr, kiedy wahały się losy potyczki, Mahomet, by zmobilizować swoich żołnierzy, w pewnym momencie rzucił w kierunku wrogów nie tylko garść kamieni, lecz również klątwę: „Niech złe oko padnie na te twarze!”. Następnie zaś obiecał swoim ludziom, że każdy, kto tego dnia zostanie zabity w potyczce, natychmiast wejdzie do Raju. Obietnica ta tak zmobilizo­wała jego wojowników, że od tej chwili szala zwycięstwa przechyliła się na stronę muzuł­manów.Po bitwie Mahomet rozkazał zgładzić dwóch jeńców, którzy jeszcze w Mekce podważali jego boskie posłannictwo, zadając mu niewygodne pytania. W samej Medynie z kolei misja proroka kwestionowana była przez poetkę Asmę Bint Marwan, która często z niego drwiła. Po powrocie z pola bitwy pozycja Mahometa wzrosła na tyle, że mógł rozpocząć rozprawę z przeciwnikami, których do tej pory musiał tolerować.

Wystarczyło, że powiedział swoim ludziom: „Czy nikt nie uwolni mnie od córki Marwana?”, a jeden z jego towarzyszy, Umajr Ibn Adi, zakradł się nocą do Asmy i przebił ją w czasie snu mieczem. Kiedy zabójca doniósł o tym Mahometowi, usłyszał z ust Proroka pochwałę. Nic więc dziwnego, że muzułmańscy kronikarze zabójstwo dokonane przez Umajra nazywają „przedsięwzięciem” Mahometa. Miesiąc później w podobnych okolicznościach, podczas snu, zabity został stuletni poeta Abu Afak. Tym razem rolę egzekutora wziął na siebie inny towarzysz Mahometa – Salim Ibn Umajr.Kolejnego poetę podważającego misję proroka zabić było trudniej. Kab Ibn al-Aszraf miał się bowiem na baczności. Zwolennicy Mahometa uknuli wobec tego podstępny plan: przedstawili się al-Aszrafowi jako spiskowcy przeciwko Prorokowi i pewnej nocy wywiedli go na odludne miejsce. Towarzyszył im sam Mahomet, który udzielił im nawet swojego błogosławieństwa, wyrażając zgodę na użycie kłamstwa i oszustwa.

 Kab został zabity, a jego głowa rzucona pod nogi Proroka. Mahomet usprawiedliwił nie tylko oszustwo, lecz także bluźnierstwo. Stało się to przy okazji kolejnego zabójstwa – tym razem Sufjana Ibn Chalida, wodza plemienia Banu Lihjan. Prorok wysłał do niego niejakiego Abd Allaha Ibn Unajsa, żeby ten wkradł się w łaski lihjanickiego wodza, udając wroga Mahometa. Pozwolił mu złorzeczyć w najgorszych słowach przeciwko sobie, byle udało się pozyskać przychylność Sufjana. Kiedy to nastąpiło, Abd Allah Ibn Unajs obciął głowę śpiącemu Sufjanowi, z którym nocował w jednym namiocie.

Opowieści o Mahomecie wspominają, że ofiary nie były przypadkowe, lecz starannie wybierane przez Proroka. Zazwyczaj należeli do nich ci, którzy negowali jego posłannictwo, a zwłaszcza ci, którzy robili to, drwiąc z niego i wyśmiewając go.

ALLAH  IMIĘ  BOGA W  KORANIE

Podobnie  jak   MUZU  MAN także  i  imię  Boga  ALLAH  ma  kilka  znaczeń  językowych,  które  są  związane z zawiłościami  językowymi  oraz  brakiem  wiedzy  na ten  temat,

 Samo  słowo  AL  pochodzi  od  EL w  hebrajskim Boga  Najwyższego   oraz słowa  ACH  które oznacza  czysty  Byt  Najwyższy.  Ale  słowo  ALLACH ( po polsku) czy  też  ALLAH jest  także  przerobionymi słowami AL  JAH  lub też  ALI  JAH  przy  czym  JAH jest  imieniem  arabskiego  boga.

JAH    JAHU  był  ( i jest )   strasznym  bogiem  pustynnym

Składa się z pierwszych dwóch liter tetragramu(JHWH): . W oryginalnym tekście Biblii, Jah występuje 26 razy samodzielnie (wielokrotnie w Księdze Psalmów a także w Apokalipsie Jana 19: 1, 3, 4, 6) i 24 razy w słowie Hallelujah (Wysławiajmy Jah – hebr. Hallel – wysławiać i skrócona forma imienia Bożego Jah).

Teoforyczne imiona w Biblii – hebrajskie imiona odnoszące się do Boga lub bóstwa, występujące w   sfałszowanym przed  wiekami Starym Testamencie lub   podobnym Nowym Testamencie. Większość imion zawiera w sobie wyraz El (Bóg) albo Jah, skróconą formę imienia własnego – Jahwe.Niektórzy badacze jak Gerd Theissen, Morton Smith czy Lowell Handy upatrują genezę kultu Jahwe w wierzeniach ugaryckich. Według ich teorii, w okresie gdy system wierzeń Izraelitów był jeszcze politeizmem, panteon bogów izraelskich miał analogiczną strukturę hierarchiczną. Na tej podstawie wywodzą oni postać Jahwe od ugaryckiego bóstwa El, a częściowo Baala, przy czym w procesie gdy wierzenia Izraelitów stawały się monoteizmem, Jahwe przejmował także cechy pozostałych, pomniejszych bóstw. Źródeł do badań porównawczych dostarczyły teksty odkryte w latach 1929-1931 w starożytnym Ugarit (dziś Ras Szamra). Francesca Stavrakopoulou, profesor z Uniwersytetu w Exeter i publicystka BBC2, w popularnonaukowej serii programów brytyjskiej telewizji ukazała świadectwa archeologiczne wskazujące na tendencje synkretyczne ludowego kultu Żydów, stojące w sprzeczności z oficjalną, monoteistyczną wiarą judaizmu. Przynajmniej w niektórych okresach, ludowe wierzenia obejmowały także kult bogini płodności Aszery.

(…)Chrześcijanie nie używają na odzień imienia Jahwe, ponieważ czczą Boga jako Ojca i Syna, i Ducha Świętego (Mt 28, 19).

  El –najwyższy bóg kananejski, który według tekstów z Ugarit (XV–XIV wiek p.n.e.) był stwórcą świata, ojcem i przywódcą bogów i ludzi – królem i sędzią, strażnikiem porządku kosmicznego i politycznego, wspierającym królów w sprawowaniu władzy. Występuje również jako mędrzec wyjaśniający sny.  Był wieczny, mądry, sprawiedliwy, dobry i miłosierny, życzliwy ludziom.

 Jeden z wielu  zafałszowanych  tekstów określa go mianem byka, co miało symbolizować siłę seksualną w akcie tworzenia bogów.  Żoną Ela była Aszirat.(  Aszera  gwiazda  poranna) .

W sztuce przedstawiany jako starzec w ozdobionym rogami nakryciu głowy, siedzący na tronie. Miał wiele dzieci, do najważniejszych należeli: Asztar, Jam i Mot. W ugaryckich  ale hebrajskich   tekstach dzieckiem Ela nazywany bywa również Baal (syn Dagona) a także jego siostra Anat.

Określenia te powiązane są z wiarą, iż El jest „stwórcą stworzeń” (bny bnwt). Z powodu podeszłego wieku przekazał z czasem najwyższą władzę Baalowi, który okazał się najbardziej godnym tego zaszczytu. Pomimo tego w dalszym ciągu cieszył się znaczną czcią i autorytetem pośród bogów i ludzi. Mit o przejęciu władzy przez Baala przypomina grecką opowieść o przejęciu władzy nad światem przez Zeusa, jak również nordycki mit objęcia władzy nad panteonem przez Odyna.

• El – bóg najwyższy, stworzyciel świata, utożsamiany z bykiem, nosił tiarę z rogami
• Baal – syn Dagona, zdetronizował Ela i objął po nim panowanie nad światem
• Aszera (Atirat, Aszirat) – bogini wybrzeża morskiego, utożsamiana z planetą Wenus, żona Ela
• Anat – bogini miłości i wojny, utożsamiana z grecką Ateną, siostra i kochanka Baala
• Jam – bóg morza
• Mot – bóg śmierci
• Dagon – bóg zboża
• Asztarte – bogini płodności utożsamiana z planetą Wenus. Żona Baala.
• Yaw (Jaw, Yao) – bóg burzy, syn Ela.

                                              Związek  muzułmański 

Słowo islam w języku arabskim oznacza poddanie się Bogu. Islam ma wspólne korzenie z  judaizmem….Po śmierci  wychowywał go dziadek, a następnie stryjek Mahomet …

Arabowie   i wierzenia

Al-Arabija pochodzi z rdzenia rb, w języku semickim jest związane ze słowami „zachód” (maʿarav / maʿariv / ʿerev), ” pustynia „, „mieszanie się”, „kupiec”, „kruk” koczownik oraz zarozumiały. Semici to naród biblijny czyli żydzi,zamieszkiwali oni w starożytności Półwysep Arabski ale takiej nazwy wtedy nie było, powstała ta nazwa od nazwy Arabii Saudyjskiej.

Zafałszowali oni ( ci semici) swoje biblijne pochodzenie na wymyślone pochodzenie arabskie zmieniając rdzeń słowa erev/arav na ‘arab’ , na wymyśloną nową narodowość, która nie istniała w czasach starożytnych ani w późniejszych. Cechą charakterystyczną dla semitów jest ich wielki, hakowaty, krzywy i garbaty nos jak nie długi to krótki ale także krzywy i hakowaty lub garbaty.

Aby to przykryć nosili turbany oraz inne ‘arabskie’ nakrycia głowy. Wymyślili oni także, że były inne semickie grupy ludności, ale jakoś biblia o nich nie wspomina, tylko wymienia jednego Sema od którego się wywodzą i żadnego Araba.
Utarło się mówić o islamistach Arabowie, ale nie jest to żadna narodowość tylko przynależność językowa do języka arabskiego, wymyślonego i narzuconego innym narodom i społeczeństwom. Aczkolwiek tureccy islamiści mają język turecki, ale jest to wyjątek. Cała reszta lub większość islamskiego świata posługuje się językiem arabskim. Obecnie o tych semitach mieszkających między innymi w Arabii Saudyjskiej mówi się powszechnie Arabowie, i tak samo mówi się o Palestyńczykach czy Egipcjanach ( kraje arabskie) ale jest to błędne i nieprawidłowe. Na tej samej zasadzie mówi się o Polakach z Polski, o Niemcach z Niemiec, o Francuzach z Francji czy o Amerykanach z Ameryki. Chodzi o nazwę odpaństwową a nie o narodowość.

Allah, Allach, Ałłach (z arab. IPA: posłuchaj po arabsku ) – w języku arabskim słowo oznaczające abrahamicznego Boga.Początkowo słowo Allah było wykorzystywane zarówno przez pogańskich Arabów do określania boga Księżyca – Sina, wywodzącego się od sumeryjskiego boga księżyca Nanny, jak i przez chrześcijańskich Arabów do określania Boga. Pomimo że jest tradycyjnie kojarzone z islamem, słowo Allah nie jest specyficzne dla tej religii.

 Także wśród przedislamskich Arabów słowami Allah/Alihah oznaczającymi to samo co u żydów Eloh/Elohim określano Boga w rozumieniu monoteistycznym. Słowo Allah występuje między innymi na inskrypcji z Umm al-Dżimal. Od czasów Mahometa zaczęło ono oznaczać dla muzułmanów w języku arabskim wyłącznie abrahamicznego Boga i dlatego chociaż ma ono lingwistycznie liczbę mnogą i rodzaj żeński, to te formy gramatyczne nie są obecnie stosowane, przynajmniej wśród muzułmanów.

OTO  POKRĘCONE   TŁUMACZENIE

Arabskie słowo Allāh (alif-lam-lam-ha [ALLH]) oznacza: „Bóg Jedyny”. Składa się z dwóch słów:

al – będące rodzajnikiem określonym, ilāh – które znaczy bóg, całe zaś słowo Allāh – oznacza Boga w rozumieniu monoteistycznym.

 Jednakże słowo ilâh oznacza jakiegokolwiek boga, bóstwo, cokolwiek co jest czczone.

Odpowiednikiem   tego arabskiego ilâh jest hebrajskie słowo eloh (alef-lamed-he, w liczbie mnogiej Elohim). Napisane w pierwotnej formie paleohebrajskiej bądź aramejskiej czy w piśmie nabatejskim wymawiać można   je na kilka różnych sposobów stąd  też  są  takie  różnice w  mowie  oraz  tłumaczeniu.W podstawowej formie słowo to (wymawiane alah), jest czasownikiem o znaczeniu „przysięgać” lub „składać przysięgę”, jak również czasownikiem „ubóstwiać” lub „czcić.”Rdzeń tego słowa pochodzi od jeszcze starszego słowa – el, które znaczy bóg, bóstwo, moc, siła. Słowo to ma takie samo znaczenie jak arabskie słowo ilāh, aramejskie īl. czyli takie jak w języku polskim bóg, bóstwo.

Historyczność Mahometa – przedmiot dociekań naukowych i analizy danych historycznych w celu ustalenia, czy Mahomet istniał jako postać historyczna, gdzie i kiedy żył oraz czy któreś z najważniejszych wydarzeń jego życia, może być potwierdzone jako wydarzenie historyczne.

Najwcześniejszym muzułmańskim źródłem informacji traktującym o życiu Mahometa jest Koran, który dostarcza bardzo mało informacji na jego temat, a ponadto współcześnie historyczność tej księgi jest często kwestionowana przez historyków. Następne w kolejności są życiorysy Mahometa, znane pod nazwą sira, oraz opowieści przytaczające jego wypowiedzi i czyny zwane hadis ( Informacje zaczerpnięte z tychże przekazów przetrwały w pracach muzułmańskich historyków, działających w VIII, IX i X wieku. Istnieją również stosunkowo nieliczne współczesne, lub prawie współczesne dla tego okresu źródła inne niż muzułmańskie, które potwierdzają istnienie Mahometa i pozwalają na dokonywanie porównań z tradycją islamską.

Według tradycyjnej nauki islamu, cały Koran został spisany przez towarzyszy Mahometa za jego życia, ale początkowo był on przede wszystkim przekazywany ustnie. Pisemna kompilacja całego Koranu w określonej formie, jaką dysponujemy teraz, powstała wiele lat po śmierci Mahometa, jednak nie wiadomo dokładnie kiedy. W środowisku naukowym toczy się obecnie debata na temat prawdziwej chronologii poszczególnych rozdziałów Koranu. W 1972 roku odnaleziono jeden z najstarszych koranicznych tekstów, w trakcie odnawiania Wielkiego Meczetu w Sanie na terytorium Jemenu. Badania manuskryptu z Sany przy pomocy węgla-14 z 99-procentową pewnością ustaliły datę napisania tego tekstu poniżej 671 roku. Z kolei badania paleograficzne ustaliły czas powstania manuskryptu na lata 690–750.

Duńska badaczka Patricia Crone i Amerykanin Michael Cook zakwestionowali przekazany przez tradycję sposób, w jaki Koran został skompilowany, odnotowując jednocześnie, że nie ma niezbitych dowodów na istnienie Koranu w jakiejkolwiek formie przed ostatnim dziesięcioleciem VII wieku. Badacze ci podważyli również dokładność historycznych obliczeń w Koranie i uznali, że islam, w ujęciu niemuzułmańskich źródeł początkowo stanowił plemienny bunt przeciwko Bizancjum i sasanidzkiej Persji. Według Crone i Cooka Mahomet osobiście zdobył Jerozolimę, co miałoby znaczyć, że zmarł kilka lat później, niż podają muzułmańskie źródła. Opracowania Crone i Cooka stanowią świeże podejście wobec wczesnej historii islamu, jednak są niemal powszechnie odrzucane w środowisku naukowym, oraz traktowane jako antyislamskie i antyarabskie.

Niemiecki naukowiec Gerd R. Puin na podstawie badań wspomnianych już, dawnych rękopisów koranicznych znalezionych w Jemenie, doszedł do wniosku, że Koran jest „koktajlem” tekstów, a niektóre z nich być może istniały sto lat przed Mahometem. Później Puin stwierdził, że te odnalezione fragmenty Koranu jemeńskiego nie różnią się od tych, które znajdują się w muzeach i bibliotekach na całym świecie, z wyjątkiem detali, które nie dotykają bezpośrednio samej treści, ale stanowią raczej różnice w sposobie pisania słów. Puin stwierdził, że Koran był ewoluującym tekstem, a nie tylko słowem objawionym Mahometowi, jak chcą muzułmanie. Z kolei Karl-Heinz Ohlig, profesor z Uniwersytetu Kraju Saary doszedł do jeszcze skrajniejszej konkluzji, iż osoba Mahometa nie była centralną postacią wczesnego islamu.

Według Ohliga na tym etapie islam był w rzeczywistości arabską sektą chrześcijańską (prawdopodobnie ebionicką, ariańską, lub nestoriańską), na co dowodem ma być judaistyczna wiara Chadidży, czyli pierwszej żony Mahometa i chrześcijańskie wyznanie Bahiry – mnicha którego młody Mahomet miał poznać w czasie podróży z karawaną wielbłądów do Syrii. Zarówno Chadidża, jak i Bahira pojawiają się w tradycji islamskiej jako monoteiści. Bahira został między innymi wspomniany przez Jana z Damaszku na początku IX wieku w tekście, w którym przedstawił fikcyjną historię, wedle której mnich mógł być nauczycielem Mahometa. Wedle koncepcji Ohliga pierwsi muzułmanie mieli zastrzeżenia co do dogmatu o Trójcy Świętej, a późniejsze hadisy i biografie są w większej części legendarne i pełniły kluczową rolę w zerwaniu islamu ze swoimi chrześcijańskimi korzeniami, i w budowaniu pełnowymiarowej religii. Amerykański historyk John Wansbrough uważał, że Koran jest przetworem innych świętych pism, w szczególności zaś tych judeochrześcijańskich.

Wspomnieni już Patricia Crone i Michael Cook również przychylili się do koncepcji zakładającej, że korzenie islamu głęboko tkwią w judaizmie, oraz wywnioskowali, że Arabowie i Żydzi byli dla siebie sojusznikami w erze wczesnych podbojów muzułmańskich. Naukowcy ci jednocześnie podkreślają, iż po rzekomym zdobyciu Jerozolimy, Mahomet nawiązał bliskie relacje z chrześcijanami, a następnie Samarytanami.

Większość zachodnich naukowców traktuje wiarygodność hadisów z ostrożnością. Orientalista Bernard Lewis stwierdził, że zapisywanie hadisów nastąpiło najwcześniej kilka pokoleń po śmierci Mahometa i w tym okresie możliwości fałszerstw i przeinaczeń były niemal nieograniczone. Nawet wczesnomuzułmańscy uczeni uznali, że niektóre hadisy zostały sfabrykowane.

Według Wima Ravena, spójny wizerunek Mahometa nie może być wytworzony na podstawie biografii prorockich zwanych sira, których autentyczność jest podważana z wielu różnych powodów. Raven wymienia następujące argumenty przeciw autentyczności sir:

• prawie żadna sira nie powstała w pierwszym wieku islamu. Ponadto obecnie istniejące źródła, pochodzące z drugiego, trzeciego i czwartego wieku ery muzułmańskiej, to głównie kompilacje materiału pochodzącego z wcześniejszych przekazów.
• zbyt wiele rozbieżności występuje w różnych narracjach siry, choć panuje wyraźna zgoda co do najogólniejszych cech początków tradycyjnej historii
• autorzy późniejszych źródeł twierdzą, że wiedzą więcej o czasach Mahometa niż twórcy wcześniejszych przekazów, aby upiększyć i wyolbrzymić wspólną ustną tradycję
• w sirach występują różnice w porównaniu do źródeł innych niż muzułmańskie
• niektóre części lub gatunki sir, odnoszące się do cudów nie pasują jako źródła informacji do naukowej historiografii Mahometa, z wyjątkiem opisu doktryny społeczności islamskiej.

Relacja

Istnieje dość wczesny niemuzułmański opis arabskiego podboju Syrii, w którym wymieniono Mahometa. Jest to bardzo wyblakły zapis zachowany na kodeksie zawierającym Ewangelię według Mateusza i Ewangelię według Marka. Wzmianka ta wydaje się być napisana wkrótce po bitwie nad rzeką Jarmuk stoczonej w sierpniu 636, gdzie Arabowie zadali druzgocącą klęskę Bizancjum cesarza Herakliusza. Być może autor zdawał sobie sprawę, iż były to doniosłe wydarzenia. Użyte tu zwroty „widzieliśmy” są dowodami na to, że autor był współczesny zdarzeniom, dlatego relacja jest dosyć wiarygodna i pochodzi z pierwszej ręki. Warto zaznaczyć, że tekst jest fragmentaryczny i wiele zdań jest niejasnych i spornych. Brakujące części są podane w nawiasach kwadratowych:

…wiele wiosek zostało zniszczonych i wymordowanych przez [Arabów] Mahometa i wielka liczba ludzi została wybita i pojmana od Galilei aż po Beth […] i ci Arabowie rozbili obóz obok [Damaszku?] […] i widzieliśmy wszędz[ie…] oraz oliwę z oli[w]ek którą przynieśli, a także ich samych. I d[wudziestego szósteg]o maja weszli do S[ac[ella]rius]… bydło […] […] […] z okolic Emesy, zaś Rzymianie (czyli Bizantyjczycy) przegonili ich […] i dziesiątego [sierpnia] Rzymianie uciekli z okolic Damaszku […] wiele [osób], jakieś dziesięć tysięcy. A na przełomie ro[ku] Rzymianie przyszli; i dwudziestego sierpnia w roku [dziewięćset czterdziestym]siódmym (chodzi o 635, lub 636 po Chrystusie, ponieważ autor posłużył się przy datowaniu erą Seleucydów) tam się zgromadzili w Gabitha […] a Rzymianie oraz wielu ludzi zostało zabi[tych], wym[ordowano] [Rzy]mian, jakieś pięćdziesiąt tysięcy […]

W odniesieniu do Mahometa istnieją w tekście również dwie inne wzmianki:

Rok 945 (ery Seleucydów): W piątek, czwartego lutego (chodzi o rok 634 rok ery chrześcijańskiej i dwunasty muzułmańskiej) o godzinie dziewiątej, doszło do bitwy pomiędzy Rzymianami, a Arabami Mahometa, w Palestynie, dwanaście mil na wschód od Gazy. Rzymianie uciekli, pozostawiając patrycjusza YRDNa, którego zabili Arabowie. Jakieś cztery tysiące biednych mieszkańców Palestyny zostało tam wybitych – chrześcijan, żydów i Samarytan. Arabowie zniszczyli cały region.

Rok 947: Arabowie najechali całą Syrię, a następnie Persję i podbili ją; Arabowie wspięli się na górę Mardin i zabili tam wielu mnichów w [klasztorach] Kedar i Benotho. Tam zmarł błogosławiony człowiek Szymon, odźwierny z Kedar, brat Tomasza Kapłan

Nauczanie Jakuba

W Palestynie pomiędzy 634 a 640, w języku greckim został napisany antyżydowski traktat polemiczny o nazwie Doctrina Jacobi nuper baptizari (Διδασκαλία Ἰακώβου Didascalia Iacubou), czyli „Nauczanie Jakuba”. Dzieło to dotyczy dyskusji pomiędzy Żydem zmuszonym do przejścia na chrześcijaństwo, a innymi Żydami, na temat ogólnej kondycji Cesarstwa Bizantyńskiego w świetle ostatnich podbojów muzułmańskich na Bliskim Wschodzie i o tym jak powinni postąpić tak jak on, czyli nawrócić się na wiarę w Chrystusa. Tekst zawiera również jedno z najwcześniejszych odniesień do islamu, przy czym prezentuje zupełnie nowe spojrzenie na tę religię i nie nazywa Mahometa po imieniu:

Gdy candidatus [czyli Sergiusz, dowódca armii bizantyńskiej w Palestynie] został zabity przez Saracenów, przebywałem w Cezarei i wyruszyłem statkiem do Sykaminy. Ludzie mówili: „Candidatus został zabity”, a my, Żydzi byliśmy przeszczęśliwi. A mówią też, że pojawił się prorok, pochodzący spośród Saracenów i że głosił nadejście tego jedynego Chrystusa, który miał przyjść. Przybywszy do Sykaminy zostałem zatrzymany przez pewnego starca, dobrze zorientowanego w pismach, i rzekłem do niego: „

Co możesz mi powiedzieć o proroku, który pojawił się pośród Saracenów”.

On odpowiedział jęcząc głęboko: „On jest fałszywy, gdyż prorocy nie są uzbrojeni w miecz. Zaprawdę oni są dziełami anarchii, popełnianymi dziś i obawiam się, że pierwszy przyszedł Chrystus, którego chrześcijanie czczą i był jedynym wysłanym przez Boga, a my w zamian przygotujmy się na przyjście Antychrysta. Zaprawdę Izajasz powiedział, że Żydzi zachowują zgorzkniałe i stwardniałe serca, że aż cała ziemia powinna być zdruzgotana. Ale pójdź, mistrzu Abrahamie, i dowiedz się o proroku, który się pojawił”. Zatem ja, Abraham, wypytałem i usłyszałem od tych, którzy go spotkali, że nie można znaleźć żadnej prawdy u tak zwanego proroka, a jedynie przelanie krwi ludzkiej. Mówi też [w sensie Mahomet], że posiada klucze do nieba, co jest niewiarygodne.

Teofan Wyznawca

Bizantyński kronikarz, historyk i duchowny o imieniu Teofan Wyznawca, piszący w drugim dziesięcioleciu IX wieku, czyli około sto osiemdziesiąt lat po śmierci Mahometa, dostarczył na jego temat dość szczegółowe informacje:

W roku tym zmarł Muamed [czyli Mahomet], przywódca i fałszywy prorok Saracenów, powoławszy swego współplemieńca Abubacharosa [czyli Abu Bakra] „na swego następcę. W owym czasie jego sława rozeszła się poza granice kraju” i wszystkich zdjęła trwoga. Na początku jego przyjścia tkwiący w błędzie Żydzi przekonani byli, że jest Mesjaszem, którego wyczekują, przeto niektórzy ich przywódcy przystali doń i przyjęli jego religię, porzucając religię Mojżesza, który oglądał Boga. Było ich dziesięciu i pozostali z nim aż do jego zamordowania. Lecz gdy ujrzeli, jak spożywa mięso wielbłąda, zrozumieli, że nie jest on tym, za którego go brali, i nie wiedzieli, co począć; bojąc się wyrzec jego religii, nauczyli go wielu niegodziwych rzeczy wymierzonych przeciwko nam, chrześcijanom, i pozostali z nimi.

Za konieczne uważam naświetlenie rodowodu tego człowieka. Pochodził z nader rozprzestrzenionego plemienia Izmaela, syna Abrahama; Nizaros bowiem, potomek Izmaela, uznawany jest za ojca wszystkich […] Nędzarzem będąc i sierotą, wspomniany Muamed najął się jako robotnik na służbę do swej krewnej, noszącej imię Chadidża i podróżując wielbłądem handlował w Egipcie i Palestynie. Krok po kroku nabierał śmiałości i pozyskiwał względy owej kobiety, która była wdową, po czym wziął ją za żonę, przejmując we władanie jej wielbłądy i majątek. Za każdym razem, gdy przybywał do Palestyny, przestawał z żydami i chrześcijanami, których wypytywał o pewne kwestie biblijne. Cierpiał przy tym na epilepsję.

Gdy doszło to do wiadomości jego żony, ta wpadła w rozpacz, jako że ona, szlachetnie urodzona, poślubiła takiego jak on, co nie tylko był biedakiem, ale i epileptykiem. Podstępnie chciał ułagodzić ją takimi słowami: „Stale miewam widzenia pewnego anioła o imieniu Gabriel i, nie potrafiąc wytrzymać jego spojrzenia, mdleję i padam na ziemię”. Przyjaźniła się wówczas z pewnym zamieszkałym tam mnichem (skazanym na wygnanie z powodu swej niemoralnej doktryny), i wszystko mu wyjawiła, w tym imię anioła. Ten, chcąc zadowolić ją, tak jej odrzekł: „Prawdę mówił, gdyż ten właśnie anioł wysyłany jest do wszystkich proroków”. Na słowa fałszywego mnicha jako pierwsza uwierzyła w Muameda i rozgłaszała wszystkim kobietom swego plemienia, że jest prorokiem. W ten sposób wieść ta rozeszła się od kobiet do mężczyzn, w pierwszej kolejności docierając do Abubacharosa, którego wyznaczył na swojego następcę.

Ostatecznie herezja ta na drodze wojny wzięła górę w rejonie Ethribos: wpierw wyznawano ją potajemnie, przez dziesięć lat, następnie prowadząc walkę, przez kolejne dziesięć, i otwarcie przez dziewięć. Nauczał on swych poddanych, że ten, kto zabije wroga lub zginie z jego ręki, pójdzie do raju, i że w raju tym będą jeść mięso, pić i obcować z kobietami, i że płynie tam rzeka wina, miodu i mleka, a kobiety nie są takie same, jak te na ziemi, lecz różne, zaś przyjemność nie ma końca; i wiele innych mówił rzeczy, pełnych bezeceństw i głupoty.

Muhammad Sven Kalisch, Niemiec który przeszedł na islam i był pierwszym profesorem teologii muzułmańskiej, a następnie odstąpił od tej wiary, wyraził pogląd, że prorok Mahomet prawdopodobnie nigdy nie istniał. Podobne poglądy były również wysuwane przez innych badaczy, jak na przykład przez Holendra Hansa Jensena. Z kolei Yehuda D. Nevo i Judith Koren w książce zatytułowanej Crossroads to Islam z 2003 roku, na podstawie badań archeologicznych wyrazili pogląd, że Mahomet nigdy nie istniał, a monoteistyczny islam wykształcił się po jakimś czasie od jego przypuszczalnej śmierci. Niemiecki archeolog Volker Popp zaproponował, że zarówno słowa Muḥammad, jak i ‘Alī pierwotnie były używane jako tytuły nadany Jezusowi Chrystusowi przez syryjskich chrześcijan w Imperium Sasanidów, ponieważ muhammad czyli „błogosławiony”, lub „wychwalany” (w sensie przez Boga) to odpowiednik greckiego benedictus (ευλογηµένος), które pojawia się w Nowym Testamencie. Jest to tak zwane imię teoforyczne, czyli odwołujące się do Boga”.

Z punktu widzenia historyka Koran jako źródło na temat osoby Mahometa ma ograniczoną wartość; jego zadaniem było przekazanie treści objawienia, a nie opowieść o osobie Proroka. Z tego powodu, na podstawie samego Koranu w żadnym razie nie da się odtworzyć jego pełnej biografii. Sama data powstania Koranu jest również niepewna a w związku z tym można wysuwać zasadne wątpliwości co do tego, w jakiej części rzeczywiście pochodzi on od Proroka.

Mahomet .

Po śmierci Chadidży miał poślubić jeszcze trzynaście kobiet, przy czym większość z tych małżeństw miało charakter polityczny – służyły one cementowaniu więzi z jego najbliższymi zwolennikami lub ważnymi sojusznikami .

MECZET   SYNAGOGA    i   BIZANTYŃSKA  BAZYLIKA

Nie ma boga prócz Allaha, a Mahomet jest jego Prorokiem

Islam krytykuje chrześcijańskie poglądy o Jezusie jako Synu Bożym, czy dogmat o Trójcy Świętej.

Istotę Boga–Allaha określa w Koranie 99 przymiotników, nazywanych atrybutami lub imionami (nie w dosłownym tego słowa znaczeniu) Allaha; kolejność tych imion jest taka, w jakiej pojawiają się w Koranie, pierwszym z nich jest ar-Rahman („miłościwy”). Zasadniczo muzułmanie uważają, że „imion” tych Allah posiada 100, jednak ostatnie z nich zna tylko on sam. Właśnie owym 99 atrybutom odpowiada 99 paciorków muzułmańskiego różańca tasbih/subha

Pomiędzy światem ludzi a Allahem muzułmańska kosmologia umieszcza świat bytów nadprzyrodzonych: aniołów – sług bożych i dżinnów, do których zalicza się też Szatan.

Wbrew obiegowym opiniom wyraz „Allah” nie oznacza tylko Boga u muzułmanów, bo nie jest imieniem własnym Boga.

Koran a przemoc

Nie powinno to nikogo dziwić, jako że sam Koran nie tylko usprawiedliwia przemoc ale również do niej nakłania w konkretnych przypadkach  tak samo  jak  talmud.

 Muzułmanin uczony jest w Koranie:

 Zabijajcie pogan [niewiernych] kiedy tylko ich znajdziecie i bierzcie ich do niewoli, oblegajcie ich oraz leżcie oczekując ich w każdej w zasadzce. (Sura 9: 5)

Co muzułmanin ma czynić wobec tych, którzy sprzeciwiają się islamowi? Sura 5: 34 wyjaśnia:  …zostaną pozbawieni życia lub ukrzyżowani, ich ręce i stopy zostaną odcięte z przeciwległych stron lub wypędzeni z kraju.

Magia i dżiny

Jeśli chodzi o życie religijne mieszkańców Arabii przed islamem, to podstawową cechą była zabobonność. Arabowie wierzyli  i wierzą  nadal w tak zwane „złe oko,” czyli moc rzucania uroków i klątw, magiczne kamienie, fatalizm, fetysze oraz niestworzone historie o dżinach, znanych na naszym gruncie jako wróżki.  Większość ludzi w dzieciństwie zapoznała się z fantastycznymi bajkami „Z tysiąca i jednej nocy,” pełnych latających dywanów, latarni Alladyna, itp.

 Stąd nie dziwi nas, że Koran również zawiera wzmianki o takich rzeczach jak złe oko, klątwy, fatalizm, oraz bajeczne dżiny. (Sura 55; 72; 113 i 114) W wielu islamskich krajach muzułmanie noszą na szyi amulet z napisem z Koranu mającym odstraszyć złe oko.

Religia animistyczna

Ludność semitów arabskich  w zasadzie była nastawienia animistycznego. Męskie i żeńskie dżiny czyli duchy zamieszkiwały drzewa, kamienie, rzeki i góry stając się tym samym obiektami kultu i poważania.   Święte kamienie magiczne zdawały się ochraniać klany. Plemię Kurjaszytów adoptowało czarny kamień jako ich plemienny fetysz i ustawili go w Kabbie.

 Czarny kamień ten był całowany przez pielgrzymów przybywających do Kabby. Niewątpliwie pochodzenia meteorycznego, stąd postrzegany jako boski przez swoich wielbicieli.

Sabeanie oraz  Sabat/ Szabas

Dominującą religią na Bliskim Wschodzie w czasach poprzedzających Mahometa była bardzo wpływowa religia Sabeańczyków.

 Była to religia astralna, gdzie obiektem kultu były ciała niebieskie , ale na odwrót.  Księżyc postrzegany był jako bóstwo męskie, a słońce jako bóstwo żeńskie. Razem stworzyli oni inne bóstwa i gwiazdy. Wspomina o tym Koran w surze 41: 38 i innych miejscach.

 W swoich obrządkach religijnych posługiwali się oni kalendarzem lunarnym. Na przykład miesiąc postów odpowiadał fazom księżyca. Pogański zwyczaj postów u Sabean rozpoczynał się od pojawienia się sierpa księżyca i trwał do jego ponownego pojawienia się. Zostało to później adoptowane jako jeden z sześciu filarów islamu.

Miejsce i czas powstania siedmiodniowego tygodnia jest znane. Przypuszcza się, że zostały one wprowadzony w systemie babilońskim zwanym  błędnie  kulturą babilońską, w której system nazewnictwa kolejnych dni pochodził od nazw siedmiu planet (tj. ruchomych obiektów) znanych w starożytności, z którymi związane były jednocześnie odpowiadające im bóstwa, na  przykład  Jowisz,  Neptun,  Wenus,  Mars  i inne  znak  boskiego Zodiaku .

Siedmiodniowy cykl został zaadoptowany przedtem z Egiptu przez  habiru.

Od czasów pradawnych liczba siedem jest liczbą świętą, pełną mistycyzmu i ukrytej mocy. Uważana za symbol kosmosu, stworzenia, przestrzeni, czasu, boskości, doskonałości, mądrości, zwycięstwa stała się również symbolem uporu, oszustwa, bólu, skomplikowanej jedności i wiecznego życia. Pojawiła się prawdopodobnie pod wpływem liczby znanych w starożytności ruchomych ciał niebieskich tzw. planet: Słońca, Księżyca, Merkurego, Wenus, Marsa, Jowisza, Saturna, które astrologia uważała za związane z losami narodów. Według Pitagorejczyków, siódemka była liczbą mistyczną, bo składała się z dwóch szczęśliwych liczb: trójki i czwórki.

Siedmiodniowy tydzień obowiązywał w starożytnej  babilońskiej  Chaldei i stał się miarą czasu w okresie biblijnym pod prawem mojżeszowym.Siódemka była liczbą piramidalną, gdyż piramida składa się z czterech trójkątów (4+3=7).

Żydowski  islam

(…) Religijne roszczenia często upadają w świetle konkretnych dowodów naukowych, jakie na przykład niesie z sobą archeologia. Tak więc zamiast prowadzić niekończące się spekulacje dotyczące przeszłości, przyjrzyjmy się na moment temu, co nauka przedstawia jako materiał dowodowy. Jak przekonamy się, materiał dowodowy wykaże, że bóg Allah był po prostu pogańskim bóstwem. W rzeczywistości był on bogiem księżycem jego żoną bogini słońce, a gwiazdy były jego córkami.Archeolodzy odkryli świątynie boga księżyca rozrzucone po Bliskim Wschodzie. Zarówno na górzystych terenach Turcji jak i na brzegach Nilu najbardziej rozpowszechnioną religią świata antycznego był kult księżyca.

Jeśli chodzi o ścisłość, świat antyczny pełen jest symboli półksiężyca. Znajdują się one na odciskach pieczęci, stelach, wyrobach garncarskich, amuletach, tabliczkach glinianych, ciężarkach i odważnikach, nausznicach, naszyjnikach, ściennych dekoracjach, itp.

W Tell-el-Obeid znaleziono miedzianego cielca z półksiężycem na czole. Bożek z ciałem byka i głową człowieka ma na czole ułożony z muszelek symbol półksiężyca. W Ur stela Ur-Nammu przedstawia symbol półksiężyca na samej górze rejestru bóstw, jako że księżyc był ich głową. Nawet chleb był pieczony w formie półksiężyca jako akt czci księżycowego boga.

Ur Chaldejskie było tak oddane księżycowemu bogu, że nazywano je czasami Nannar na tabliczkach pochodzących z okresu jego świetności. Świątynia boga księżyca została odkryta w Ur przez Sir Leonarda Woolley’a.

Wydobył on na światło dzienne wiele artykułów związanych z kultem księżyca, które obecnie znajdują się w Brytyjskim Muzeum. Haran był kolejnym miastem znanym z oddania kultowi księżyca.W roku 1950 w Hazor w Palestynie (Północny Izrael) odnaleziono wielką świątynię księżycowego boga. Znaleziono dwa bożki przedstawiające boga księżyca. Każdy z nich przedstawiał siedzącego człowieka z półksiężycem wyrzeźbionym na piersi.

Z napisów jakie towarzyszyły bożkom wynika, że były one bóstwami księżycowymi. Kilka mniejszych statuetek odnaleziono w pobliżu, które zidentyfikowano na podstawie inskrypcji jako córki boga księżyca.:

„Podobnie, pod wpływem Mahometa, mało znany Ilah staje się Al-Ilahem, Bogiem czy jak kto woli Allahem, Najwyższym Bytem.”  Fakt ten jest odpowiedzią na następujące pytania: „Dlaczego Allah nie jest zdefiniowany w Koranie?” oraz „Dlaczego Mohamet zakładał, że pogańscy Arabowie wiedzieli już kim był Allah?”

Mohamet został wychowany w religii księżycowego boga Allaha. Jednak posuną się on o krok dalej niż jego pogańscy współplemieńcy arabscy. Podczas gdy wszyscy oni wiedzieli że Allah (bóg-księżyc) jest największy ze wszystkich bóstw w ich panteonie, Mohamet zdecydował, że Allach był nie tylko największym, ale jedynym bogiem. Właściwie powiedział on: „Słuchajcie, wierzycie przecież, że Allach (bóg-księżyc) jest największym ze wszystkich bogów. To czego chcę, to to, żebyście przyjęli, że jest on jedynym bogiem. Nie odbieram wam Allaha, którego znacie i czcicie. Odbieram jedynie jego żonę i córki oraz wszystkich innych bogów.”Politeistyczny kontekst kultu Allaha widoczny jest również z pierwszego zdania muzułmańskiego credo: „Allah jest największy.” Arabskie słowo dobitnie podkreśla kontrast między większym a mniejszym.

Prawdą jest również, że pogańscy Arabowie nigdy nie zarzucali Mahometowi, że ogłasza on im innego Allaha od tego, którego już znali i czcili. Stąd „Allah” był bogiem-księżycem jak wykazują archeologiczne dowody.

Tak więc Mohamet usiłował osiągnąć swój cel na dwa sposoby. Poganom mówił, że wierzy w księżycowego boga Allaha. Żydom i chrześcijanom mówił, że Allah jest także ich Bogiem.(…)Al-Kindi, jeden z wczesnych chrześcijańskich apologetów przeciw islamowi, wykazał, że islam i jego bóg Allah nie pochodzą z Biblii lecz od pogańskich Sabean. Nie czcili oni Boga Biblii ale księżycowego boga i jego córki al-Uzza, al-Lat i Manat.Dr Newman podsumowuje swoje studium wczesnych debat chrześcijańsko-muzułmańskich następującym stwierdzeniem: „Islam okazał się być odrębną i antagonistyczną religią, która powstała z bałwochwalstwa.” Arabowie oddawali cześć księżycowemu bogu jako najwyższemu bóstwu. Jednak to nie był biblijny monoteizm.

Podczas gdy bóg-księżyc był największym spośród innych bogów i bogiń, jednak nadal był to politeistyczny panteon bóstw. Czy nie zastanawia więc, że symbolem islamu jest półksiężyc? Że znajduje się on na szczytach minaretów i meczetów? Że jest on na flagach państw islamskich? Że muzułmanie poszczą przez cały miesiąc, który rozpoczyna i kończy się pojawieniem się na niebie półksiężyca?

Twierdzenie muzułmanów, że Allah jest bogiem Biblii, i że islam powstał z religii proroków i apostołów rozpada się w świetle konkretnych, niekwestionowanych dowodów archeologicznych. Islam nie jest niczym innym, jak tylko ożywieniem starożytnego kultu boga księżyca. Zapożyczył on symbolikę, obrzędy , ceremonie, a nawet imię swego boga od pogańskiej religii księżyca.

NA  PODSTAWIE:  http://przyjdzpaniejezu.pl/allah-bog-ksiezyca/

PUSTYNNE  PLEMIONA  PODBIŁY   ŚWIAT  STRATEGIĄ  NA WIELBŁĄDA   

U Jezusa zebrali się faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nieumytymi rękami. Faryzeusze bowiem i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych.Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Dlaczego Twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?”Odpowiedział im: „Słusznie prorok Izajasz powiedział o was obłudnikach, jak jest napisane: «Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad, podanych przez ludzi». Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji, dokonujecie obmywania dzbanków i kubków. I wiele innych podobnych rzeczy czynicie”I mówił do nich: „Umiecie dobrze uchylać przykazanie Boże, aby swoją tradycję zachować.

 Mojżesz tak powiedział: «Czcij ojca swego i matkę swoją» oraz: «Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmiercią zginie».

KORAN CZYLI KORBAN   A wy mówicie: «Jeśli kto powie ojcu lub matce: Korban, to znaczy darem złożonym w ofierze jest to, co by ode mnie miało być wsparciem dla ciebie», to już nie pozwalacie mu nic uczynić dla ojca ni dla matki: I znosicie słowo Boże przez waszą tradycję, którąście sobie przekazali. Wiele też innych tym podobnych rzeczy czynicie”.

MECZET  ALI   AKSA

Meczet  ten  był pierwotnie twierdzą w  okresie  rzymskim a  potem  bizantyńskim  wraz z  chrześcijańską  świątynią i  został  przerobiony na meczet  islamski. Typowe  bazylikowe wnętrze z  kopułą  symbolizującą  niebo oraz  arkadyjskie  łuki i  grecka  kolumnada są  charakterystyczne   dla  okresu greckiego  Bizancjum.Jest ta jedna z  wielu  przerobionych  bazylik  greckich, także w Egipcie oraz w  obecnej Turcji.

Na    zdjęciach widać  wyraźnie usunięty  dach w  meczecie w celu  zatarcia  śladów po greko -bizantyńskiej świątyni  twierdzy  oraz domalowaną  arabską  mozaikę.

Meczet arabski    masdżid   miejsce kultu muzułmańskiego.

Słowo „meczet” oznacza budynek, w którym oddaje się cześć Bogu, niezależnie od jego architektury.

To ostatnie  stwierdzenie  jest ważne,  oznacza  ono, że  żydzi  zaadoptowali    średniowieczną  oraz  starożytną – szczególnie persko- bizantyjską   architekturę  do  zaprowadzenia  fałszywej  religii islamu.

Słowo „ meczet ” weszło do języka angielskiego od francuskiego słowa mosquée , prawdopodobnie wywodzącego się z włoskiego moschea (odmiana włoskiej moschety ), średniowieczny grecki : μασγίδιον ( masgídion ) hiszpański  mezquita ,co oznacza miejsce pokłonu Nabataean masg ĕ dhā́ od  nabatejskiego masg ĕ dhā́ aramejskiego mas ĕ ghēdh .

Słowo  to  jest  związane  z  religią  perską  oraz  Osobą  Ahura Mazdy .  Starożytny Iran to kolebka   także  żydów  nazywanych  jako  żydzi aszkenazyjscy  lub chazarscy  czyli  konwertytów  podobnie jak  konwertowani  zostali na islam  Egipcjanie i inne  narody z Bliskiego Wschodu.

Widać  nawet  zamurowane  okna.

Wejście  do  bazyliki  romańskiej i bizantyńskiej zwanej  meczetem Al Aksa.

Oto typowe  wnętrze  bazyliki  bizantyńskiej z  kopułą.

BAZYLIKA W  RAWENNIE

Tak wyglądała  bazylika  przez  zamianą  na  meczet  Al  Aksa.

Najlepsze dzieła bizantyjskie noszą wyraźnie cechy greckiego piękna i smaku.  

To jest  meczet- odmiana  synagogi  żydowskiej ,  z  innym  minaretem wieżą. Wszystkie inne   ‘meczety’  to zawłaszczone świątynie  greckie  i bizantyjskie. Tars w  Turcji. Wieża  wygląd na dużo  starszą,  stoi  jako  przybudówka  do  budynku    czyli meczetu.

ISLAM  RELIGIA  DLA  IDIOTÓW

Islam powstał na pustynnych obszarach Półwyspu Arabskiego.Mahomet był założyciel Islamu.Rozwój sztuki Islamu rozpoczął się w VII w. Prorokiem boga Allaha jest Mahomet,który urodził się w Mecce.Pewnego dnia Mahomet rzekomo ujrzał archanioła Gabriela ,który powiedział mu że będzie głosić swoją religię – swoją, nie  boską  ! Mahomet zaczął głosić swoją  spaczoną  naukę ludziom.Na początku była to rodzina . Później słuchali go inni wierni.Głoszenie islamu dawało tej wierze to ,że coraz więcej ludzi przyjmowało Islam.Mahomet wprowadził wielożeństwo.

Ksiądz  prof. Michał Poradowski – Pochodzenie Islamu

Zwiastowanie „anielskie”  czyli  zesranie dżina

Mahometanizm jest to żydowska religia wypracowana przez żydów .Arabowie, według hebrajskiej Biblii, to stryjeczni bracia Żydów, gdyż także wywodzą się z Abrahama, będąc potomstwem Izmaela, syna Abrahama i jego niewolnicy Agar, którą wydalił wraz z dzieciątkiem na żądanie swej żony i krewniaczki Sary.To „wypracowanie” odrębnej religii dla Arabów przypisuje się zwykle Mahometowi (570-632),jednakże ostatnie studia wykazują, że Mahomet tylko posłusznie wypełniał zlecenia pewnego rabina z Mekki, którego nazywał Archaniołem Gabrielem, jako iż Mahomet twierdził, że otrzymał objawienia z Nieba przez pośrednictwo Archanioła Gabriela, ale w rzeczywistości tym „archaniołem” był ów rabin, stąd też religia muzułmańska jest tylko wariantem judaizmu dostosowanego do kultury i zwyczajów żydowskich Arabów.

Przypuszczać też można, że w ten sposób żydzi chcieli nie dopuścić do nawrócenia się innych  narodów  na wiarę chrześcijańską, a jednocześnie zbliżyć ich do siebie.

Podejrzenia co do tego są bardzo dawne, ale dopiero w ostatnich latach, to jest po drugiej wojnie światowej, ukazało się wiele poważnych studiów na ten temat. Niestety, fanatyzm religijny niektórych ośrodków katolickich, jaki zapanował po Soborze Watykańskim Drugim, a najściślej związany z ekumenizmem , spowodował, że wiele najważniejszych i najpoważniejszych studiów nad islamem brutalnie i systematycznie zwalcza się aż do dziś. Na skutek tego wiele prac dotyczących islamu zostało zniszczonych, a ich autorzy byli i są nadal prześladowani, bo będąc zakonnikami, muszą posłusznie ulegać swoim przełożonym, a ci stali się już fanatykami synkretyzmu, wielokrotnie potępianego przez Kościół.

To wbrew nauce i postawie Drugiego Soboru Watykańskiego, który właśnie podkreślał uszanowanie sumienia każdego człowieka, a więc i wolność myśli i przekonań, wolność studiów jako poszukiwanie prawdy   w ostatnich latach prześladuje się uczonych mnichów za to, że odkryli, iż owym Archaniołem Gabrielem, który rzekomo ukazywał się Mahometowi i dyktował mu tekst Koranu, był po prostu uczony  żydowski rabin z Mekki.

I tak na przykład, wspaniałe, osiemset stronicowe dzieło pewnego mnicha, który je opracował i wydał drukiem pod pseudonimem Abd Oul-Masih Al-Ghalawiry (L’eclosion de l’Islam et la personne de Mohammed, dwa tomy, Maison Carre, Algier), zostało w całości spalone z rozkazu przełożonych tegoż zgromadzenia i zachowało się tylko kilka egzemplarzy.

A druga praca tegoż autora, ale wydana po kryjomu i pod innym pseudonimem, a mianowicie: Sadeo Khairouddin, Les Miracles, Beyrouth, 1972, także została spalona z rozkazu przełożonych zakonnych, ale autor uratował rękopisy i zdołał je wydać ponownie. Oba te dzieła wystarczają, aby położyć kres mitowi jakoby Mahomet miewał objawienia.Także i inny znany wielki uczony i znawca Islamu, ojciec dominikanin R.P. Gabriel Thery był zmuszony – wobec owej sytuacji prześladowania – pracować w ukryciu i prace swe o Islamizmie wydawać także pod pseudonimem, aby nie uległy barbarzyńskiemu zniszczeniu, a są to studia o niebywałej wartości. Pierwsze jego dzieło, złożone z czterech tomów, wydane pod pseudonimem Hanna Zakarias, L’Islam enterprise juive. De Moise a Mohammed. Pierwsze dwa tomy zostały wydane w roku 1955, a drugie dwa w roku 1963. Nieco później, tenże autor wydaje pod innym pseudonimem dzieło Faux Coran et Vrai Mohammed, Paris, 1960, a więc ukazało się ono w rok po śmierci autora.

Wspomniane wyżej książki R.P. Gabriela Thery stanowią tylko małą część jego studiów nad Islamem, a według nekrologu, napisanego o nim przez słynnego filozofa tomistę Etienne Gilsona, lista tych prac zajmuje aż 95 stronic w czasopiśmie Archives d’Histoire Doctrinale et Litteraire du Moyen-Age.

Tezą główną owych dzieł ojca Thery jest, że Koran nie zawiera żadnych objawień, ani bezpośrednich danych wprost od Boga, ani też pośrednich dyktowanych przez Archanioła Gabriela, jak to usiłuje wmawiać w czytelnika rzekomy prorok Mahomet, a tylko jest spisany przez Mahometa pod dyktando rabina z Mekki, stąd też Koran jest mieszanką różnych starych tradycji religijnych Wschodu i Starego Testamentu, a więc chrześcijaństwa, judaizmu i mozaizmu .Okazało się także, że podejrzenia co do Koranu, a więc że jest on dziełem żydowskim istniały już dawniej, ale brakowało jeszcze niektórych dowodów i te zostały dostarczone przez wspomniane studia z ostatnich lat.

Niestety, fanatyzm części duchowieństwa katolickiego nadal utrzymuje starą i kłamliwą teorię co do pochodzenia mahometanizmu. W latach sześćdziesiątych ukazały się polemiczne artykuły o tych studiach w różnych czasopismach, a głównie w Itineraires, przede wszystkim znanego teologa R.P. Th Calmel (Le judaism du Coran, Les origines juive de l’Islam, Par Moise vers Jesus Christ, etc.), oraz innych specjalistów od islamu.

Okazało się także, że podejrzenia co do Koranu, a więc że jest on dziełem żydowskim istniały już dawniej, ale brakowało jeszcze niektórych dowodów i te zostały dostarczone przez wspomniane studia z ostatnich lat.

Sama teza, że Koran został wypracowany przez żydów jest dość dawna i jest na ten temat wiele prac pisarzy angielskich, jak na przykład: – Torrey: “The Jewish Foundation of Islam” – lub Sweetman: “Islam and Christian Theology”, …ale były one przemilczane. Oczywiście, islam nie jest “żydowskim chrześcijaństwem”, ale jest doskonałym przykładem jak żydzi potrafią przeniknąć do różnych religii i przerabiać je od wewnątrz według własnego interesu.

 Źródło informacji: http://www.omp.lublin.pl   

Ks. prof. Michał Poradowski był działaczem Młodzieży Wielkiej Polski OWP. Po wstąpieniu w stan duchowny, w czasie wojny był szefem Służby Duszpasterskiej KG NSZ (w stopniu kapitana NSZ). Po wyemigrowaniu (zagrożony aresztowaniem przez władze komunistyczne) przez ponad 40 lat był profesorem na uczelniach katolickich w Chile. Zaznaczył się jako organizator konferencji naukowych poświęconych marksizmowi, komunizmowi, leninizmowi, stalinizmowi i trockizmowi. Pisał też na te tematy książki.

Allah – bożek księżycowy

Bóg Księżyc a archeologia

Jak dowiedzieliśmy się, religia islamu ma w centrum swojego kultu bóstwo zwane „Allahem.” Muzułmanie twierdzą, że W przed-islamskich czasach Allah był biblijnym Bogiem patriarchów, proroków i apostołów.Pojawia się zatem kwestia ciągłości.

Roszczenia muzułmanów co do ciągłości stanowią podstawę ich wysiłków zmierzających do nawracania Żydów i chrześcijan. Jeżeli bowiem „Allah” jest częścią strumienia Bożego objawienia w Piśmie św. wówczas jest on kolejnym stopniem biblijnej religii. Stąd powinniśmy wszyscy stać się muzułmanami. Jeśli jednak z drugiej strony okazuje się, że Allah był przed-islamskim pogańskim bóstwem, wówczas roszczenie to nie ma racji bytu.

Religijne roszczenia często upadają w świetle konkretnych dowodów naukowych, jakie na przykład niesie z sobą archeologia. Tak więc zamiast prowadzić niekończące się spekulacje dotyczące przeszłości, przyjrzyjmy się na moment temu, co nauka przedstawia jako materiał dowodowy. Jak przekonamy się, materiał dowodowy wykaże, że bóg Allah był po prostu pogańskim bóstwem. W rzeczywistości był on bogiem księżycem jego żoną bogini słońce, a gwiazdy były jego córkami.

Archeolodzy odkryli świątynie boga księżyca rozrzucone po Bliskim Wschodzie. Zarówno na górzystych terenach Turcji jak i na brzegach Nilu najbardziej rozpowszechnioną religią świata antycznego był kult księżyca. Sumerowie jako pierwsza piśmienna cywilizacja pozostawiła po sobie tysiące glinianych tabliczek opisujących ich wierzenia religijne. Jak wykazali Sjoberg i Hall, starożytni Sumerowie oddawali cześć księżycowemu bogu o różnych imionach.

Suen

Starożytni  żydzi zapożyczyli imię Suen i przekształcili ja na Sin   czyli grzech.

Jak twierdzi profesor Potts „Sin jest imieniem właściwie pochodzenia sumeryjskiego pożyczonym przez Semitów.”

Księżycowy bóg  –  jakiego zrobili semici zwany al-ilah, bóg, został skrócony do formy Allah już w przed-islamskich czasach. Pogańscy Arabowie dawali imię Allah swoim dzieciom. Tak było na przykład z ojcem Mohameta i jego wujem. Fakt ten dowodzi, że Allah był tytułem boga-księżyca już w czasach Mahometa. Profesor Coon kontynuuje: „Podobnie, pod wpływem Mahometa, mało znany Ilah staje się Al-Ilahem, Bogiem czy jak kto woli Allahem, Najwyższym Bytem.”

Fakt ten jest odpowiedzią na następujące pytania: „Dlaczego Allah nie jest zdefiniowany w Koranie?” oraz „Dlaczego Mohamet zakładał, że pogańscy Arabowie wiedzieli już kim był Allah?”

Mohamet został wychowany w religii księżycowego boga Allaha. Jednak posuną się on o krok dalej niż jego pogańscy współplemieńcy arabscy.

Podczas gdy wszyscy oni wiedzieli że Allah (bóg-księżyc) jest największy ze wszystkich bóstw w ich panteonie, Mohamet zdecydował, że Allach był nie tylko największym, ale jedynym bogiem.

Właściwie powiedział on: „Słuchajcie, wierzycie przecież, że Allach (bóg-księżyc) jest największym ze wszystkich bogów. To czego chcę, to to, żebyście przyjęli, że jest on jedynym bogiem. Nie odbieram wam Allaha, którego znacie i czcicie. Odbieram jedynie jego żonę i córki oraz wszystkich innych bogów.

Politeistyczny kontekst kultu Allaha widoczny jest również z pierwszego zdania muzułmańskiego credo: „Allah jest największy.” Arabskie słowo dobitnie podkreśla kontrast między większym a mniejszym.Prawdą jest również, że pogańscy Arabowie nigdy nie zarzucali Mahometowi, że ogłasza on im innego Allaha od tego, którego już znali i czcili. Stąd „Allah” był bogiem-księżycem jak wykazują archeologiczne dowody.

Tak więc Mohamet usiłował osiągnąć swój cel na dwa sposoby. Poganom mówił, że wierzy w księżycowego boga Allaha. Żydom i chrześcijanom mówił, że Allah jest także ich Bogiem.
Jednak Żydzi i chrześcijanie wiedzą lepiej i odrzucili jego Allaha jako fałszywego boga.
Al-Kindi, jeden z wczesnych chrześcijańskich apologetów przeciw islamowi, wykazał, że islam i jego bóg Allah nie pochodzą z Biblii lecz od pogańskich Sabean. Nie czcili oni Boga Biblii ale księżycowego boga i jego córki al-Uzza, al-Lat i Manat.

Dr Newman podsumowuje swoje studium wczesnych debat chrześcijańsko-muzułmańskich następującym stwierdzeniem: „Islam okazał się być odrębną i antagonistyczną religią, która powstała z bałwochwalstwa.

Pogańscy Arabowie czcili  boga Allaha modląc się w stronę Mekki kilka razy dziennie, odbywając pielgrzymkę do Mekki, okrążając biegiem świątynię boga księżyca zwaną Kabba, całując czarny kamień, zabijając zwierzę na ofiarę dla księżycowego boga, rzucając kamieniem w diabła, poszcząc przez cały miesiąc rozpoczynający i kończący się pojawieniem się sierpu księżyca, dając jałmużnę biednym, itd.Twierdzenie muzułmanów, że Allah jest Bogiem Biblii, i że islam powstał z religii proroków i apostołów rozpada się w świetle konkretnych, niekwestionowanych dowodów archeologicznych.

Dżahilijja – w islamie, termin określający okres w historii ludów arabskich przed pojawieniem się islamu. Dosłownie dżahilijja oznacza „czas nieświadomości, ciemnoty”. Arabowie nie stworzyli harmonijnego systemu mitologicznego w okresie przed Mahometem.   Najważniejszym źródłem traktującym o bóstwach staroarabskich jest Żywot wysłannika Boga (Sirat Rasul Allah), autorstwa Ibn Hiszama. Wymienieni są tam bogowie Al-Wadd, Al-Kajs, Al-Uzza, Al-Lat i inni.     

Charakterystyczny dla Arabów był kult wielkich głazów.

Dlatego  Arabowie pielgrzymowali do świątyni Al-Kaaba, by czcić tamtejszy Czarny Kamień. Koran (71:23) wymienia pięć bóstw z tego okresu: Wadd, Suwa, Jaghuth, Ja’uq oraz Nasr.   Stosunek muzułmanów do tej przeszłości dobrze oddaje biografia Mahometa autorstwa Ibn Hiszama, z II w. ery muzułmańskiej (IX w. n.e.):

Byliśmy w dżahilijji, czcząc bożków, karmieni martwymi zwierzętami, czyniąc niemoralność, opuszczając nasze rodziny i łamiąc okresy przymierza, a silni spośród nas gnębili słabych. Taki był nasz stan do czasu, kiedy Allah zesłał nam posłańca spośród nas samych, którego przodkowie są nam znani i którego prawdomówność, wierność i czystość uznajemy !!!

Hidżab (arab. ḥiǧāb; tłum. okrycie, zasłona) – zasłona, która okrywa głowę i piersi, noszona przez większość muzułmanek po osiągnięciu wieku kobiecej dojrzałości w obecności dorosłych mężczyzn spoza ich najbliższej rodziny oraz kobiet niemuzułmanek.

Zwyczaj zasłaniania twarzy przez kobiety był znany na Bliskim Wschodzie na wiele wieków przed powstaniem islamu. Występował m.in. w starożytnym Izraelu skąd się wywodzi.  Dorastające córki rzadko opuszczały dom rodzinny, a wychodząc zakładały – jak wszystkie kobiety – sięgającą do kostek tunikę z długimi rękawami oraz nakrycie głowy z woalką tak gęstą, że nie można było rozpoznać rysów twarzy. Tak ubrana była np. Zuzanna, gdy stawiła się przed sądem oskarżona przez dwóch starców o zdradę męża (por. Dn 13,32). Zwyczaj zasłaniania twarzy przez kobiety, przyjęty także w trakcie zaślubin, umożliwił Labanowi zamianę córek – zamiast obiecanej Racheli przyprowadził on Jakubowi Leę, o czym ten przekonał się dopiero rano po nocy poślubnej (Rdz 29,23-25). Strój kobiety zależał też od pozycji społecznej, a na wsi ze względu na pracę w polu był mniej rygorystyczny.

Zasłona twarzy u kobiet izraelskich miała symboliczne znaczenie w stosunku do zaślubin. Była elementem ceremonii poświęcenia się kobiety temu, który ją sobie wybrał. Tak uczyniła Rebeka, gdy zobaczyła Izaaka:

Gdy zaś Rebeka podniosła oczy, spostrzegła Izaaka, szybko zsiadła z wielbłąda i spytała sługi: Kto to jest ten mężczyzna, który idzie ku nam przez pole? Sługa odpowiedział: To mój pan. Wtedy Rebeka wzięła zasłonę i zakryła twarz. Kiedy sługa opowiedział Izaakowi o wszystkim, czego dokonał, Izaak wprowadził Rebekę do namiotu Sary, swej matki. Wziąwszy Rebekę za żonę, Izaak miłował ją, bo była mu pociechą po matce (Rdz 24,65-67).

Jak podkreślił Edgar Haulotte SJ, poświęcenie się kobiety mężowi przez gest zasłonięcia twarzy nie było w tradycji starożytnego Izraela wyrazem jej ubezwłasnowolnienia, „oblubieniec nie bierze w posiadanie swojej oblubienicy (por. Rt 4, 7; Pwt 25, 9; Ps 60, 19), lecz obdarza ją chwałą własnej osoby”. Oblubieniec przekazuje swej żonie wszystko, co posiada, przez „wyciągnięcie nad nią brzegu swego płaszcza” (Rut 3, 9; por. Pwt 23, 1).

DO EGIPTU TEŻ WLEŹLI

Staroegipska nazwa kraju oznacza „Czarny Ląd” i odnosi się do żyznych gruntów wzdłuż Nilu, będących przeciwieństwem sąsiadującej z nimi pustyni, „Czerwonego Lądu”.

Arabskie słowo Miṣr, obecna oficjalna nazwa kraju, ma pochodzenie semickie. Według pierwotnego asyryjskiego rodzaju pisma słowa Misir / Musur są spokrewnione z hebrajskim słowem (Mitzráyim) oznaczającym kraj lub państwo. Początkowe wąskie znaczenie tego słowa, rozumiane jako Egipt Dolny (Dolny Kraj), zostało rozszerzone na cały kraj (Górny i Dolny Egipt).

Nazwy europejskie Egypt, Ägypten, Égypte, Egitto itd. pochodzą z łacińskiego słowa Aegyptus i pierwotnie ze starogreckiego słowa Αίγυπτος (Aigyptos). Koptowie utrzymują, że są bezpośrednimi potomkami staroegipskiego społeczeństwa z czasów faraonów. Od ich imienia powstało greckie słowo aigyptos, które np. w języku niemieckim przekształciło się w słowo Ägypten. Według innych teorii słowo Aigyptos stanowi kontaminację egipskiego wyrażenia ḥwt-k3-ptḥ, co oznacza „Siedziba duszy boga Ptah”, przy czym jest to także nawiązanie do świątyni Ptaha w Memphis.

Egipt ma jedną z najdłuższych historii w dowolnym kraju, sięgającą 6–4 tysiąclecia pne. Uważany za kolebkę cywilizacji , Ancient Egypt widział niektóre z najwcześniejszych rozwoju pisma, rolnictwa, urbanizacji, zorganizowanej religii i rządu centralnego.  Ikoniczne zabytki, takie jak nekropolia w Gizie i jej wielki sfinks , a także ruiny Memfis , Teb , Karnak i Dolina Królów odzwierciedlają tę spuściznę i pozostają ważnym przedmiotem zainteresowania naukowego i popularnego.

 Islam (arab. ‏ al-islām) – religia monoteistyczna, druga na świecie pod względem liczby wyznawców po chrześcijaństwie. Świętą księgą islamu jest Koran, a zawarte w nim objawienie ma stanowić ostateczne i niezmienne przesłanie Allaha do ludzi. Islam bywa określany jako mahometanizm.

Słowo islam w języku arabskim oznacza poddanie się woli Boga. Islam ma wspólne korzenie z judaizmem . Zgodnie z nauką proroka Mahometa objawienie przekazane Żydom i chrześcijanom przez Abrahama, Mojżesza powinno zostać ponowione i uzupełnione. Muzułmanie wierzą, że wersety Koranu zostały stopniowo objawione Mahometowi poprzez Archanioła Gabriela (arab. Dżibril) pomiędzy 610 r. n.e., a jego śmiercią 8 czerwca 632 roku. Podstawę islamu tworzy pięć zasad i obowiązków muzułmanina: wyznanie wiary w jedynego Boga (szahada), pięciokrotna modlitwa w ciągu doby, post w miesiącu ramadan, jałmużna na rzecz ubogich oraz pielgrzymka do Mekki przynajmniej raz w życiu.

Islam pojawił się na początku VII w. wśród arabskich plemion . Muzułmanie uznają żydowską Torę, Psalmy Dawidowe i Ewangelie za pisma objawione przez Boga, stąd Mahomet określił Żydów i chrześcijan „ludami Księgi” (ahl al kitab). Równocześnie jednak wyznawcy islamu wierzą, że tylko Koran, czyli księga objawiona Mahometowi, jest wolny od błędów, nie przeinacza znaczenia i został co do słowa natchniony przez Boga. Pisma żydowskie i chrześcijańskie zawierają natomiast pewne pomyłki i nie przedstawiają pełni objawienia, gdyż ta znajduje się  rzekomo  jedynie w islamie. W tym kontekście pojawia się problem nawracania – według niektórych interpretacji Koranu oraz Sunny chrześcijan nie trzeba nawracać na islam i mogą oni spokojnie praktykować swoją wiarę. Inni zaliczają wyznawców Chrystusa do grona niewiernych, których muzułmanie mają prawo siłą zmuszać do przyjęcia swojej religii. To drugie stanowisko jest charakterystyczne dla większości ruchów fundamentalistycznych. Biorąc jednak pod uwagę, że fundamentaliści stanowią nieliczną grupę muzułmanów, to można przyjąć tezę, że przez większość wyznawców islamu chrześcijanie są postrzegani .

Za czterech pierwszych kalifów, w latach 632-661, ukształtowały się zasady religijnego i politycznego funkcjonowania wspólnoty muzułmańskiej oraz państwa stworzonego przez Arabów. Ustne nauki proroka zebrane zostały w 653 w świętej księdze islamu – Koranie. Ponadto stopniowo zaczęto spisywać prawa, oparte na wzorze postępowania Mahometa, zwane Sunną. Ostateczną wersję Sunny sporządzono w IX w.

Religia i prawo są w islamie ściśle ze sobą powiązane. Kalifat stał się zwierzchnią władzą zarówno religijną, jak i polityczną. W 661 władzę objął ród Umajjadów, który sprawował ją do 750. Pod rządami tej dynastii Arabowie zorganizowali państwo o charakterze imperialnym. Stolicą kalifatu za Umajjadów był Damaszek. Na obszarze kalifatu mieszkały liczne ludy, mówiące wieloma językami. Zwycięscy Arabowie nie niszczyli cywilizacji terenów podbitych, jednak ludność niemuzułmańska była obciążona dodatkowymi podatkami, takimi jak charadż i dżizja, teoretycznie w zamian za ochronę, w praktyce najczęściej w powiązaniu z uznawaniem za ludzi niższej kategorii.

 Koran spisany był bowiem w języku arabskim, a muzułmanom nie wolno było tłumaczyć go – jako księgi objawionej – na inne języki. Przyjęcie nowej religii oznaczało więc konieczność posługiwania się językiem arabskim.

Od końca VII wieku stosowano go także w administracji i sądownictwie kalifatu. Arabizacja objęła szczególnie intensywnie Bliski i Środkowy Wschód oraz Afrykę Północną. Na innych obszarach cywilizacja muzułmańska rozwijała się przez włączenie do niej dorobku cywilizacji miejscowych, zastanych przez zdobywców, w tym kultury bizantyńskiej (greckiej) i perskiej. W 750 Umajjadzi zostali obaleni i kalifat przejął ród Abbasydów. Dynastia ta panowała do połowy XIII w. Abbasydzi usprawnili zarządzanie państwem, wprowadzili urząd zwierzchnika rządu – wezyra. Poszczególnymi częściami kalifatu zarządzali dostojnicy noszący tytuł emira. Stolicą Abbasydów został Bagdad.

W świecie muzułmańskim brak jest jedności poglądów dotyczących szczegółów wiary przy wspólnym uznawaniu głównych założeń. Z tego względu Islam dzieli się na trzy główne ortodoksyjne nurty:

• Sunnizm
• Szyizm
• Charydżyzm

Główne odłamy podzielone są wewnętrznie na szkoły koraniczne, z których każda posiada własne wykładnie dotyczące interpretacji poszczególnych sur Koranu.

Najliczniejszą grupę stanowią sunnici i szacowani są według różnych źródeł na 87 do 90% wyznawców islamu.

Podziały na nurty i szkoły są w większości zarzewiem konfliktów zbrojnych w krajach, gdzie muzułmanie stanowią większość.

Jezus (Isa  Jesse  Issa ) pojawia się w Koranie pod nazwą Jezus syn Maryi (arab. Isa Ibn Mariam) (Koran 2:87) i określany jest jako prorok (posłaniec) boży (postać Jezusa otaczana jest szacunkiem jako jednego z najważniejszych proroków, ale nie najważniejszego). Przepowiada, że będzie On uzdrowicielem, cudotwórcą i nauczycielem dzieci Izraela (Koran 3:42-51, 19:16-34), jakkolwiek przekaz Koranu w wielu punktach jest niezgodny lub nawet sprzeczny z naukami Jezusa przekazywanymi przez Biblię (5:32, 5:45. 5:90). Między innymi negowana jest boska natura Jezusa, jak również śmierć na krzyżu (określona jako fałszerstwo), według islamu Jezus nie poniósł „haniebnej” śmierci w męczarniach, gdyż chronił go Bóg. Święta księga islamu wspomina o tym, że niewierni uknuli przeciw niemu spisek, aby Go zabić (Koran 3, 52-54) i twierdzi, że spisek ten miał się nie powieść (Koran 4:157).

Muzułmanie nie wierzą, by Jezus był 'synem bożym’ (Koran 6:101, 5:75, 18:4-5). Również postawa Mahometa w stosunku do Jezusa wykazuje, że ten wysuwa się w swoich wypowiedziach przed jego osobę (Koran 43:81), gdzie dla chrześcijan jest to nie do przyjęcia.

Koran o chrześcijanach, podobnie jak o żydach, wyraża się słowami „ludzie księgi” i najczęściej w ten sposób do nich lub o nich się wyraża, ale też wymienia ich z nazwy rozróżniając od żydów. Uznaje ich najbliższych islamowi (Koran 5:82), ale w większości potępia chrześcijan (Koran 9:30-31) i wzywa do zaprzestania wiary w Trójcę (Koran 4:171). Dla wyznawców islamu określa jednoznacznie stosunek do chrześcijan określając ich jako nieprzyjaciół (Koran 5:51, 5:14) wzywając jednocześnie do prześladowania (Koran 9:29). Koran pomimo wersetów pokazujących punkty wspólne obu religii nazywa chrześcijan niewiernymi wprost (Koran 5:72, 9:31) lub też poprzez niewiarę w przekaz „Posłańca” Mahometa.

Historia Islamu na ziemiach polskich sięga XIV w. Pierwszymi wyznawcami islamu byli Tatarzy polscy pochodzący pierwotnie ze Złotej Ordy i Krymu. Aż do XX w. byli niemalże jedyną grupą w Polsce wyznającą islam. Kolejną niewielką grupą byli kupcy i dyplomaci z krajów arabskich osiedlający się w Polsce na przełomie XVIII i XIX w. Ostatnią większą grupą byli studenci z krajów muzułmańskich przybywających na studia głównie w drugiej połowie XX wieku.

W 2010 roku liczba muzułmanów w Polsce szacowana była na około 20 000 wyznawców.

W Polsce znajduje się 12 czynnych meczetów sunnickich, w: Katowicach, Poznaniu, Wrocławiu, Lublinie, Białymstoku, Gdańsku, Kruszynianach, Bohonikach, Krakowie, Łodzi, oraz dwa w Warszawie. Aktualnie nie ma w Polsce meczetów szyickich.

Filozofia muzułmańska rozwijała się na rozległych obszarach podbitych we wczesnym średniowieczu przez Arabów. Główne czynniki kulturowe scalające jej rozwój to religia (islam), przynajmniej początkowo jednolita sfera prawno-administracyjna, dość ściśle związana z religią, a także język arabski, również posiadający istotne znaczenie religijne. Prócz czynników jednoczących myśl islamską występowało jednak również wiele czynników różnicujących, wiele tendencji odśrodkowych, za sprawą których myśl islamska jest bardzo zróżnicowana geograficznie, historycznie i treściowo. Do czynników tych należy zwłaszcza rozpad kalifatu, związany z nim podział islamu na kilka konkurencyjnych nurtów, to, że islam opanował niezwykle zróżnicowane kulturowo i językowo obszary, z których wszystkie wywarły w różnym stopniu wpływ na kulturę świata islamu, różnorodność samych tradycji filozoficznych wpływających na islam (grecka i syryjska, perska, w mniejszym stopniu indyjska).

W początkowym okresie rozwoju islamu (VII w.) kultura arabska ograniczała się zasadniczo do tradycji wyniesionych z Półwyspu Arabskiego, więc zwłaszcza tradycji beduińskiej i problematyki koranicznej, a kultura podbijanych terytoriów pozostawała dla niej obca.

Terytoria te to Syria, Palestyna, Irak, Egipt, Afryka Północna, Półwysep Iberyjski, Iran, Turkiestan i zachodnie Indie – na terytoriach tych istniały wtedy przynajmniej cztery wielkie kultury – grecko-bizantyjska (przy czym w Egipcie, Syrii i na terenach przyległych znaczenie większe niż prawosławie miały kościoły przedchalcedońskie), łacińska , perska i indyjska. W czasie panowania Umajjadów kalifat arabski dopiero się organizował, a kontakt z cywilizacjami podbitych terytoriów był wciąż pobieżny. Panujący od 750 Abbasydzi wprowadzili, w dużej mierze planowo, nową politykę kulturalną, bardziej niż Umajjadzi podlegając wpływom obcym (początkowo zwłaszcza perskim).

Starożytne kultury istniejące na Półwyspie Arabskim (Saba) i zhellenizowane lub poddane wpływom perskim plemiona jego północnych pograniczy (Nabatejczycy, Ghassanidzi)  nie wywarły niemal żadnego wpływu na kulturę Arabów od powstania islamu.

Półwysep Arabski, suchy i niegościnny, ukształtował koczowniczy tryb życia jego mieszkańców – beduini dzielili się na bitne, wojownicze plemiona. W wieku VII plemiona te osiągnęły stopień rozwoju umożliwiający powstanie większych wspólnot politycznych. Ta sytuacja historyczna i ich siła militarna umożliwiły ich zjednoczenie przez Mahometa i dalsze sukcesy wojskowe. Mahomet (570-632), pochodzący z plemienia Kurajszytów, w imieniu nowej religii zdołał zgromadzić wokół siebie wszystkie plemiona Półwyspu i rozpoczął najazdy na tereny Syrii i Palestyny.

Znaczenie dla rozwoju kultury islamskiej miało także to, że najazdy Arabów nie naruszyły struktury społeczno-gospodarczych podbitych terenów.

Ale  cały   cywilizowany bizantyjski aparat fiskalno-administracyjny zachowano na potrzeby armii arabskiej. Egipt i Syria były jej spichlerzem, działały też rozwinięte systemy irygacyjne i kontynuowano wymagające systematyczności i scentralizowanego zarządzania prace niezbędne dla ich utrzymania .

Egipt dostarczał cennych henny i szafranu, a Iran kwiatowych esencji zapachowych. Na terenach zajętych przez Arabów istniało też wiele kopalni srebra i złota. W Mezopotamii, a przede wszystkim w Syrii, rozwinęła się metalurgia i produkcja broni (stal damasceńska). Fenicja dostarczała naczyń szklanych, Irak i Iran ceramiki.

W 712, po zdobyciu Samarkandy, semiccy   żydzi  jako Arabowie poznali produkcję papieru (wpierw lnianego, następnie bawełnianego). Egipt i Transoksania produkowały wielkie ilości tekstyliów. Dzięki korzystnemu położeniu świata arabskiego i tradycjom rozwijał się handel – z Chinami, Indiami, Czarną Afryką, Bizancjum i portami Morza Śródziemnego, tak lądowy (karawany) jak i morski.

We wczesnym okresie cała produkcja pozostała w rękach ludności podbitej, handel natomiast przejęli  Arabowie.

Zafałszowane liczne   proislamsko źrodła  przypisują  Arabom wielkie  osiągnięcia  i wielką  kulturę  , naukę  i cywilizację ale  są  to bezczelne doróbki beduińskie. Przy  czym pod  określeniem arabski  utożsamiano  wszystkie inne  narody  konwertowane na islam. W Internecie  jest bardzo  silna proislamska propaganda oraz  bardzo dużo  proislamskich  opracowań fałszujących dzieje  islamu. Jest to zmasowany atak na chrześcijan  która  robią – ciekawe  kto.

Arabowie byli umotywowani do walki dżihadem – czyli świętą wojną przeciw niewiernym –  czyli chrześcijanom- ogłoszoną jeszcze przez Mahometa przed jego śmiercią w 632 roku. Te wszystkie czynniki umożliwiły początkowe sukcesy islamu. W dość krótkim czasie muzułmanie podporządkowali swej władzy tereny Syrii (636-638), Egiptu (640-642) i Mezopotamii (639-646).                       

Islam i prawo szariatu

Islam jest tematem bardzo popularnym, jednak przyglądając się doniesieniom prasowym i dyskusjom w Internecie łatwo zauważyć, że niewielki procent wszystkich poruszających ten temat ma jakiekolwiek pojęcie na temat prawdziwych nakazów Mahometa, a więc i struktury Islamu.

W tym tekście opieram się w CAŁOŚCI na książce „Szariat dla niemuzułmanów” doktora Billa Warnera, który spędził życie studiując religie, a po zamachach z 11 września 2001 roku postanowił ogłaszać światu, czym naprawdę jest religia Mahometa, na czym polega jej prawo i jak się przed nim bronić. Moje poglądy polityczne i religijne nie mają tutaj znaczenia, bo każdy z opisanych niżej faktów znajduje się w wyżej wymienionej książce oraz w “świętych” księgach Islamu.

Nieprawdą jest stwierdzenie, że Islam to głównie religia. Każdy, kto zapozna się ze „świętymi” księgami Islamu zrozumie, że religia ta nie miałaby szans na przetrwanie, gdyby nie działania polityczne i dżihad Mahometa. Nie miałaby także sensu, bowiem celem jej jest podbój, a nie kult, czy dobro wiernych.

Do momentu, w którym Mahomet rozpoczął działania polityczne i masowe morderstwa niewiernych, na Islam przeszło tylko kilkaset osób. W momencie śmierci proroka, czyli po 23 latach politycznych i dżihadystycznych działań, muzułmanów było już około 100 000. Całe prawo szariatu opiera się o politykę i system społeczny, obrzędom i wierze poświęcając niewiele uwagi.

Bill Warner, autor książki „Szariat dla niemuzułmanów”, na którą się powołuję policzył, ile słów spisanych w Sirze rocznie dotyczyło nauki religijnej, obrzędów i kazań, a ile polityki i dżihadu. Okazuje się, że polityki i dżihadu dotyczy 22 000 słów Siry, podczas gdy religii, wiary, moralności i obrzędów – wyłącznie 4300 słów. To pięciokrotna różnica. Wspomina o tym także niewielka książeczka pt “Krótka historia Islamu” Karen Armstrong, zwracając uwagę na to, że wyznawcy Islamu poszukują Boga w historii, a nie obrzędach, czy medytacji.

Koran stanowi tylko 14% tekstów stanowiących i opisujących doktrynę Islamu. Pokazuje to, że tak naprawdę religia ta opiera się o wiarę w Mahometa, nie Allaha, bowiem prorokowi poświęcone jest 86% islamskiej trylogii (Koran+Sira+Hadisy), a Allahowi – wyłącznie 14%.

Pokojowe” treści pierwszych stron Koranu nie mają więc zastosowania, bo są zastępowane przez kolejne.

Błędnym założeniem jest twierdzenie, że Koran mówi o miłości, czy pokoju. Najczęściej takie podejście reprezentują ludzie zupełnie nie mający pojęcia o tej książce lub ci, którzy przeczytali tylko kilkadziesiąt pierwszych stron sądząc, że całość opiera się na podobnych wartościach.

Mahomet wielokrotnie nauczał, że kobieta jest o wiele gorszą istotą, niż mężczyzna. Jak już wspomniałem, islamska trylogia zawiera niejeden cytat określający podrzędność płci pięknej. Ze względu na to, że nie ma znaczenia prawda i dochodzenie, a jedynie zeznania, kobiet musi być o wiele więcej, by mogły wygrać proces (co i tak nie jest z resztą respektowane). Stosunek Islamu do głosu kobiet w sądownictwie jest wyjaśniony bardzo bezpośrednio:

Koran 4:11 – „I daje wam Bóg przykazanie co do waszych dzieci: synowi przypada udział podobny do udziału dwóch córek”

Al-Buchari 3.48.826: Mahomet zapytał: „Czyż wartość zeznań kobiety nie jest o połowę mniej wartościowa, niż gdy zeznaje mężczyzna?”. Kobieta odparła: „Tak”. A wtedy on rzekł: „Jest tak, gdyż umysł kobiety jest ułomny”

Żydzi jako  muzułmanie zamordowali 270 000 000 (270 milionów) ludzi w ciągu ostatnich 1400 lat

Jak odnotował Bill Warner, tak zwane „łzy dżihadu”, czyli ofiary Islamskiej ekspansji to właśnie 270 milionów (słownie: dwieście siedemdziesiąt milionów) ludzi.
Chrześcijanie – 60 milionów (43 000 rocznie)
Hinduiści – 80 milionów (57 000 rocznie)
Buddyści – 10 milionów (7142 rocznie)

W samej Afryce muzułmanie wymordowali 120 milionów ludzi. Daje to 85 tysięcy ludzi rocznie.

KORAN ZOSTAŁ SFAŁSZOWANY 

Prawdziwy Koran   pokrywał się z  działalnością  oraz  życiem  Jezusa  oraz  jego  naukami  ale został  przerobiony przez  żydowskiego Mahometa !   Nazwa  Koran  jest   zbieżna z  nazwą  QUMRAN-  ośrodkiem   naukowym oraz  religijnym w starożytnej  Palestynie  czyli w  Kaananie.

Nie  był  to ośrodek  żydowski , ale  grecko-  egipski. Wynika  z  tego podszywanie się pod  nazwę. W Hadisie mówi się, że to Mahomet i ludzie wokół niego  byli prorokami. Na hadis zawierający legendę o Jezusie wpłynęło  niekanoniczne („heretyckie”) chrześcijaństwo, które panowało na półwyspie arabskim i dalej w Abisynii. Hadis rozwinął status kanoniczny w trzecim wieku muzułmańskim jako źródło autorytetu dla społeczności muzułmańskiej.

Muzułmańska percepcja Jezusa wyłaniającego się z hadisów jest cudowną, bezgrzeszną i eschatologiczną postacią, kierującą ludzi,

tu już  nie – ponownie zgodnie z perspektywą proroctwa muzułmanina, do wiary muzułmańskiej (muzułmanin; ten, który poddaje się woli Boga).    Hadisy odegrały bardzo ważną rolę w kształtowaniu wizerunku Jezusa wśród pospolitych muzułmanów, a stały się bardziej rozwinięte dzięki włączeniu Hadithów i Tafsirów .

W islamie , Izaj ibn Maryam ( po arabsku :Jezus, syn Marii ”) lub Jezusa , jest przedostatnim prorokiem i posłańcem od Boga ( Allaha ) i Mesjasza , wysłał do kierowania dzieci Izraela z nowym objawieniem: Injīl (arab. „ ewangelia ”).

Podobnie jak w chrześcijańskim Nowym Testamencie , Koran (centralny tekst religijny islamu) opisuje Jezusa jako Mesjasza ( po arabsku al-Masih ), zrodzonego z dziewicy, dokonującego cudów, w towarzystwie uczniów, odrzuconego przez żydowski establishment i bycia podniesiony do nieba.   Koran różni się zaprzeczaniem, że Jezus został ukrzyżowany lub umarł na krzyżu, a zwłaszcza odrzuceniem boskości Jezusa jako wcielonego Boga lub Syna Bożego .

Znaczenie Jezusa w islamie znajduje odzwierciedlenie w jego wspominaniu w Koranie w 93 wersetach z dołączonymi różnymi tytułami, takimi jak „Syn Maryi ” i innymi terminami relacyjnymi, wspomnianymi bezpośrednio i pośrednio, ponad 187 razy.  Jest on zatem najczęściej wymienianą osobą w Koranie przez odniesienie; 25 razy pod imieniem Isa, trzecia osoba 48 razy, pierwsza osoba 35 razy, a reszta jako tytuły i atrybuty

Koran i większość hadisów (relacje ze świadectw) wspominają, że Jezus urodził się jako „czysty chłopiec” (bez grzechu) dla Maryi  w wyniku dziewiczego poczęcia , podobnie jak w przypadku Zwiastowania w chrześcijaństwie .Koran zaprzecza, że ​​Jezus jest synem Boga w kilku wersetach, w tym w jednym (Q.5: 116) cytującym Jezusa jako zaprzeczającym, że jest synem Boga.

Według Koranu nie był ani ukrzyżowany, ani zmartwychwstały , ale raczej zbawiony przez Boga. (Chociaż najwcześniejsze islamskie tradycje i egzegeza cytują nieco sprzeczne doniesienia o śmierci i jej długości, większość muzułmanów uważa, że ​​Jezus wydawał się jedynie ukrzyżowany, a zamiast tego został wskrzeszony do nieba ).

 W  sztucznie  stworzonym  islamie uważa się, że Jezus był prekursorem islamskiego proroka Mahometa .

 Przez stulecia muzułmańscy pisarze odnosili się do innych cudów, takich jak wypędzanie demonów, zapożyczając z niektórych heretyckich źródeł przedislamskich i ze źródeł kanonicznych , gdy rozszerzono legendy o Jezusie.

W eschatologii islamskiej Jezus powraca w Drugim Przyjściu,aby walczyć z Al-Masih ad-Dajjal lub „Fałszywym Mesjaszem” i zaprowadzić pokój na   ziemi.

Wiara islamska odzwierciedla niektóre wątki tradycji chrześcijańskiej, że Maryja (lub Maryam) była dosłowną dziewicą, kiedy poczęto Jezusa. Najbardziej szczegółowy opis zwiastowania i narodzin Jezusa znajduje się w Surze 3 ( Al Imran ) i 19 ( Maryam ) Koranu, gdzie opowiadana jest historia, że ​​Bóg (Allah) wysłał anioła, aby ogłosił, że Maryam wkrótce może znieść syn, mimo że jest dziewicą. Niektórzy naukowcy zauważyli, że relacja z Sury 19 jest szczególnie zbliżona do tej z chrześcijańskiej Ewangelii Łukasza . Zwiastowanie Maryi jest wspomniane dwukrotnie w Koranie, aw obu przypadkach Maryja / Maryam zostaje poinformowana, że ​​została wybrana przez Boga, aby uratować syna.

Al-Husayni powiedział, że godne uwagi jest, iż Mahomet przypisuje sobie cuda.

W zapisie sunnickich egzegetów Tabari, przed ostatnią wieczerzą groźba śmierci niepokoiła go. Dlatego Jezus zaprosił swoich uczniów na ostatnią wieczerzę. Po posiłku umył ręce i wykonał ablucję, aby wytrzeć ręce o ubranie. Potem Jezus odpowiedział im:

„Co ja wam uczyniłem tej nocy, że podałem wam posiłek i umyłem wam ręce osobiście, niech będzie to dla was przykładem. Ponieważ naprawdę uważacie, że jestem lepszy od was, nie bądźcie wyniosli w stosunku do siebie, ale raczej rozwijajcie siebie nawzajem, tak jak Ja siebie poszerzyłem Po pouczeniu uczniów o swoich naukach Jezus zapowiada, że ​​jeden z nich zaprze się go, a inny go zdradzi. Jednak zgodnie z islamskim zaprzeczeniem ukrzyżowania, tylko pozorne ciało Jezusa zostały schwytane i ukrzyżowane, a sam Jezus został wskrzeszony do Boga .

Koran ( / K ɔːr ɑː n / kor- AHN ;  romanizowana : al QUR’AN [alqur’ʔaːn] w dosłownym znaczeniu „odmawianie”), a także Romanized Koran albo Koran ,  to centralne święte księgi  islamu ,  w które muzułmanie wierzą że są   objawieniem od Boga (Allah ).  Jest powszechnie uważany za najlepsze dzieło w klasycznej literaturze arabskiej . Nieco krótszy niż New Testamentu ,

                                    QURAN to  przetworzenie  QUMRAN.

                               kor- AHN  to  przeróbka  egipskiego słowa  ANKH.

Anch (polskie), Ankh (angielskie) – „crux ansata”, „krzyż egipski” – w religii egipskiej hieroglif oznaczający życie.

Był  i jest  symbolem życia i dlatego miał zapewniać dostatnie oraz wieczne życie. Był znakiem-amuletem ochraniającym zarówno w życiu doczesnym, jak i życiu pozagrobowym. Współcześnie nadaje mu się   magiczne znaczenie  i satanistyczne  .

Wyglądem przypomina duże T z pętlą lub kółkiem (trzymany przez bogów) u góry. Stał się egipskim znakiem życia oraz symbolem i atrybutem wszystkich wiecznie żyjących bóstw. Obecnie wielu ludzi  uważa, że w symbolice i wierzeniach starożytnego Egiptu, symbol ten miał dawać (poprzez emanowanie energii ze swego wnętrza) nieśmiertelność i wieczne zdrowie. Był też symbolem zjednania z bogami w zaświatach, dając tym samym wieczne i szczęśliwe życie. Posiadaczami „życia wiecznego” były bóstwa, które obdarzały nim śmiertelnych.

Faraon przedstawiany razem z bóstwami trzymał w dłoni ten znak, co miało podkreślać jego boską naturę. Symboliczne przedstawienie faraona Senuserta trzymającego dwa anchy na piersi obrazuje jego posiadanie (jako niosącego życie swego ludu), a także jego dawanie (strumienia Anch) za pośrednictwem bogów. Jako jeden z amuletów starożytnego świata uważany był za potężny talizman chroniący posiadacza przed złymi siłami degeneracji i upadku. Interpretacja poszczególnych części tego symbolu mówi o wiecznym życiu (zaokrąglony koniec) oraz planie materialnym. Z powodu swego imponującego wyglądu był używany w wielu wierzeniach religijnych i rytuałach, które wiązały się z królewskością. Był głównym artefaktem w skarbcu Tutanchamona. Umieszczony przy nosie zmarłych faraonów miał reprezentować oddech życia, który dany zostanie przez bogów w zaświatach.

Starożytni koptyjscy chrześcijanie używali crux ansata.

Nowożytni koptowie stosują krzyż o równych ramionach.

SUŁTANI  ISLAMSCY CZYLI  ŻYDZI  SEMICI 

Nazwa  ‘Arab’ – nie oznacza narodowości-  jest  to  określenie opisowe.

Pochodzi z rdzenia rb, w języku semickim jest związane ze słowami  „zachód”

(maʿarav / maʿariv / ʿerev), ” pustynia „, „mieszanie się”, „kupiec”, „kruk” lub   „zarozumiały”.

Mahomet  wersje  reklamowe  i   propagandowe  bez   semickiego  (  arabskiego)  nosa

Mahomet  aryjski  oraz  Pan Jezus  duplikat

Egipski  Mahomet   dla  islamskich Egipcjan

Prawdziwa  symbolika  księżyca  oraz  gwiazdy jest inna. Odnośnie starożytnego Iranu  i prawdziwego  pochodzenia aryjskich żydów  chazarskich czyli aszkenazyjskich   , którzy wpojono,  że  wywodzą się od  biblijnego Aszkanaza- co nie  jest  prawdą    –   ukażą  się na  ten  temat  publikacje  i opracowania naukowe za  trzy  miesiące.

Informacja o  tym  będzie  zamieszczona na  portalu  Białego Orła.

Jest  dużo  innych  bezpłatnych  opracowań oraz  kilkanaście   sensacyjnych  e-booków do  przeczytania  na razie.